A REVIEW ON VILLAGE INSTITUTES IN TERMS OF THE FEATURES OF THE CONSTRUCTIVE LEARNING APPROACH

Yıl 2022, Cilt: 6 Sayı: 2, 18 - 35, 31.12.2022

Münevver Köksal Arslan Sibel Cengizhan

Öz

The main aim of the study is to investigate and review the functioning of The Village Institutes in light of the
features of the constructive learning approach. In regard to this main purpose, The Village Institutes are
investigated in terms of the acquisitions, teaching principles, methods and techniques, assessment and
evaluation, behaviour management and features of the perception on the roles of teacher-student of the
constructivist approach. Initially, the literature review is given on the topic under the heading of Constructivist
Approach and The Village Institutes and then the curriculum and the functioning of the Village Institutes are
reviewed in view of the features of the constructivist approach. As a result of the review, the acquisitions are
found to be similar in the point of flexibility however it is seen that there is not as much of a regional flexibility
in the constructivism as there is in The Village Institutes. Moreover; it is determined that the teaching principles
are similar between the two while The Village Institutes implement the hands-on teaching way more often than
the constructivist approach suggests, and that there are similar points in the assessment and evaluation,
behaviour management, and the perception on the roles of teacher-student between the constructivist approach
and The Village Institutes.

Anahtar Kelimeler

constructive learning approach, village institutes, curriculum components

YAPILANDIRMACI ÖĞRENME YAKLAŞIMI ÖZELLİKLERİ AÇISINDAN KÖY ENSTİTÜLERİ ÜZERİNE BİR İNCELEME

Öz

Araştırmanın temel amacı; yapılandırmacı öğrenme yaklaşımı özellikleri doğrultusunda Köy Enstitülerinin işleyişinin incelenerek değerlendirilmesidir. Bu temel amaç doğrultusunda Köy Enstitüleri yapılandırmacı yaklaşımın; kazanımlar, öğretim ilkeleri, yöntem ve teknikler, ölçme-değerlendirme, davranış yönetimi ve öğretmen-öğrenci anlayışı özellikleri doğrultusunda incelenmiştir. Derleme olarak tasarlanan çalışmada öncelikle yapılandırmacı yaklaşım ve Köy Enstitüleri başlığında konuyla ilgili alan yazına yer verilmiş, daha sonra da yapılandırmacı yaklaşımın özellikleri doğrultusunda Köy Enstitülerinin eğitim programı ve işleyişi incelenmiştir. İnceleme sonucunda; kazanımların esneklik açısından benzer olduğu, ancak yapılandırmacılıkta Köy Enstitülerinde olduğu kadar bölgesel esneklik sağlanamadığı sonucuna ulaşılmıştır. Aynı zamanda kullanılan öğretim ilkelerinin benzer olduğu, ancak Köy Enstitülerinde daha sık yaparak yaşayarak öğretimin kullanıldığı, ölçme-değerlendirme, davranış yönetimi, öğretmen-öğrenci anlayışı boyutlarında ise benzerliklerin olduğu tespit edilmiştir.

