Öz
Sosyal güvenlik, sanayi devrimiyle birlikte bireyin karşı karşıya kaldığı riskleri
telafi etme adına oluşturulmuş modern kurumlardan birisidir. Risklere karşı telafi
etme fonksiyonunu yerine getirirken, aynı zamanda geliri yeniden dağıtma işlevini
de görmektedir. Fakat bütün bu işlevlerin yerine getirilebilmesi, sosyal adalet duygusuna
uygun bir şekilde belirlenmiş normlar ve standartlar sayesinde mümkün
olabilecektir. Bu yönüyle Türk sosyal güvenlik sistemi, norm ve standart farklılıklarıyla
dikkat çekmiş ve tartışmalara konu olmuştur. 2003 yılında başlatılan
ve 2008 yılında tamamlanan sosyal güvenlik reformu, sistemde norm ve standart
birlikteliğini sağlama hedefiyle hayata geçirilmiştir. Bazı ana parametrelerde bu
hedef kısmen gerçekleşse de sigorta kolları bazında statüler itibariyle kimi farklı-
lıkların devam ettiği görülmektedir. Bu makalede, sosyal güvenlik reformu sonrasında,
norm ve standart birlikteliğinin ne ölçüde sağlandığı tartışılacaktır.
Anahtar Kelimeler
sosyal güvenlik sosyal güvenlik reformu norm ve standart farklılığı Anayasa Mahkemesi Sosyal Sigortalar ve Genel Sağlık Sigortası Kanunu
Kaynakça
- Alper, Y. (2012). 2050’ye Doğru Nüfusbilim ve Yönetim: Sosyal Gü- venlik, TÜSİAD, İstanbul.
- Arıcı, K. (2013). “Türkiye’de Milletvekillerinin Sosyal Güvenliği Meselesi”, Ankara, Gazi Ünv. İİBF Dergisi, XVII(1-2), 77-121.
- Arıcı, K. (2015). “Anayasa Mahkemesi Kararları Işığında Sosyal Gü- venlik Hakkı”, VII. Sosyal İnsan Hakları Uluslararası Sempozyumu Bildirileri, Pamukkale Üniversitesi, Denizli.
- Arıcı, K., Alper, Y. (2012). Sosyal Güvenlik, Anadolu Üniversitesi Yayınları, Eskişehir.
- Ersan, G., (1987). Türkiye’de Sosyal Güvenlik, Türk Dünyası Araştırmaları Vakfı, İstanbul.
- Güzel, A. ve Okur, A. R. (2003). Sosyal Güvenlik Hukuku, Beta Yayı- nevi, İstanbul.
- Güzel, A., Okur, A.R., Caniklioğlu, N. (2014), Sosyal Güvenlik Hukuku, Beta Yayınevi, İstanbul.
- İzgi, B. B. (2008). “Türk Sosyal Güvenlik Sisteminde Son Gelişmeler”, Ankara, Çalışma ve Toplum Dergisi, 16, 85-17,
- Karadeniz, O. (2011). “Türkiye’de Atipik Çalışan Kadınlar ve Yaygın Sosyal Güvencesizlik”, Çalışma ve Toplum Dergisi, s. 2, İstanbul.
- Okur, A. R. (2006). “Sosyal Güvenlik Reformu: Uzun Dönemli Sigorta Kolları”, Çalışma ve Toplum Dergisi, 8, 106-146.
- Orhan, S. (2015). Sosyal Güvenliğin Efendileri, Adalet Yayınevi, Ankara.
- Orhan, S. (2011). Herkes İçin Sosyal Güvenlik Rehberi, Adalet Yayı- nevi, Ankara.
- SGK. (2007). Beyaz Kitap, Ankara.
- Şenocak, H. (2009). “Sosyal Güvenlik Sistemini Oluşturan Bileşenlerin Tarihi Süreç Işığında Değerlendirilmesi”, Sosyal Siyaset Konferansları, Sayı: 56, s.409-468. İstanbul.
- T.C. Kalkınma Bakanlığı, (2014). 10. Kalkınma Planı, Sosyal Güvenlik Sisteminin Sürdürülebilirliği, Özel İhtisas Komisyonu Raporu, Ankara.
