THE BOUNDARIES OF COERCIVE DIPLOMACY: THE CASE OF THE 1980-1988 IRAN-IRAQ WAR

Yıl 2021, Cilt: 3 Sayı: 2, 56 - 73, 31.12.2021

Aslıhan Yalaz

Öz

Coercive diplomacy, which is an important research area in the field of international relations, is a type of diplomacy used by many states from past to present. Although it is considered as a strategy with a low success rate, it is often preferred by many actors because it costs much less than military methods if successful. When the international relations literature is examined, it is seen that the studies on coercive diplomacy are mostly related to the theoretical dimension of the strategy, but case studies are not included much, and even if they are included, these studies are mostly focused on the applications of the USA. Therefore, generalizations that will be valid worldwide for the success of the strategy have not been fully reached. In order to develop an empirical coercive diplomacy theory, it is thought that studies should be carried out all over the world that will include the contextual variables of different crises in the analysis, and thus the propositions of the strategy should be tested. In this context, in this study, coercive diplomacy practices in the process leading to the Iran-Iraq War between the two Middle Eastern states will be examined and the reasons for failure will be investigated.

Anahtar Kelimeler

Alexander L. George, Ayatollah Khomeini, Iran-Iraq War, Saddam Hussein, Coercive Diplomacy

ZORLAYICI DİPLOMASİNİN SINIRLARI: 1980-1988 İRAN-IRAK SAVAŞI ÖRNEĞİ

Öz

Uluslararası İlişkiler alanında önemli bir araştırma konusu olan zorlayıcı diplomasi geçmişten günümüze birçok devlet tarafından kullanılan bir diplomasi türüdür. Başarı oranı düşük bir strateji olarak değerlendirilmesine rağmen başarılı olduğu takdirde askeri yöntemlere nazaran çok daha düşük maliyetli olduğundan dolayı birçok aktör tarafından sıklıkla tercih edilmektedir. Uluslararası İlişkiler literatürü incelendiğinde zorlayıcı diplomasiyle ilgili çalışmaların daha ziyade stratejinin teorik boyutuyla ilgili olduğu fakat vaka çalışmalarına pek fazla yer verilmediği, yer verilse dahi bu çalışmaların daha çok ABD’nin uygulamalarına odaklanan çalışmalar olduğu görülmektedir. Dolayısıyla stratejinin başarısına yönelik olarak dünya çapında geçerli olacak genellemelere tam anlamıyla ulaşılamamıştır. Empirik bir zorlayıcı diplomasi teorisinin geliştirilebilmesi için tüm dünyada, farklı krizlerin bağlamsal değişkenlerini de analize dahil edecek çalışmaların yapılması ve böylece stratejinin önermelerinin sınanması gerektiği düşünülmektedir. Bu bağlamda bu çalışmada iki Orta Doğu devleti arasında yaşanan İran-Irak Savaşı’na giden kriz sürecindeki zorlayıcı diplomasi uygulamaları incelenecek ve başarısızlık sebepleri araştırılacaktır.

Anahtar Kelimeler

Alexander L. George, Ayetullah Humeyni, İran-Irak Savaşı, Saddam Hüseyin, Zorlayıcı Diplomasi