Anahtar Kelimeler

yapılandırmacı öğrenme yaklaşımı, köy enstitüleri, eğitim programı ögeleri

Kaynakça

• Açıkgöz, K. (2008). Aktif öğrenme. İzmir: Eğitim Dünyası Yayınları.
• Akpınar, B. (2010). Yapılandırmacı yaklaşımda öğretmenin, öğrencinin ve velinin rolü. Eğitime Bakış, 6(16), 16-20.
• Akyüz, Y. (1997). Türk eğitim tarihi: Başlangıçtan 1997’ye. İstanbul: İstanbul Kültür Yayınları.
• Alt, D. (2014). The construction and validation of a new scale for measuring features of constructivist learning environments in higher education. Frontline Learning Research, 5, 1-28.
• Altunya, N. (2009). Köy Enstitüsü sistemine toplu bir bakış. İstanbul: Köy Enstitülerini Araştırma ve Eğitimi Geliştirme Derneği.
• Altunya, N. (2002). Köy Enstitüsü sisteminin düşünsel temelleri. Ankara: Düzgün Yayıncılık.
• Altunya, N. (2008). Türkiye’de öğretmen yetiştirme deneyimi (1848-2008). İstanbul: Eğitim İş Yayınları.
• Anderson, J.R., Reder, L.M. ve Simon, H.A. (1998). Radical constructivism and cognitive pshchology. Education Policy, 1, 227-278.
• Applefield, J. M., Huber, R. ve Moallem, M., (2001). Constructivism in theory and practice: toward a better understanding. High School Journal, 84(2), 35-53.
• Arsal, Z. (2012). İlköğretim Fen ve Teknoloji dersi öğretim programı kazanımlarının yapılandırmacılık ilkelerine göre değerlendirilmesi. Uluslararası Eğitim Programları ve Öğretim Çalışmaları Dergisi, 2(3), 1-14.
• Arslan, Ö. Ö. (2018). Köy Enstitülerinin toplum kalkınmasındaki rolü. Barış Araştırmaları ve Çatışma Çözümleri Dergisi, 6(1), 84-119.
• Atakul, S. (2008). Köy Enstitülerinin kuruluşu. Kalem Eğitim Bilimleri Dergisi, 1(Bahar), 1- 32.
• Avcı, Ü., Ergün, E. ve Gülbahar, Y. (2012). Yaparak öğrenme: “Hedefe sayalı senaryo yaklaşımı” uygulamasına bir örnek. Eğitim ve Bilim, 37(165), 293-306.
• Ayaz, M. (2019). Köy enstitülerinin kariyer süreci bağlamında incelenmesi. (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Toros Üniversitesi Lisansüstü Eğitim Enstitüsü.
• Bada, Dr. ve Olusegun, S. (2015). Constructivism learning theory: A paradigm for teaching and learning. IOSR Journal of Research & Method in Education, 5(6), 66-70.
• Başar, H. (1999). Sınıf yönetimi. İstanbul: Milli Eğitim Basımevi.
• Başar, M.A., Şayan, N. ve Şayan Kösem, S. (2019). Çağdaş yönetim yaklaşımları ekseninde köy enstitüleri yönetim anlayışı. Mehmet Şahin ve Mustafa Aydın Başar (Ed.), Köy Enstitüleri Felsefesini Geleceğe Taşımak içinde (s. 41-52). Çanakkale: Rating Academy Yayınları.
• Bütün, M. ve Gültepe, T. (2016). Ortaokul matematik dersi öğretim programının uygulamaya yansıtılması ile ilgili öğretmen görüşleri. Eğitim ve Öğretim Araştırmaları Dergisi, 5(10), 80-89.
• Cengizhan, S. (2019). Öğretim Yöntemleri. Tuğba Yanpar Yelken ve Cenk Akay (Ed.), Öğretim İlke ve Yöntemleri (5. Baskı) içinde (s. 223-256). Ankara: Anı Yayıncılık.
• Cırık, İ., Çolak, E., ve Kaya, D. (2015). Yapılandırmacı öğrenme ortamları: öğretmen ve öğrencilerin bakış açıları. International Journal on New Trends in Education, 6(2), 30-44.
• Çoban, A. (2011). Öğretmen yetiştirme politikası olarak Köy Enstitüleri örneğinin incelenmesi. Kastamonu Eğitim Dergisi, 19(2), 449-458.
• Demirtaş, A. (1970). Köy Enstitüleri 1943 programı (Hacettepe Üniversitesi Uzmanlık tezi). Driver, R. ve Oldham, V. (1986). A constructivist approaach to curriculum development in science. Studies in Science Education, 13(2), 110-115.
