Kriminoloji için Disiplin Çağrısı!

Yıl 2014, Cilt: 2 Sayı: 1-2, 241 - 268, 23.08.2014

Tuba Topçuoğlu

Öz

Ülkemizde ilk Kriminoloji Enstitüsü 1943 yılında İstanbul Üniversitesi
Hukuk Fakültesi’nde kurulmuş ve yine ilk kez 1953 yılında kriminoloji dersi
İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi’nde seçmeli olarak öğretilmeye baş-
lanmıştır (Dönmezer, 1994). Bu yazı, tüm dünyada kriminoloji disiplininin
geldiği nokta ve gördüğü itibara karşın süreç içerisinde ülkemizde bu alanın
neden yeterince gelişemediği sorunsalı üzerinde durup, konuyu irdelemeyi
amaçlamaktadır. Burada kriminolojinin tanımı ve unsurları üzerinden ortaya
konulan değerlendirme, zaman içerisinde ülkemizde kriminolojiye duyulan
ilginin ve konuya ilişkin olarak yapılan araştırmaların giderek arttığını;
ancak söz konusu çalışmaların bilimsel yeterlilik açısından ciddi sınırlılıklar
taşıyıp suçluluğun nedenlerine ilişkin yanıltıcı sonuçlar ortaya koyabilece-
ğini göstermektedir. Kriminoloji alanında bilimsel çalışmaların yetersizliği
beraberinde politika uygulayıcıları da suç önleme ve suçun kontrolüne iliş-
kin sosyal müdahale programları geliştirme noktasında bilimsel dayanaktan
yoksun bırakmaktadır. Nitekim tüm bu sorunların kaynağı 2014 yılı itibarı
ile ülkemizde kriminolojinin bağımsız bir disiplin olarak bulunmaması ve bu
ülkenin kriminolog yetiştirememesi gerçeğinde aranmalıdır.

Kaynakça

• Achenbach, T. M., McConaughy, S. H. ve Howell, C. T. (1987). Child/Adolescent Behavioral and Emotional Problems: Implications of Cross-Informant Correlations for Situational Specificity. Psychological Bulletin 101(2): 213-232.
• Aebi, M. F. ve Linde, A. (2010). Is There a Crime Drop in Western Europe? European Journal on Criminal Policy and Research 16(4): 251-277.
• Aebi, M. F. ve Linde, A. (2012). Conviction Statistics as an Indicator of Crime Trends in Europe from 1990 to 2006. European Journal on Criminal Policy and Research 18(1): 103-144.
• Akers, R. L. ve Sellers, C. S. (2009). Criminological Theories: Introduction, Evaluation and Application. (Beşinci Bası). New York: Oxford University Press.
• Ankara Üniversitesi Kriminoloji Enstitüsü. (1954). 1000 Mükerrir Suçlu Hakkında Kriminolojik Anket. Ankara Üniversitesi Huk. Fak. Yay. No. 73. Ankara: Güzel Sanatlar Matbaası.
• Bachman, R. ve Schutt, R. K. (2003). The Practice of Research in Criminology and Criminal Justice. (İkinci Bası). Thousand Oaks, Kaliforniya: Sage.
• Bal, H. (2007). Toplumsal Eşitsizlik Temelinde Çocuk Suçluluğu (IspartaVan Karşılaştırması). Sosyoloji Dergisi 17: 293-311.
• Balo, Y. S. (2005). Teori ve Uygulamada Çocuk Ceza Hukuku. Ankara: Adalet Yayınevi.
• Bayındır, N., Özel, A. ve Köksal, E. (2007). Çocuk Suçluluğunun Demografisi: Kütahya Şehri Örneği. Polis Bilimleri Dergisi 9(1-4): 95-108.
• Benjet, C. ve Kazdin, A. E. (2003). Spanking Children: The Controversies, Findings and New Directions. Clinical Psychology Review 23(2): 197-224.
• Cohen, S. (1988). Against Criminology. New Brunswick, New Jersey: Transaction Publishers. Coleman, C. ve Moynihan, J. (1999). Understanding Crime Data: Haunted by the Dark Figure. Buckingham, İngiltere: Open University Press.
• Deater-Deckard, K., Dodge, K. A. ve Sorbring, E. (2005). “Cultural Differences in the Effects of Physical Punishment.” M. Rutter ve M. Tienda (Ed.) Ethnicity and Causal Mechanisms içinde. Cambridge, NY: Cambridge University Press.
