EXPLORING THE REGENERATIVE CAPACITY OF ARCHITECTURE IN THE ANTHROPOCENE ERA THROUGH ANNA HERINGER'S ARCHITECTURE

Yıl 2024, Cilt: 1 Sayı: 2, 190 - 204, 31.07.2024

Kübra Bıyuk Öksüz , Kübra Sağlam

Öz

In the Anthropocene era, human-driven destruction of nature, primarily caused by diverse industries worldwide, is significantly worsening the degenerative impacts on nature at varying scales globally. The study aims to discuss the potential and responsibilities of architecture to be regenerative for nature, knowing that nature still has the power to heal despite all that humans have done to nature. In this study, the regenerative potential of architecture in the Anthropocene era is discussed through regenerative design that aims at the co-evolution of human and natural systems. The study focus on architect Anna Heringer's significant work, particularly the METI Handmade School in Bangladesh's Dinajpur region, where her philosophy of holistic local sustainable development originated. As a method in the study, Heringer's work will be analyzed through deep readings on the potential of architecture to be regenerative and these readings will be presented with a relational diagram/ collage. The study assesses the METI School's condition pre and post-construction. It discusses how Heringer's architecture, rooted in local materials, energy sources, and global knowledge, demonstrates regenerative potential. The findings highlight architecture's ability to generate regenerative effects in a living environment. It is claimed that the construction of local with environmentally-focused decisions promotes social and economic development locally and contributes to the community's ability to create strong and well-connected social capital. This study argues that the regenerative effect of architecture in the Anthropocene era requires not solely environmental focus but also the active involvement of strong, interactive local human capital to sustain these decisions.

Anahtar Kelimeler

Anthropocene, Anna Heringer, Regenerative Architecture, Deep Reading, Sustainable Development

ANNE HERINGER'NİN MİMARLIK ANLAYIŞI ÜZERİNDEN ANTROPOSEN ÇAĞINDA MİMARLIĞIN YENİLEYİCİ KAPASİTESİNİN KEŞFİ

Öz

İçinde bulunduğumuz Antroposen çağda insanlığın kitlesel tahribatı temelde çeşitli endüstrilerin yoğun faaliyetlerine dayanmaktadır. Dünya genelinde farklı ölçeklerde birçok endüstrilerin çeşitli uygulamaları, doğa üzerinde giderek artan derecede yıkıcı etkilere neden olmaktadır. Çalışmada, insanlığın tüm olumsuz etkilerine rağmen doğanın hala iyileşme gücüne sahip olduğuna vurgu yapılarak, mimarlık alanının doğa için sorumluluklarını ve yenileyici olma potansiyelleri tartışılmaktadır. Çalışmada insan ve doğal sistemlerin birlikte evrimini hedefleyen regenerative tasarım aracılığıyla Antroposen çağda mimarlığın regeneratif olma potansiyelleri araştırılmaktadır. Çalışma kapsamında mimar Anna Heringer’ın önemli işlerinden biri olarak görülen Dınajpur, Bangladesh bölgesindeki METI Handmade Okulu ele alınmaktadır. Bu yapı, Heringer’ın yerelin bütünsel sürdürülebilir kalkınmasını temele alan mimarlık anlayışının izlerinin ilk ortaya çıktığı yapı olması bakımından önemlidir. Çalışmada mimarlığın yenileyici potansiyellerini ortaya koymak için yöntem olarak, derinlemesine okuma ve bu okumaların ilişkisel diyagramlar aracılığı ile sunulması yolu izlenmiştir. Çalışmada, METI Okulunun inşaat sürecinde ve sonrası aşamalarındaki durumları irdelenmiştir. Heringer’ın mimarlık anlayışının temelinde olan yerel malzeme, yerel enerji kaynakları ve küresel bilgi çalışma prensibinin yenileyici olma potansiyelleri tartışılmıştır. İrdelemeler neticesinde mimarlık üzerinden yenileyici katalizör etkilerin üretilebileceği görülmüştür. Yerelin çevresel temelli alınan kararlar ile inşasının alanda sosyal ve ekonomik gelişimlere neden olabileceği; topluluğun güçlü ve iyi ilişkili şekilde sosyal sermaye oluşturabilmesine katkı sunduğu savlanmaktadır. Çalışmanın temelinde Antroposen çağda mimarlığın yenileyici etkisinin salt çevresel odaklı alınan kararlar ile mümkün olamayacağı, bu kararların sürdürülmesinde güçlü, etkileşimli yerel insan sermayesinin dahil edilmesi ile tesis edilebileceği savlanmıştır.