Kaynakça

• Akçay, E. Y. (2013). İran-Irak Savaşı’nın Bölgeye Etkileri. Ufuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 2(3), 105-121.
• Aksu, F. (2008). Türk Dış Politikasında Zorlayıcı Diplomasi. İstanbul: Bağlam Yayınları.
• Arı, T. (2017). Geçmişten Günümüze Orta Doğu: Siyaset, Savaş ve Diplomasi. Bursa: Alfa Yayıncılık.
• Armaoğlu, F. (1999). 20. Yüzyıl Siyasi Tarihi (1914-1995). İstanbul: Alkım Yayınevi.
• Bellamy, A. J. (2000). Lessons Unlearned: Why Coercive Diplomacy Failed at Rambouillet. International Peacekeeping, 7(2), 95-114.
• Bengio, O. (2020). The Kurds and the Iran-Iraq War: Have the Lessons Been Learned?. BESA Center, December 2, 2020, https://besacenter.org/kurds-iran-iraq-war/ (e.t.: 05.06.2021).
• Doğan, S. (2016). Düşmandan Piyon Devlete: İran’ın Irak’a Nüfuzu. İNSAMER, Araştırma 31, 1-7.
• Farzaneh, M. M. (2007). Shi’i Ideology, Iranian Secular Nationalism and the Iran-Iraq War (1980-1988). Studies in Ethnicity and Nationalism, 7, 86-103.
• George, A. L. (1994). Coercive Diplomacy: Definition and Characteristics. A. L. George ve W. E. Simons (Ed.), The Limits of Coercive Diplomacy içinde (7-11). Boulder: Westview Press.
• George, A. L. (1994). Theory and Practice. A. L. George ve W. E. Simons (Ed.), The Limits of Coercive Diplomacy içinde (13-21). Boulder: Westview Press.
• Hiro, D. (1991). The Longest War: The Iran-Iraq Military Conflict. New York: Routledge.
• https://saylordotorg.github.io/text_world-regional-geography-people-places-and-globalization/s11-06-iraq-turkey-and-iran.html (e.t.: 10.05.2021).
• https://www.middleeasteye.net/news/ahwazis-dont-give-anniversary-annexed-arab-province-looms-iran (e.t.: 05.06.2021).
• Irak İran Savaşı. (b.t.). TürkçeBilgi. https://www.turkcebilgi.com/irak_iran_sava%C5%9F%C4%B1 (e.t.:15.05.2021).
• Jakobsen, P. V. (1998). Western Use of Coercive Diplomacy After the Cold War: A Challenge for Theory and Practice. New York, St. Martin’s Press.
• Karaca, R. K. (2021). İran’da Rejim Değişikliği. B. Özdal ve R. K. Karaca (Ed.), Diplomasi Tarihi II (3.Baskı) içinde (507-512). Bursa: Dora Yayınları.
• Karsh, E. (2002). The Iran-Iraq War 1980-1988. Oxford: Osprey Publishing.
• Lauren, P. G. (1972). Ultimata and Coercive Diplomacy. International Studies Quarterly, 16(2), 131-165.
• Levy, J. S. (2008). Deterrence and Coercive Diplomacy: The Contributions of Alexander George. Political Psychology, 29(4), 537-552.
• Mearsheimer, J. J. ve Walt, S. M. (2003). An Unnecessary War. Foreign Policy, 134, 51-59.
• Mulvenon, J. (1995). The Limits of Coercive Diplomacy: The 1979 Sino-Vietnamese Border War. Journal of Northeast Asian Studies, 14(3), 68-88.
• Orhan, D. D. (2019). Iranian Foreign Policy Towards Iraq: An Analysis of Three Wars Between Ideology and Realism. Avrasya Uluslararası Araştırmalar Dergisi, 7(19), 390-406.
• Özdemir, S. (2020). İran-Irak Savaşı: Türkiye Sınırlarında Terörizme Etkisi. Gazi Akademik Bakış, 13(26), 49-77.
• Pelletiere, S. C. (1992). The Iran-Iraq War: Chaos in a Vacuum. New York: Praeger.
• Razoux, P. ve Elliot, N. (2015). The Iran-Iraq War. Harvard University Press.
• Sauer, T. (2007). Coercive Diplomacy by the EU: The Iranian Nuclear Weapons Crisis. Third World Quarterly, 28(3), 613-633.
• Sick, G.(1989). Trial by Error: Reflections on the Iran-Iraq War. Middle East Journal, 43(2), 230-245.
• Sperandei, M. (2016). Bridging Deterrence and Compellence: An Alternative Approach to the Study of Coercive Diplomacy. International Studies Review, 8(2), 253-280.
• Şener, B. (2018). Savaş İle Barış Arasında Bir Kriz Yönetimi Stratejisi Olarak Zorlayıcı Diplomasi Ve Türk Dış Politikasındaki Örnekleri. T. Sakman, A. Yılmaz, U. Çiçek (Ed.), Yeni Güvenlik Ekosistemi Ve Çok Taraflı Bedeli içinde (157-190). İstanbul: Tasam Yayınları.
• Tirman, J. (2007). Diplomacy and the Iraq War. Strategic Insights, 6(2).
• Şener, B. (2021). Dış Politikada Kriz Yönetimi Ve Bir Kriz Yönetimi Stratejisi Olarak Zorlayıcı Diplomasi. A. Eminoğlu, M. Ülgül (Ed.), Uluslararası Güvenliğe Giriş içinde (355-412).Ankara: Nobel Yayınevi.
• International Crisis Behavior (ICB) Project. (t.y.). http://www.icb.umd.edu/dataviewer/?crisno=317 (e.t.:17.11.2021).