• Demir, N. Ö., Baran, A. G. ve Ulusoy, D. (2005). Türkiye’de Ergenlerin Arkadaş-Akran Grupları ile İlişkileri ve Sapmış Davranışlar: Ankara
• Örneklemi. Bilig/Türk Dünyası Sosyal Bilimler Dergisi 32: 83-108. Dönmezer, S. (1943). Garp Memleketlerinde ve Memleketimizde Çocuk Suçluluğunun Umumi İnkişafları. İş Mecmuası Çocuk Sayısı 34: 96- 126.
• Dönmezer, S. (1994). Kriminoloji. (Sekizinci Bası). İstanbul: Beta.
• Duyan, V. ve Duyan, G. Ç. (2007). Gençlerin Demografik Özellikleri, Aile İlişkileri ve Aile İşlevleri, Arkadaşlık İlişkileri, Okul Yaşamı ve Yoksulluğun Suç Davranışına Etkisi Proje Sonuç Raporu (TÜBİTAK – SOBAG 106K097).
• Elliott, D. S., Huizinga, D. ve Ageton, S. S. (1985). Explaining Delinquency and Drug Use. Beverly Hills: Sage.
• Enzmann, D. ve Podana, Z. (2010). Official Crime Statistics and Survey Data: Comparing Trends of Youth Violence between 2000 and 2006 in Cities of the Czech Republic, Germany, Poland, Russia and Slovenia. European Journal on Criminal Policy and Research 16: 191-205.
• Erdoğmuş, Z. (1993). “Hüküm Giymiş Erkek Çocukların Suç İşlemelerinde Rol Oynayan Faktörler: Elazığ Çocuk Islahevi Örneği,” M. Tezcan ve N. Çelebi (Ed.), Sosyolojide Son Gelişmeler ve Türkiye’de Etkileri içinde (ss.114-131). Abant: Unesco Milli Komisyonu.
• Farrington, D. P. (1991). “Childhood Aggression and Adult Violence: Early Precursors and Later-Life Outcomes,” D. J. Pepler ve K. H. Rubin (Ed.) The Development and Treatment of Childhood Aggression içinde (ss.5-29). New Jersey: Lawrence Erlbaum Associates, Inc.
• Farrington, D. P. (1992). Criminal Career Research in the United Kingdom. British Journal of Criminology 32: 521-36.
• Farrington, D. P. (1996). “The Explanation and Prevention of Youthful Offending,” J. D. Hawkins (Ed.), Delinquency and Crime: Current Theories içinde. Cambridge, Melbourne: Cambridge University Press. Farrington, D. P. (1997). Evaluating a Community Crime Prevention Program. Evaluation 3: 157-173.
• Farrington, D. P. (1997). “Human Development and Criminal Careers,” M. Maguire, R. Morgan ve R. Reiner (Ed.), The Oxford Handbook of Criminology içinde (İkinci Bası) (ss.361-408). Oxford: Oxford University Press.
• Farrington, D. P. (1998). “Predictors, Causes and Correlates of Male Youth Violence,” M. Tonry ve M. H. Moore (Ed.), Youth Violence içinde (ss.421-275). Şikago: University of Chicago Press.
• Farrington, D. P. (1999). A Criminological Research Agenda for the Next Millennium. International Journal of Offender Therapy and Comparative Criminology 43(2): 154-167.
• Farrington, D. P. (2000). Explaining and Preventing Crime: The Globalization of Knowledge—the American Society of Criminology 1999 Presidential Address, Criminology 38: 1-24.
• Farrington, D. P. (2002). “Developmental Criminology and Risk-Focused Prevention,” M. Maguire, R. Morgan ve R. Reiner (Ed.), The Oxford Handbook of Criminology içinde (Üçüncü Bası). New York: Oxford University Press.
• Farrington, D. P. (2003). A Short History of Randomized Experiments in Criminology: A Meager Feast. Evaluation Review 27(3): 218-227.
• Farrington, D. P. ve Jolliffe, D. (2005). Crime and Justice in England and Wales, 1981-1999. Crime and Justice: A Review of Research. Crime and Punishment in Western Countries, 1980-1999. 33: 41-81. Chicago, IL: University of Chicago Press.
• Farrington, D. P. ve Loeber, R. (1999). “Transatlantic Replicability of Risk Factors in the Development of Delinquency,” P. Cohen, C. Slomkowski, C. ve L. N. Robins (Ed.), Historical and Geographical Influences on Psychopathology içinde. Mahwah, NJ: Lawrence Erlbaum.