• Dönmez, B. ve Yıldırım, M. (2008). Yapılandırmacı öğrenme yaklaşımı uygulamalarının sınıf yönetimine etkileri üzerine bir çalışma. İlköğretim Online, 7(3), 664-679.
• Ekinci, N. (2005). İş birliğine dayalı öğrenme. Ö. Demirel (Ed.), Eğitimde yeni yönelimler (s. 93-109) içinde. Ankara: PegemA Yayıncılık.
• Elpe, E. (2014). Köy Enstitüleri ve sanat eğitimi. Batman Üniversitesi Yaşam Bilimleri Dergisi, 4(2), 15-34.
• Ezer, F. (2020). Köy Enstitülerinin Türk eğitim tarihindeki yeri ve önemi. Belgi Dergisi, 2(19), 1786-1804.
• Fosnot, C. T. ve Perry, R. S. (2007). Oluşturmacılık: Psikolojik bir öğrenme teorisi. Oluşturmacılık, teori, perspektif ve uygulama (Çev. S. Durmuş). Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
• Gedikoğlu, Ş. (1971). Evreleri, getirdikleri ve yankılarıyla Köy Enstitüleri. Ankara: İş Matbaası.
• Gürsel, A. (2018). Türk eğitim sisteminde Köy Enstitüleri. Asia Minor Studies, 6(11), 1-11.
• Güvercin, C. H., Aksu, M. ve Arda, B. (2004). Köy Enstitüleri ve sağlık eğitimi. Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi Mecmuası, 57(2), 97-103.
• Harlow, S., Cummings, R., Aberasturi, S. M. (2006). Karl Popper and Jean Piaget: A rationale for constructivism. The Educational Forum, 71(1), 41–48.
• Holmes, A. G. (2019). Constructivist learning in university undergraduate programmes. Has constructivism been fully embraced? Is there clear evidence that constructivist principles have been applied to all aspects of contemporary university undergraduate study? International Journal of Education, 8(1), 7-15.
• Işıldak, A. (2022). Köy Enstitüleri fen bilimleri etkinlik örneklerinin STEM yansımaları açısından değerlendirilmesi. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
• İnci, Ş. ve Taşpınar, M. (2019). Yapılandırmacı yaklaşıma göre tasarlanan ilköğretim programında velilerin rollerini yerine getirme düzeyi (Ankara ili Polatlı ilçesi örneği). The Journal of Educational Reflections. 3(1), 11-27.
• Jaramillo, J. A. (1996). Vygotsky’s sociocultural theory and contributions to the development of constructivist curricula. Education, 117, 133-140.
• Karadeniz, O., Eker, C. ve Burunsuz, E. (2015). Ortaokul sosyal bilgiler dersi öğretim programı kazanımlarının yapılandırmacı öğrenme kuramı ilkelerine göre değerlendirilmesi. Turkish Studies International Periodical For The Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, 10(3), 563-580.
• Karadüz, A. (2009). Türkçe öğretmenlerinin ölçme ve değerlendirme uygulamalarının “yapılandırmacı öğrenme” kavramı bağlamında eleştirisi. Uludağ Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 22(1), 189-210.
• Karagöz, S. (2021). Güncellenen 6. sınıf matematik dersi öğretim programının öğretmen görüşleri doğrultusunda incelenmesi. (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Marmara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, İstanbul.
• Kavcar, C. (2000). 60. kuruluş yıldönümünde Köy Enstitüleri. İstanbul: Türk Eğitim Derneği Yayınları.
• Keskin, Y. (1998). Cumhuriyet’in 75. yıldönümünde devrim mimarisi olarak Köy Enstitülerine “Resmi Geçit”. Mimarlık, 284, 8-15.
• Kırmızı, F. (2015). Köy Enstitülerinde öğretmen yetiştirmede kullanılan yöntemler. Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 43, 1-11.
• Kocabaş, A. (2014). Süreç temelli öğrenme ve Köy Enstitüleri. MSGSÜ Sosyal Bilimler, 10, 50-61.
• Köy Enstitüleri Kanunu (1940, 17 Nisan). Resmî Gazete (Sayı: 4491).
• Köy Enstitüleri ve Çağdaş Eğitim Vakfı (2004). Köy Enstitüsü programları. Ankara: Köy Enstitüleri ve Çağdaş Eğitim Vakfı Yayınları.
