YAŞLILIK SİGORTASI VE EMEKLİLİK YAŞI TARTIŞMASI

Yıl 2011, Cilt: 1 Sayı: 1, 40 - 65, 17.04.2014

Selahattin Erol

Öz

Yaşlılık; bireyin hayatının son döneminde karşılaştığı, çalışma gücünü kaybettiği, gelir azalmasına neden olan ve özellikle sağlık harcamalarının artışı yüzünden gider çoğalmasına yol açan sosyal bir risk olarak tanımlanmaktadır. Ülkemiz, sosyal güvenlik sistemi ile bu riskin meydana getirebileceği maddi giderleri karşılamak amacıyla yaşlılık sigortası adı altında bir güvenceyi sigortalı çalışanlara tanımaktadır. Ancak, sosyal güvenlik ödemelerinin önemli bir kısmını oluşturan yaşlılık aylığının, hangi yaştan itibaren ödenmesi gerektiği tartışma konusu olmuş ve yaş sınırlarında önemli değişiklikler yapılmıştır. Bu değişikliklerin temelinde mali sıkıntıya giren sosyal güvenlik sisteminin sürdürebilirliliğini sağlamak bulunmaktadır. Birçok ülkede olduğu gibi ülkemizde de yaş sınırları yükseltilmiş, yaşlılık aylığı hesaplama yöntemleri ve aylık bağlama oranlarını düşürülmüş ayrıca prim oranları yükseltilerek sosyal güvenlik sistemindeki sıkıntılar çözülmeye çalışılmıştır. Çalışma ile yaşlılık sigortası ve emeklilik yaşı incelenecektir.