• Farrington, D. P. ve Painter, K. (2004). Gender Differences in Offending: Implications for Risk-Focused Prevention. Report 9/04. Londra: Home Office.
• Farrington, D. P., Loeber, R. ve Stouthamer-Loeber, M. (2005). “How Can the Relationship between Race and Violence Be Explained?” D. F. Hawkins (Ed.), Violent Crime: Assessing Race and Ethnic Differences içinde. Cambridge: Cambridge University Press.
• Farrington, D.P., Coid, J. W., Harnett, L., Jolliffe, D., Soteriou, N., Turner, R. and West, D. J. (2006). Criminal Careers Up to Age 50 and Life Success Up to Age 48: New Findings From the Cambridge Study in Delinquent Development. Londra: Home Office. (Research Findings No. 299).
• Gunnoe, M. L. ve Mariner, C. L. (1997). Toward a DevelopmentalContextual Model of the Effects of Parental Spanking on Children’s Aggression, Archives of Pediatrics and Adolescent Medicine 151: 768-775.
• Hancı, İ. H., Dülger, H. E., Toy, E., Demirçin, S., Ertürk, S. ve Coşkunal, H. (1993). 1988-1991 Yılları Arasında Elazığ’da Suç İşlediği İddiasıyla Yargılanan Çocukların Demografik Özellikleri. Ege Tıp Dergisi 32: 343-345.
• Hawkins, J. D., Herrenkohl, T., Farrington, D. P., Brewer, D., Catalano, R. F. ve Harachi, T. W. (1998). “A Review of Predictors of Youth Violence,” R. Loeber ve D. P. Farrington (Ed.), Serious and Violent Juvenile Offenders: Risk Factors and Successful Interventions içinde (ss. 106-141). Thousand Oaks, Kaliforniya: Sage Publications.
• Hofstra, M. B., Van Der Ende, J. ve Verhulst, F. C. (2000). Continuity and Change of Psychopathology from Childhood into Adulthood: A 14-Year Follow-Up Study. Journal of American Academy of Child and Adolescent Psychiatry 39(7): 850-858.
• Hunter, R. S. ve Kilstrom, N. (1979). Breaking the Cycle in Abusive Families. American Journal of Psychiatry 136: 1318-1322.
• İçli, T., Arıkan, H., Bayrakçı, N., Maden, M., Asker, A., Öztürk, M. ve Özkan, M. (2007). Sokakta Yaşayan, Suç İşleyen ve Suça Maruz Kalan Çocuklar: Ankara ve İstanbul Örneği, Çözümler ve Öneriler Proje Sonuç Raporu. TÜBİTAK – SOBAG Proje No: 105K015.
• İstanbul Üniversitesi Ceza Hukuku ve Kriminoloji Enstitüsü. (1964). Ağır Ceza Mahkemelerine Göre Suçlu Çocuklar Hakkında Kriminolojik Araştırma (1945-1958). İstanbul: Hüsnütabiat Matbaası.
• İstanbul Üniversitesi Türk Kriminoloji Enstitüsü. (1953). 974 Suçlu Çocuk Hakkında Kriminolojik Anket. İstanbul: Hüsnütabiat Basımevi.
• Jahic, G. ve Akdaş Mitrani, A. T. (2010).International Crime Victim Survey 2005: Criminal Victimization in Istanbul Households. Procedia Social and Behavioral Sciences 5: 190-198.
• Kazdin, A. E., Kraemer, H. C., Kessler, R. C., Kupfer, D. J. ve Offord, D. R. (1997). Contributions of Risk-Factor Research to Developmental Psychopathology, Clinical Psychology Review 17(4): 375-406.
• Kızmaz, Z. ve Bilgin, R. (2010). Sokakta Çalışan/Yaşayan Çocuklar ve Suç: Diyarbakır Örneği. Electronic Journal of Social Sciences 9(32): 269-311.
• Killias, M., Lucia, S., Lamon, P. ve Simonin, M. (2004). Juvenile Delinquency in Switzerland Over 50 Years: Assessing Trends Beyond Statistics. European Journal on Criminal Policy and Research 10: 111-122.
• Klein, M. W. (Ed.) (1989). Cross-National Research in Self-Reported Crime and Delinquency. Los Angeles: Kluwer Academic Publishers. Kocadaş, B. (2007). Düşük Sosyo-Ekonomik Yapı Suç İlişkisi: Malatya’da Çocuk Suçluluğu. Sosyolojik Araştırmalar Dergisi 1: 157-186.
