TEK EBEVEYNLİ AİLELERİN ALDIKLARI SOSYAL YARDIMLAR VE SOSYAL YARDIM BEKLENTİLERİ ÜZERİNE BİR ARAŞTIRMA

Yıl 2020, Cilt: 1 Sayı: 2, 81 - 103, 31.12.2020

İlknur Karaaslan Ebru Opçin

Öz

Tek ebeveynli olmak, yoksulluğun başını çektiği bir dizi, psikolojik, sosyolojik ve ekonomik sorunu da beraberinde getirmektedir. Yeterli gelire sahip olmayan tek ebeveynli aile üyeleri, temel ihtiyaçları olan beslenme, sağlık, eğitim vb. konularla ilgili ciddi bir erişim problemi ile karşı karşıya kalabilmektedir. Bu noktada sosyal devlet devreye girmekte, aileleri destekleyici sosyal politikalar ve sosyal yardımlarla, tek ebeveynliğin dezavantajları azaltılmaya çalışılmaktadır. Bu çalışmada, Tekirdağ ilinde yaşayan tek ebeveynli ailelerin yararlandıkları sosyal yardımlar ve bu konudaki beklentileri tespit edilmeye çalışılmıştır. Çalışmanın temelini, yarı yapılandırılmış görüşme soru formu ve gözlem formu vasıtasıyla, ailelerle yüzyüze yapılan derinlemesine mülakatlar oluşturmaktadır. Görüşülen kadınların içerisinde, şartlı nakit desteği, şartsız/karşılıksız nakdi yardımlar, çocuklar için eğitim ve giysi yardımı, yakacak vb. sosyal yardım alanlar, boşandığı eşinden nafaka alanlar vd. mevcut olup kadınların tümü sosyal yardımların yetersiz olduğunu belirtmişlerdir. En çok ihtiyaç duyulan yardımlar ise nakit desteği, boşanmanın ilk dönemlerinde kalacak yer temini, yakacak yardımı vb. şeklinde belirtilmiştir

Anahtar Kelimeler

Tek ebeveynli aileler, Sosyal yardım, Sosyal Yardım beklentisi

Kaynakça

• Barnes, Gill Gorell (1999). “Divorce Transitions: Identifying Risk and Promoting Resilience for Children and Their Parental Relationships”. Journal of Marital and Family Therapy, 25(4): 425-441.
• Boylu, Ayfer Aydıner ve Öztop, Hülya (2013). “Tek Ebeveynli Aileler: Sorunlar ve Çözüm Önerileri”. Sosyoekonomi Dergisi, 19(19): 207-220.
• Demir, Sevim Atila ve Çelebi, Şaziye Genç (2017). “Tek Ebeveynli Ailelerin Sorunları: Nitel Bir Araştırma”. Yalova Sosyal Bilimler Dergisi, 8(13): 111-128.
• Gladding, Samuel T. (2012). Aile Terapisi: Tarih, Kuram ve Uygulamaları (Çev. İ. Keklik ve İ. Yıldırım). Ankara: Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Derneği.
• Kalaycı, Ahmet Rasim (2011). Tek Ebeveynli Aileler. Ankara: T.C. Aile ve Sosyal Araştırmalar Genel Müdürlüğü Yayınları.
• Kızmaz, Zahir ve Yusufoğlu, Ömer Şükrü (2015). “Parçalanmış Yoksul Ailelerin Geçinme Stratejileri: Elâzığ Örneği”. Fırat Üniversitesi Harput Araştırmaları Dergisi, 2(2): 1-18.
• Sevim, Yelda, Güldeste, Ayşenur ve Öner, Canan (2016). “Boşanan Erkeklerin Sorunları Üzerine Sosyolojik Bir Araştırma (Elazığ İli Örneği)”. Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 26(2): 293-312.
• Şentürk, Ünal (2008). “Aile Kurumuna Yönelik Güncel Riskler”. Aile ve Toplum, 4(14): 7-31.
• Ünal, Neşe (2014). “Tek Ebeveyn Annelere Yönelik Sosyal Politikalar: Farklı Ülke Örnekleri”. T.C. Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı Kadının Statüsü Genel Müdürlüğü, Uzmanlık Tezi. Ankara. 4857 sayılı İş Kanunu (2003). https://www.mevzuat.gov.tr/MevzuatMetin/1.5.4857.pdf (Erişim Tarihi: 27.11.2019).
• 657 sayılı Devlet Memurları Kanunu (1965). https://www.mevzuat.gov.tr/MevzuatMetin/1.5.657.pdf (Erişim Tarihi: 27.11.2019).
• 4721 sayılı Türk Medeni Kanunu (2001). https://www.mevzuat.gov.tr/MevzuatMetin/1.5.4721.pdf (Erişim Tarihi: 27.11.2019).