Anahtar Kelimeler

Yaşlılık Sigortası, Emeklilik, Emeklilik Yaşı

Kaynakça

• Alper, Y. (1997). Sosyal Güvenlik ve Emeklilik Yaşının Tespiti. Çimento İşverenleri Dergisi, Cilt:12, Sayı:1.
• Altan, Ö. Z. (2003). Sosyal Politika. Anadolu Üniversitesi Yayını, Yayın No:1477, Eskişehir.
• Altan, Ö. Z. (2007). İş ve Sosyal Güvenlik Hukuku. Anadolu Üniversitesi Yayını, Yayın No:1694, Eskişehir.
• Arıcı, K. (2005). Türk İş ve Sosyal Güvenlik Hukuku Bakımından Yeni Bir Sorun: Yaşlı İşçiler. A. Can Tuncay'a Armağan, Legal Hukuk Kitapları Serisi, No: 49, İstanbul.
• Arıcı, K. (2007). Sosyal Güvenlik Kurumunun Yeni Yapısı ve İşleyişi. Yeni Düzenlemeler Çerçevesinde Sosyal Güvenlik Düzenlemeleri Semineri, 29-30 Kasım, Ankara.
• Bozoğlu, O. (2002). Emeklilikte Kademeli Geçiş Hükümleri 4759 sayılı Kanunla Yeniden Düzenlendi. Yerel Yönetim ve Denetim Dergisi, Cilt:7, Sayı:6, Ankara.
• Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanlığı. (2008). Sosyal Güvenlik Reformu. Ankara, http://www.calisma.gov.tr/. (12.02.2009)
• Devlet Planlama Teşkilatı. (2001). VIII. Beş Yıllık Kalkınma Planı (2001–2005). Ankara.
• Dilik, S. (1989). Sosyal Güvenliğin Karşıladığı Riskler ve Türkiye' de Durum. Kamu-İş Dergisi.
• Ergin, H. (2007). 5510 Sayılı Yasanın Geçici Hükümlerine İlişkin Bir İnceleme. Legal İş ve Sosyal Güvenlik Hukuku Dergisi, No: 13.
• Güzel A.; Okur A. R.; Şakar, M. (1990). Türk Sosyal Güvenlik Sisteminde Emeklilik Programları, Sorun ve Çözüm İçin Bir Model Önerisi. TÜSES Projesi, İstanbul.
• Güzel A; Okur A. R. (2004). Sosyal Güvenlik Hukuku. Yenilenmiş 10. Baskı, Beta Yayınları, İstanbul.
• İSMMMO. (2003). Sosyal Güvenlik Sisteminde Sorunlar, Çözüm Önerileri ve Yeniden Yapılanma Raporu. İstanbul.
• Memiş, E. (2003). Mevzuatımızda ve Uygulamada Kamu Hizmetlerine Girme/Çekilme Hakları, Arşiv Araştırması ve Güvenlik Soruşturması Analizleri.
• Kamu Personeli Sorunları Sempozyumu, Anadolu Üniversitesi Hukuk Fakültesi, 4–5 Nisan 2003, Eskişehir.
• Onur, B. (1995). Gelişim Psikolojisi-Yetişkinlik-Yaşlılık-Ölüm. Ankara Üniversitesi Yayınları, Ankara.
• Sezer, Y.; Çelik, B. Devlet Memurlarının Emeklilik Hakkı. www.icisleri.gov.tr/_icisleri/TurkIdareDergisi/UpLoadedFiles/443_69_92.doc, (03.10.2007).
• Sosyal Güvenlik Kurumu. (2007). Sosyal Güvenlik Reformu: Uygulama Öncesi Yeni Yaklaşım. Sosyal Güvenlik Kurumu Yayınları, Ankara.
• Sözer, A. N. (1994). Sosyal Sigorta Kurumlarında Yeniden Yapılanma Üzerine. Çimento İşverenleri Dergisi.
• Şakar, M. (1987). Türk Sosyal Güvenlik Hukukunda Yaşlıların Korunması. Doktora Tezi, Eskişehir.
• Şakar, M. (1989). Sosyal Sigortalarda Emekliliğe Hak Kazanma Koşullarına İlişkin Bazı Sorunlar. Çimento İşverenler Dergisi, Mart Sayısı.
• Teksöz, T. (2007). Sosyal Güvenlik Reform Çabaları. Bütçe Dünyası Dergisi, Cilt:2, Sayı:26, Ankara.
• Tuncay C.; Ekmekçi Ö. (2005). Sosyal Güvenlik Hukuku Dersleri. Basım: 11, İstanbul.
• Tuncay, A. C. (1994). Sosyal Güvenlik Hukuku Dersleri. Beta Yayınları, İstanbul.
• Tunçomağ, K. (1990). Sosyal Güvenlik Kavramı ve Sosyal Sigortalar. İstanbul, s.391.
• Türkiye Kamu-Sen. (2006). Yeni Sosyal Güvenlik Düzenlemeleri ve Kamu-Sen'in Bakışı. Türkiye Kamu-Sen Araştırma ve Geliştirme Merkezi Yayınları, Yayın No: 20, Ankara.
• Türkiye ve Orta Doğu Amme İdaresi Enstitüsü. (1991). Kamu Yönetimi Araştırması. Devlet İstatistik Enstitüsü Matbaası, Ankara.
• TÜSİAD. (2004). Türk Emeklilik Sisteminde Reform, Mevcut Durum ve Alternatif Stratejiler. İstanbul.
• Uğur, S. (2002). Sosyal Güvenliğimizdeki Son Değişikliklerin Değerlendirilmesi. Dokuz Eylül Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, Cilt:4, Sayı:2, İzmir.
• Yıldırım, T.; Günday, M. (2003). İdare Hukuku. Anadolu Üniversitesi Yayınları, Yayın No: 781, Eskişehir.
• Yıldız, A. (2006). Türkiye'deki Sosyal Sigortalar Kurumlarının Primli Rejimlerinde Yaşlılık Sigortası Uygulaması ve Eleştirisi. Yüksek Lisans Tezi, İstanbul.
• Yılmaz, B. E.; Şeker, M.; Akgeyik, T. (2007). En Büyük Karadelik: Sosyal Güvenlik Açıkları ve Reform Tartışmalarının Sosyo-Ekonomik Yansımaları. Türkiye Sigorta Enstitüsü Vakfı Yayını, Yayın No:11, İstanbul.
• sayı ve 17.07.1964 tarihli Sosyal Sigortalar Kanunu
• sayı ve 02.09.1971 tarihli Esnaf ve Sanatkarlar ve Diğer Bağımsız Çalışanlar Sosyal Sigortalar Kurumu Kanunu
• sayı ve 17.10.1983 tarihli Tarım İşçileri Sosyal Sigortalar Kanunu
• sayı ve 17.10.1983 tarihli Tarımda Kendi Adına ve Hesabına Çalışanlar Sosyal Sigortalar Kanunu
• sayı ve 17.06.1949 tarihli Türkiye Cumhuriyeti Emekli Sandığı Kanunu
• sayı ve 31.05.2006 tarihli Sosyal Sigortalar ve Genel Sağlık Sigortası Kanunu