• Kraemer, H. C., Kazdin, A. E., Offord, D. R., Kessler, R. C., Jensen, P. S. Ve Kupfer, D. J. (1997). Coming to Terms with Terms of Risk. Archives of General Psychiatry 54: 337-343.
• Kraemer, H. C., Stice, E., Kazdin, A., Offord, D. ve Kupfer, D. (2001). How Do Risk Factors Work Together? Mediators, Moderators and Independent, Overlapping and Proxy Risk Factors. American Journal of Psychiatry 158: 848-856.
• Krohn, M. D., Thornberry, T. P., Rivera, C. ve Le Blanc, M. (2001). “Later Delinquency Careers,” R. Loeber ve D. P. Farrington (Ed.), Child Delinquents: Development, Intervention and Service Needs içinde. Thousand Oaks, Kaliforniya: Sage.
• Kumru, A. (2011). Çocukların Bilişsel, Duygusal ve Olumlu Sosyal Gelişimlerinin Boylamsal Çalışılması Proje Sonuç Raporu. (TÜBİTAK – SOBAG 104K068).
• LeBlanc, M. ve Loeber, R. (1998). “Developmental Criminology Updated,” M. Tonry (Ed.), Crime and Justice içinde (cilt 23, 115- 198). Şikago: University of Chicago Press.
• Lipsey, M. W. ve Derzon, J. H. (1998). “Predictors of Violent or Serious Delinquency in Adolescence and Early Adulthood: A Synthesis of Longitudinal Research,” R. Loeberve D. P. Farrington (Ed.), Serious and Violent Juvenile Offenders: Risk Factors and Successful Interventions içinde (86-105). Thousand Oaks, Kaliforniya: Sage Publications.
• Loeber, R. ve Farrington, D. P. (2001a). “Executive Summary,” R. Loeber ve D. P. Farrington (Ed.), Child Delinquents: Development, Intervention and Service Needs içinde. Thousand Oaks, Kaliforniya: Sage.
• Loeber, R. ve Farrington, D. P. (2001b). “The Significance of Child Delinquency,” R. Loeber ve D. P. Farrington (Ed.), Child Delinquents: Development, Interventionand Service Needs içinde. ThousandOaks, Kaliforniya: Sage.
• Loeber, R. ve Hay, D. F. (1994). “Developmental Approaches to Aggression and Conduct Problems,” M. Rutter ve D. Hay (Ed.), Development Through Life: A Handbook for Clinicians içinde. Londra, İngiltere: Blackwell Science.
• Loeber, R. ve Le Blanc, M. (1990).Toward a Developmental Criminology. Crime and Justice 12: 375-473.
• Loeber, R., Farrington, D. P., Stouthamer-Loeber, M. ve Van Kammen, W. B. (1998). Antisocial Behavior and Mental Health Problems: Explanatory Factors in Childhood and Adolescence. Mahwah, NJ: Lawrence Erlbaum Associates, Inc.
• Moffitt, T. E. (1993). Adolescence-Limited and Life-Course Persistent Antisocial Behaviour: A Developmental Taxonomy. Psychological Review 100: 674-701.
• Murray, J., Farrington, D. P. ve Eisner, M. P. (2009). Drawing Conclusions about Causes from Systematic Reviews of Risk Factors: The Cambridge Quality Checklists, Journal of Experimental Criminology 5: 1-23.
• Özbay, Ö. (2003). Merton’s Strain Theory: Evidence from High Schools in Ankara. C.Ü. Sosyal Bilimler Dergisi 27: 59-76. Özbay, Ö. (2004). Yaş, Adolesan Suçları ve Sosyal Bağ Teorisi. Sosyoloji Araştırmaları Dergisi 7: 53-75.
• Özbay, Ö. (2011). Does General Strain Theory Account for Youth Deviance in Turkey? Nevşehir Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi 1: 107-129.
• Özbay, Ö. ve Özcan, Y. Z. (2006a). Classic Strain Theory and Gender: The Case of Turkey. International Journal of Offender Therapy and Comparative Criminology 50(1): 21-38.
• Özbay, Ö. ve Özcan, Y. Z. (2006b). A Test of Hirschi’s Social Bonding Theory: Juvenile Delinquency in the High Schools of Ankara, Turkey. International Journal of Offender Therapy and Comparative Criminology 50(6): 711-726.
• Perry, A., McDougall, C. ve Farrington, D. P. (Ed.) (2005). Reducing Crime: Effectiveness of Criminal Justice Interventions. West Sussex, İngiltere: John Wiley and Sons.
