ÇEVRE EĞİTİMİNDE KAMUSAL HALKLA İLİŞKİLER VE STK'LAR İLE İŞBİRLİĞİ

Yıl 2015, Cilt: 9 Sayı: 1, 429 - 443, 06.08.2015

Elif Şeşen

https://doi.org/10.18094/si.62614

Cited By: 1

Öz

Hemen herkesin hayatını etkileyen çevre kirliliği ve çevre sorunlarının çözümü için toplumsal sorumluluk paylaşımına ve bunun için de kişilerin konu ile ilgili duyarlılık ve farkındalığının artırılmasına ihtiyaç vardır. Halkla ilişkiler etkinlikleri hem halkın bilgi ve bilinç düzeyinin yükseltilmesine hem de toplumun en geniş kesimlerine ulaşılabilmesi için alanda faaliyet gösteren başta sivil toplum kuruluşları olmak üzere tüm tarafların desteğinin sağlanması ve artırılmasına katkıda bulunabilir. Bu çalışma, çevre eğitimi ve çevrenin korunması gibi kamunun desteği olmadan başarı şansı bulunmayan bir konuda halkla ilişkiler etkinliklerinin kullanımının ve alandaki sivil toplum kuruluşları ile işbirliğinin önemini örnek bir proje üzerinden ortaya koymayı amaçlamaktadır. 

Anahtar Kelimeler

Çevre eğitimi; halkla ilişkiler; Sivil Toplum Kuruluşu (STK)

Kaynakça

• Aslan M ve Kaya G (2004) 1980 Sonrası Türkiye’de Siyasal Katılımda Sivil Toplum Kuruluşları, C.Ü. İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, 5(1), 210-221.
• Bahar M (2000) Üniversite Öğrencilerinin Çevre Eğitimi Konularındaki Ön Bilgi Düzeyi, Kavram Yanılgıları, 5. Uluslararası Ekoloji ve Çevre Sorunları Sempozyumu, 1-3 Kasım 2000, Ankara.
• Bamberg S and Moeser G (2007) Twenty Years After Hines, Hungerford, and Tomera: A New Meta-analysis of Psycho-social Determinants of
• Pro-environmental Behaviour, Journal of Environmental Psychology, 27(1), 14-25.
• Biber A (2009) Halkla İlişkiler Çalışmalarının Dünü, Bugünü ve Geleceğine İlişkin Bir Değerlendirme, İletişim, 29, 134-148.
• Bozkurt O ve Cansüngü Ö (2002) İlköğretim Öğrencilerinin Çevre Eğitiminde Sera Etkisi ile İlgili Kavram Yanılgıları, Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 23, 24-34.
• Bozkurt Ö (1998) Kamu Yönetimi Sözlüğü, TODAİE, Ankara.
• Budak S (2000) Avrupa Birliği ve Türkiye Çevre Politikası, Büke Yayınları, İstanbul.
• Cutlip S M and Center A H (1978) Effective Public Relations, Englewood Cliffs, NJ:Prenctice Hall.
• Çakmak A ve Kilci F (2011) Kamu Yönetiminde Halkla İlişkilerin Yeri ve Önemi, Kamu-İş, 11(4), 219-270.
• Çevre Durum Raporu (2010) T.C. Çevre ve Orman Bakanlığı Çevre Yönetimi Genel Müdürlüğü, Ankara.
• Erten S (2005) Okul Öncesi Öğretmen Adaylarının Çevre Dostu Davranışlarının Araştırılması, Hacettepe Eğitim Fakültesi Dergisi, 28, 91-100.
• Geray H (2002) Halk Eğitimi (2. Baskı), İmaj Yayınevi, Ankara.
• Haktanır G ve Çabuk B (2000). Okulöncesi Dönemindeki Çocukların Çevre Algıları, IV. Fen Bilimleri Eğitimi Kongresi, Hacettepe Üniversitesi, 6-8 Eylül 2000, Ankara, 76-81.
• Huckle J (1993) Environmental Education: A View From Critical Theory, J Fien (Eds), Environmental Education: A Pathway to Sustainability, Deakin Universitiy Press, Geelong, 41-69.
• Karataş A (2014) Toplumda Çevre Bilincinin Yaygınlaştırılmasında Sivil Toplum Kuruluşlarının Rolü: Türkiye Örneği, Turkish Studies - International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish, 9 (2) Winter, 855-867.
• Kazancı M (1997) Kamuda ve Özel Sektörde Halkla İlişkiler, Turhan Kitabevi, Ankara.
• Kırışık F (2013) Çevre Alanındaki Faaliyetlerde Yaklaşım Değişimi: İdare ile Sivil Toplum Kuruluşlarının Ortak Çalışması, Uluslararası Yönetim İktisat ve İşletme Dergisi, 9 (19), 333-346.
• Ledinghama J (2001) Government-Community Relationships: Extending the Relational Theory of Public Relations, Public Relations Review, 27(3), 285–295.
• Özdemir O (2007) Yeni Bir Çevre Eğitimi Perspektifi: “Sürdürülebilir Gelişme Amaçlı Eğitim”, Eğitim ve Bilim, 32 (145), 57-64.
• Özdemir O (2010) Doğa Deneyimine Dayalı Çevre Eğitiminin İlköğretim Öğrencilerinin Çevrelerine Yönelik Algı ve Davranışlarına Etkisi, Pamukkale Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 27, 125-138.
• Özer A (2002) Türkiye’de Çevre Sorunlarının Çözümünde Kamuoyu Desteğinin Önemi, Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
• Öztaş F ve Kalıpçı E (2009) Teacher Candidates’ Perception Level of Environmental Pollutant and Their Risk Factors, International Journal of Environmental & Science Education, 4 (2), 185-195.
• Palmer J A (1998) Environmental Education in the 21st Century: Theory, Practice, Progress and Promise, Routledge, New York.
• Ryfman P (2007) Non-governmental Organizations: An Indispensable Player of Humanitarian Aid, International Review of the Red Cross, 89 (865), 21-45.
• Sancar K N (2005) Çevre İçin Halk Eğitimi Türkiye Japonya Örneği, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
• Şahin N F, Cerrah L, Saka A ve Şahin B (2004) Yüksek Öğretimde Öğrenci Merkezli Çevre Eğitimi Dersine Yönelik Bir Uygulama, Gazi Eğitim Fakültesi Dergisi, 24 (3), 113-128.
• Şentürk M (2005) STK’larda Halkla İlişkiler Uygulamaları, Sivil Toplum, 3 (9), 99-114.
• Şirin S (2002) Türkiye’de Çevre Politikalarının Oluşum Sürecinde Gönüllü Çevre Kuruluşlarının Rolü, TODAİE, Ankara.
• www.cevreormanegitimi.cob.gov.tr, erişim tarihi: 01.06.2013
• www.yesilkutu.net, 02.04.2015
• www2.cevreorman.gov.tr/Ucep.html, erişim tarihi: 02.04.2015
• Yavaş H ve Palabıyık H (2006) Sivil Toplum Kuruluşlarının Çevre Koruma ve Kullanma Dengesi Açısından Rolü ve Önemi, 3. Uluslararası STK’lar Kongresi, Erişim Tarihi: 09.06.2015, http://members.comu.edu.tr/hpalabiyik/makale/b7.pdf.
• Yılmaz A, Bozkurt Y ve Taşkın E (2005) Doğal Kaynakların Korunmasında Çevre Yönetiminin Etkinliği, Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 13 (1), 15-30.