Anahtar Kelimeler

Antroposen, Anna Heringer, Yenileyici Mimarlık, Derin Okuma, Sürdürülebilir Gelişme

Kaynakça

• Anna Heringer Architecture. (n.d.). Retrieved March 20, 2023, from https://www.anna-heringer.com/vision/.
• Archdaily. (2010, March 4). Handmade school / Anna Heringer + Eike Roswag. Retrieved from https://www.archdaily.com/51664/handmade-school-anna-heringer-eike-roswag?ad_medium=office_landing&ad_name=article.
• Architects not Architecture. (2023, June 13). Anna Heringer-form follows love. [Video]. YouTube. Retrieved from https://www.youtube.com/watch?v=JaJ6G_SnGm4.
• Castree, N. (2014). Geography and the Anthropocene II: Current contributions. Geography Compass, 8(7), 450–463.
• Crutzen, P.J. & Stoermer, E.F. (2000). The Anthropocene. Global Change Newsletter, 41, 17-18.
• Cole, R. J., Oliver, A., & Robinson, J. (2013). Regenerative design, socio-ecological systems and co-evolution. Building Research & Information, 41(2), 237-247.
• Cole, R. J. (2012). Transitioning from green to regenerative design. Building Research & Information, 40(1), 39–53.
• Cooper, I. (2012). Winning hearts and minds or evidence-driven: Which trajectory for regenerative design? Building Research & Information, 40(3), 357–360.
• Haraway, D. (2015). Anthropocene, capitalocene, plantationocene, chthulucene: Making kin. Environmental Humanities, 6(1), 159-165.
• Littman, J. A. (2009). Regenerative architecture: A pathway beyond sustainability. (Unpublished Master of Architecture thesis), Department of Art, Architecture and Art History, University of Massachusetts, MA, US. Retrieved from https://scholarworks.umass.edu/theses/303/
• Lyle, J. T. (1994). Regenerative design for sustainable development. New York: Wiley.
• Griffith, R., Michael, M., Walkerden, G., Brown, V., & Walker, B. (2010). Building a framework for transformative action in the Wakool Shire (Transformation for resilient landscapes and communities project Working Paper 1) (Report / ILWS, No. 61). Albury, NSW: Institute for Land, Water and Society, Charles Sturt University.
• Madge, P. (1993). Design, ecology, technology: A historiographical review. Journal of Design History, 6(3), 149-166.
• Mang, N. S. (2007). The rediscovery of place and our human role within it. (Ph.D. thesis), Saybrook Graduate School and Research Center, San Francisco, CA, US.
• Mang, P., & Reed, B. (2012). Designing from place: A regenerative framework and methodology. Building Research & Information, 40(1), 23–38.
• Polat, E., & Kahraman, S. (2019). Antroposen Çaği’nda kentsellik, sürdürülebilirlik ve dirençlilik. Resilience, 3(2), 319-324.
• Reed, W. (2007). Shifting from ‘sustainability’ to regeneration. Building Research & Information, 35(6), 674–680. Robinson, J., & Cole, R. J. (2015). Theoretical underpinnings of regenerative sustainability. Building Research & Information, 43(2), 133–143.
• Rockström, J., et al. (2009). A safe operating space for humanity. Nature, 461(7263), 472-475. Roös, P. B. (2021). Regenerative-adaptive design for sustainable development: A pattern language approach. Cham, Switzerland: Springer.
• TED (2017, October 17). The warmth and wisdom of mud buildings | Anna Heringer. [Video]. YouTube. Retrieved from https://www.youtube.com/watch?v=x7I5BWW-0c8
• UNEP (United Nations Environment Programme). (n.d.). The GlobalABC work areas. Retrieved March 20, 2023, from https://globalabc.org.
• UNESCO World Heritage Centre. (n.d.). Cueva de las Manos, Rio Pinturas. Retrieved March 20, 2023, from https://whc.unesco.org/en/list/936.