• Polat, A. ve Gül, S. K. (2010). Suçun Ölçümü. Ankara: Adalet Yayınevi.
• Rosenbaum, P. ve Rubin, D. B. (1984). Reducing Bias in Observational Studies Using Subclassification on the Propensity Score. The Journal of the American Statistical Association 79: 516-524.
• Sellin, T. (1931). The Basis of a Crime Index. Journal of Criminal Law and Criminology 22: 335-356.
• Shadish, W., Cook, T. ve Campbell, D. (2002). Experimental and QuasiExperimental Designs for Generalized Causal Inference. Boston: Houghton Mifflin.
• Simons, R. L., Whitbeck, L. B., Conger, R. D. ve Chyi-In, W. (1991). Intergenerational Transmission of Harsh Parenting. Developmental Psychology 27(1): 159-171.
• Smith, D. J. (2005). “Explaining Ethnic Variations in Crime and Antisocial Behaviour in the United Kingdom,” Michael Rutter ve Marta Tienda (Ed.) Ethnicity and Causal Mechanisms içinde (ss. 174-203). New York: Cambridge University Press.
• Sokullu-Akıncı, F. (2012). Kriminoloji. (Dokuzuncu Bası). İstanbul: Beta.
• Stevens, G. W. J. M., Pels, T., Bengi-Arslan, L., Verhulst, F. C., Vollebergh, W. A. M. ve Crijnen, A. A. M. (2003). Parent, Teacher and Self-Reported Problem Behavior in the Netherlands: Comparing Moroccan Immigrant with Dutch and Turkish Immigrant Children and Adolescents. Social Psychiatry and Psychiatric Epidemiology 38: 576-585.
• Thornberry, T. P. (1997). “Introduction: Some Advantages of Developmental and Life-Course Perspective for the Study of Crime and Delinquency,” T. P. Thornberry (Ed.), Advances in Criminological Theory: Developmental Theories of Crime and Delinquency içinde (ss.1- 10). New Brunswick, NJ: Transaction Publishers.
• Thornberry, T. P. ve Krohn, M. D. (2000). “The Self-Report Method for Measuring Delinquency and Crime,” J. Reno, D. Marcus, M. L. Leary ve J. E. Samuels (Ed.) Measurement and Analysis of Crime and Justice içinde. Washington, DC: U. S. Department of Justice.
• Tuğ, A., Doğan, Y. ve Hancı, H. (2002). 1996-1999 Çocuk Suçluluğu Profili. Ankara Barosu Dergisi 2: 183-188.
• Uluğtekin, S. (1991). Hükümlü Çocuk ve Yeniden Toplumsallaşma. Ankara: Bizim Büro.
• Ulusoy, D. (2006). Gençlerin Sapmış Davranışlara Yönelmelerinde Etiketlemenin Etkisi: Lise Son Sınıf Gençliği Örneği. Hacettepe Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi 23: 21-31.
• Ulusoy, M. D., Özcan Demir, N. ve Görgün Baran, A. (2005a). Ebeveynlerin Çocuk Yetiştirme Biçimleri ve Ergen Problemleri: Ankara İli Örneği. Türk Eğitim Bilimleri Dergisi 3(3): 367-389.
• Ulusoy, M. D., Özcan Demir, N. ve Görgün Baran, A. (2005b). Parçalanmış Aile ve Gençlerde Sapmış Davranışlar: Lise Son Sınıf Gençli- ği Örneği. Hacettepe Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi 22: 61- 66.
• Unicef. (2009). Assessment of Juvenile Justice Reform Achievements in Turkey. Cenevre, İsviçre: UNICEF Regional Office for Central and Eastern Europe/Commonwealth of Independent States. Erişim tarihi: 25 Şubat 2014, http://www. unicef. org/ceecis/UNICEF_JJTurkey08.pdf.
• Ünal, H., Çukur, C. Ş. ve Özbayrak, C. (2010). Aile, Arkadaş Grupları ve Okulun Gençlerin Şiddet Davranışlarına Etkisinin Boylamsal Olarak Çalışılması Proje Sonuç Raporu. (TÜBİTAK – SOBAG 106K310).
• Widom, C. S., Weiler, B. L. ve Cotler, L. B. (1999). Childhood Victimization and Drug Abuse: A Comparison of Prospective and Retrospective Findings. Journal of Consulting and ClinicalPsychology 67(6): 867-880.
• Williams, J. R. ve Gold, M. (1972). From Delinquent Behaviour to Official Delinquency. Social Problems 20(2): 209-229.