A Node Pattern Approach in Categorizing General Form Typologies

Yıl 2019, Cilt: 1 Sayı: 1, 65 - 86, 30.09.2019

Anday Bodur Ethem Gürer

Öz

Creation of form in architectural practice has been historically a top-down process. However, the creation of form doesn’t have to follow the conventional architectural process. There are also emergence-based approaches that evolve through reactions to the environmental factors, and some of these structures would fall under the vernacular category. This study focuses on how perceptible aspects of architectural forms can be used as a method to discern the actual quantitative characteristics through certain visual, simplified versions of forms, described in this article as “node patterns.”. Patterns usually invoke the idea of two dimensional textures or sequences, but they can also be utilized to categorize architectural forms in certain archetypes. This way of describing complex architectural forms might offer certain advantages in finding out the qualitative properties of architectural forms, such as permanence, ease of construction, function, etc. This study puts forward the concept of “node” as the most primitive building block of a pattern. A node is defined as the most simplistic, discrete unit of a pattern, that can be easily identified by a user who’s not technically educated as a designer or an architect. Patterns, which define certain architectural archetypes, are discussed in two different dichotomies: monolithic vs discrete, and regular vs random. These four qualities are then matched with three dimensional dichotomies like horizontal vs vertical, linear vs massive. Several real-world examples are discussed and the inherent qualities of the patterns are presented.

Anahtar Kelimeler

nodes, patterns, emergence, imageability, archetypes

Form Kurguları Tasniflerinde Düğüm Örüntüleri Yaklaşımı

Öz

Mimari pratikte form üretimi tarihsel olarak çoğunlukla yukarıdan-aşağı bir süreç olmuştur. Fakat, form üretimi her zaman geleneksel mimari süreci takip etmek durumunda değildir. Çevresel faktörlere verilen tepkilerle evrimleşen, belirme tabanlı form üretimi tipleri de bulunmaktadır ve bu şekilde üretilen kurguların bir kısmı vernaküler mimari kategorisine girmektedir. Bu çalışma mimari formların algılanabilir görsel özelliklerinin, “düğüm örüntüleri” adı verilen bir takım sadeleştirilmiş görsel formlar aracılığıyla, reel ve niceliksel özelliklerini ayırt etmek ve tasnif etmek için kullanılacak bir yaklaşımı ele almaktadır. Örüntü kelimesi çoğunlukla iki boyutlu doku ya da dizilimleri çağrıştırsa da, çeşitli arketipler içinde mimari formları tasnif etmek üzere de kullanılabilir. Karmaşık mimari formları bu
şekilde tanımlamak, mimari formların kalıcılık, inşaat kolaylığı ve işlev gibi niteliksel özelliklerini ortaya çıkarmakta bir takım avantajlar sunabilir. Bu çalışma bir örüntünün temel yapı taşı olarak “düğüm” kavramını öne çıkarmaktadır. Düğüm, bir örüntünün tasarımcı ya da mimar gibi teknik bir eğitim almamış bir kullanıcı tarafından tanımlanabilen, en basit ve ayrıksı parçasıdır. Çeşitli mimari arketipleri tanımlayan örüntüler, bütünsellik ve parçalılık, rastlantısallık ve düzenlilik olmak üzere iki dikotomi içinde tartışılmıştır. Bu dört özellik daha sonra dikey ve yatay, lineer ve kütlesel gibi boyutsal dikotomiler ile çakıştırılmıştır. Bu özellikleri taşıyan gerçek, inşa edilmiş mimari örnekler ele alınmış ve örüntülerin kendilerine has özellikleri ortaya konumuştur.

Anahtar Kelimeler

düğümler, örüntüler, belirme, imgelenebilirlik, arketipler

Kaynakça

• Carpo, M. (2004). Ten Years of Folding. G. Lynn editörlüğünde, Folding in Architecture. Hoboken: Wiley-Academy.
• Eisenman, P. (1982, 11 17). Contrasting Concepts of Harmony in Architecture. (C. Alexander, Röportaj Yapan)
• Erarslan, A. (2015). Continuity of architectural traditions in the megaroid buildings of rural Anatolia: The case of Highlands of Phrygia. ITU A|Z, 232.
• Euler, L. (1741). Solutio Problematis Ad Geometriam Situs.
• Ferrante ve diğ. (2011). Retrofitting and adaptability in urban areas. Procedia Engineering 21 (s. 785 - 804). Bologna: Elsevier.
• Fischer, G. (1991). Architektur and Sprache. Karl Krämer Verlag.
• Gümüşkaya, G. (2019, 01 01). Kamusal Alanlardan DNA Devrelerine: Mekansal Özkurguyu Tasarlamak. Arredemento, s. 68-69.
• Hillier, B. (1989, 01). The architecture of the urban object. Ekistics, 8.
• Hillier, B., & Hanson, J. (1989). The Social Logic of Space. London: Cambridge University Press.
• Lynch, K. (1953). The Image of The City. Massachusetts: The M.I.T. Press.
• Lynn, G. (1999). Animate Form. Princeton Architectural Press.
• Mellaart, J. (1970). Excavations at Hacılar. Ankara: Edinburgh University Press.
• Piaget, J., & Inhelder, B. (1956). The Child’s Conception of Space. London: Routledge & Kegan Paul Ltd.
• Prusinkiewicz, P., & Lindenmayer, A. (1996). The Algorithmic Beauty of Plants. Berlin: Springer-Verlag.
• Rudofsky, B. (1964). Architecture Without Architects A Short Introduction to Non- Pedigreed Architecture. New York: Doubleday & Company, Inc.
• Zaero-Polo, A. (2009, 10 1). Patterns, Fabrics, Prototypes, Tesselations. Architectural Design, s. 18-22.
• Url-1 <http://blog.stephens.edu/arh101glossary/?glossary=megaron> Alındığı tarih: 25.01.2019
• Url-2 <https://expositions-virtuelles.citedelarchitecture.fr/vegetal/03-theme05-sstheme02.html> Alındığı tarih: 25.01.2019.
• Url-3. <https://architectenweb.nl/agenda/event.aspx?ID=40355> Alındığı tarih: 25.01.2019.
• Url-4 <https://www.welcometobratislava.eu/flea-markets-bratislava/> Alındığı tarih: 25.01.2019.
• Url-5 <http://www.germany.travel/en/business-travel/trade-fairs/galerie-munich-exhibition-centre.html> Alındığı tarih: 28.01.2019