- TBMM, (2007). Sosyal Sigortalar ve Genel Sağlık Sigortası Kanunu Tasarı Metni, Ankara.
- Tuncay, A.C., Ekmekçi, Ö. (2005). Sosyal Güvenlik Hukuku Dersleri, Beta Yayınevi, İstanbul.
Öz
Social security is one of the modern created isnstitution on behalf of the compensate
risks faced by individuals with the industrial revolution. In fulfilling its function
of compensation against risks, at the same time it serves the income redistribution
function. But all the fulfillment of these function will be possible thanks to norms
and standards that determined in accordance sense of social justice. This aspect of
Turkish social security system, pointed out the differences in norms and standards
and has been the subject of controversy. The social security reform, initiated in
2003 and completed in 2008, it was implemented with the objective of ensuring
norms and standards unity in the system. Although the partial realization of this
objective in some of main parameters, some diffirences are seen as continuing in
some insurance branches and status. In this article, after the social security reform,
will be discussed to what degree ensuring norm and standard unity.
Anahtar Kelimeler
social security social security reform norm and standart differences The Constitutional Court Social Insurance and Univarsal Health Insurance Law
Kaynakça
- Alper, Y. (2012). 2050’ye Doğru Nüfusbilim ve Yönetim: Sosyal Gü- venlik, TÜSİAD, İstanbul.
- Arıcı, K. (2013). “Türkiye’de Milletvekillerinin Sosyal Güvenliği Meselesi”, Ankara, Gazi Ünv. İİBF Dergisi, XVII(1-2), 77-121.
- Arıcı, K. (2015). “Anayasa Mahkemesi Kararları Işığında Sosyal Gü- venlik Hakkı”, VII. Sosyal İnsan Hakları Uluslararası Sempozyumu Bildirileri, Pamukkale Üniversitesi, Denizli.
- Arıcı, K., Alper, Y. (2012). Sosyal Güvenlik, Anadolu Üniversitesi Yayınları, Eskişehir.
- Ersan, G., (1987). Türkiye’de Sosyal Güvenlik, Türk Dünyası Araştırmaları Vakfı, İstanbul.
- Güzel, A. ve Okur, A. R. (2003). Sosyal Güvenlik Hukuku, Beta Yayı- nevi, İstanbul.
- Güzel, A., Okur, A.R., Caniklioğlu, N. (2014), Sosyal Güvenlik Hukuku, Beta Yayınevi, İstanbul.
- İzgi, B. B. (2008). “Türk Sosyal Güvenlik Sisteminde Son Gelişmeler”, Ankara, Çalışma ve Toplum Dergisi, 16, 85-17,
- Karadeniz, O. (2011). “Türkiye’de Atipik Çalışan Kadınlar ve Yaygın Sosyal Güvencesizlik”, Çalışma ve Toplum Dergisi, s. 2, İstanbul.
- Okur, A. R. (2006). “Sosyal Güvenlik Reformu: Uzun Dönemli Sigorta Kolları”, Çalışma ve Toplum Dergisi, 8, 106-146.
- Orhan, S. (2015). Sosyal Güvenliğin Efendileri, Adalet Yayınevi, Ankara.
- Orhan, S. (2011). Herkes İçin Sosyal Güvenlik Rehberi, Adalet Yayı- nevi, Ankara.
- SGK. (2007). Beyaz Kitap, Ankara.
- Şenocak, H. (2009). “Sosyal Güvenlik Sistemini Oluşturan Bileşenlerin Tarihi Süreç Işığında Değerlendirilmesi”, Sosyal Siyaset Konferansları, Sayı: 56, s.409-468. İstanbul.
- T.C. Kalkınma Bakanlığı, (2014). 10. Kalkınma Planı, Sosyal Güvenlik Sisteminin Sürdürülebilirliği, Özel İhtisas Komisyonu Raporu, Ankara.
- TBMM, (2007). Sosyal Sigortalar ve Genel Sağlık Sigortası Kanunu Tasarı Metni, Ankara.
- Tuncay, A.C., Ekmekçi, Ö. (2005). Sosyal Güvenlik Hukuku Dersleri, Beta Yayınevi, İstanbul.
Ayrıntılar
| Bölüm | Makaleler |
|---|---|
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 1 Şubat 2016 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2016 Cilt: 2 Sayı: 3 |