Rusya’nın 19. Yüzyıl Balkan ve Yakın Şark politikaları Türk tarih yazıcılığında genellikle Panslavizm ve Panortodoksizm kavramları minvalinden değerlendirilmektedir. Rusya’nın bir taraftan dış siyasetini daima Panslavizm yardımıyla şekillendirmeye çalıştığını söylemek zor olsa da diğer taraftan bilhassa savaş ve bunalım dönemlerinde toplumsal seferberliği etkin hâle getirmek için bu ideolojiyi kullanmaktan kaçınmadığı da âşikârdır. Bunu aklî bir diplomasinin gerekliliklerine göre kullanmaya gayret gösteren Rusya hariciyesi, Balkanlardaki Panslavist ve/veya Panortodoksist tutkuların yıkıcı sonuçlar doğurabileceği ve aslî amacına hizmet etmekten çıkabileceği durumlarda teskin edilmesi için de teşebbüste bulunmayı bilmiştir. Rusya, 1866-1868 Birinci Balkan ittifakı ve topyekûn bir Balkan ayaklanması sürecinde de nihayetinde teskin edici bir rol ifa etmeye gayret göstermiştir. Kırım Savaşı sonrasında Rusya hariciyesinde iki belirgin hizip teşekkül etmiştir. Rusya’nın Balkanlar ve Yakın Şark’ta daha aktif bir politika izlemesi gerektiğini düşünenler ile Avrupa devletler sisteminin kaideleri çerçevesinde daha rasyonel ve ılımlı bir diplomasi izlemesi gerektiğini düşünenler. Bu iki grup arasındaki görüş ayrılığı, Kırım Savaşı sonrasında Rus diplomasisine damgasını vurmuştur.
In general, Russia’s nineteenth-century Balkan and Near Eastern policies have been interpreted according to the concepts of Panslavism and Panortodoxism in the Turkish historiography. On the one hand, it is difficult to say that Russia has always tried to design its foreign policy by the help of Panslavism, on the other hand, it is obvious that, Russia has not refrained from exploiting this ideology to activate common mobilization especially during the periods of war and crisis in the Balkans. Trying to use this ideology with regard to the requirements of the rational diplomacy, the Russian Foreign Affairs Ministry, in case of not serving its essential purposes, attempted to alleviate the Panslavist and Panorthodoxist dreams in the Balkans. Also, Russia tried to play a soothing role in the course of the First Balkan Alliance of 1866-1868 and the mass uprisings in the Balkans. Following the Crimean War, two different parties emerged in the Russian Foreign Affairs Ministry: while the first party was supporting the more aggressive diplomacy in the Balkans and the Near East against Russia’s rivals, the second one took a much more moderate and rational action.
Russia The Balkan Alliance Gorchakov Garashanin Ignatiev Serbia
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Bölüm | Araştırma Makalesi |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 31 Aralık 2015 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2015 Sayı: 28 |