• Kubat, E. (2019). Köy enstitülerinden mezun öğrencilerin enstitülerin eğitim programlarıyla ilgili görüşleri: Bursa örneği. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi) Uludağ Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
• Loyens, S.M.M. ve Gijbels, D. (2008). Understanding the effects of constructivist learning environments: Introducing a multi-directional approach. Instructional Science, 36, 351-357. Maden, F. (2009). Kepirtepe Köy Enstitüsü (1937-1954). Atatürk Araştırma Merkezi Dergisi, 25(75), 495-522.
• Millî Eğitim Bakanlığı. (2019). Köy Enstitüleri. 26.10.2019 tarihinde http://www.meb.gov.tr/meb/hasanali/egitimekatkilari/koy_enstitu.htm adresinden erişilmiştir.
• Oğuzkan, A.F. (1990). “Köy Enstitüleri öğretim programları”, Kuruluşunun 50. yılında Köy Enstitüleri, Eğit-Der Yayınları, 2, 12-37.
• Öz, E. (2018). 2005-2018 yılları arasında değişen ortaokul matematik öğretim programlarının öğretmen görüşleri ve içerik boyutları açısından değerlendirilmesi. (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Bayburt Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Bayburt.
• Özden, Y. (2020). Öğrenme ve öğretme. Ankara: Pegem Akademi.
• Özgen, B. (1993). Çağdaş eğitim ve Köy Enstitüleri. İzmir: Dikili Belediyesi Kültür Yayınları.
• Özsoy, N. (2004). Yaratıcı drama ve Köy Enstitüleri. Yeniden İmece, 4, 34-36.
• Pande, M. ve Bharathi, S.V. (2020). Theoretical foundations of design thinking-a constructivism learning approach to design thinking. Thinking Skills and Creativity, 36. https://doi.org/10.1016/j.tsc.2020.100637
• Perkins, D. (1999). The many faces of constructivism. Educational Leadership, 57(3), 6-11.
• Pritchard, A. (2017). Ways of learning: Learning theories for the classroom. Routledge.
• Richey, R., Klein, J.D. ve Tracey, M.W. (2011). The Instructional Design Knowledge Base: Theory, Research and Practice. New York: Routledge.
• Schunk, D.H. (2014). Öğrenme teorileri eğitimsel bir bakışla (Çev. M. Şahin). Ankara: Nobel Yayıncılık.
• Sözer, M. A. ve Yıldırım, G. (2017). Yapılandırmacı perspektiften 3. sınıf hayat bilgisi öğretiminin incelenmesi: Ders-öğretmen kılavuz kitapları. Ahi Evran Üniversitesi Kırşehir Eğitim Fakültesi Dergisi, 18(1), 451-469.
• Sünbül, A. M. (2011). Öğretim ilke ve yöntemleri. Konya: Eğitim Kitabevi.
• Switzer, J. S. (2004). Teaching computer-mediated visual communication to a large section: a constructivist approach. Innovative Higher Education, 29(2), 89-101.
• Şahin, Ç. (2020). Öğrenme-öğretme modelleri ve stratejileri. S. Güven (Ed.) ve M.A. Özerbaş (Ed.), Öğretim ilke ve yöntemleri (s. 192-259) içinde. Ankara: Pegem Akademi.
• Şaşan, H. H. (2002). Yapılandırmacı öğrenme. Yaşadıkça Eğitim, 74-75, 49-52.
• Şeşen, M. (2008). Köye öğretmen yetiştirme yönüyle Köy Enstitüleri. Gazi Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 28(1), 203-226.
• Tekben, Ş. (2005). Canlandırılacak Köy. Ankara: Köy Enstitüleri ve Çağdaş Eğitim Vakfı Yayınları.
• Titiz, T. (1999). Ezbersiz eğitim: Yol haritası. İstanbul: Beyaz Yayınları.
• Tonguç, E. (1970). Devrim açısından Köy Enstitüleri ve Tonguç. İstanbul: Ant Yayınları.
• Tonguç, İ. H. (1976). Mektuplarla Köy Enstitüsü Yılları: 1935-1946. (Haz. Engin Tonguç). İstanbul: Çağdaş Yayınları.
• Tonguç, İ.H. (1998). Eğitim yolu ile canlandırılacak köy. Ankara: Köy Enstitüleri ve Çağdaş Eğitim Vakfı Yayınları.
• Tonguç, İ. H. (1952). Öğretmen ansiklopedisi ve pedagoji sözlüğü. İstanbul: Bir Yayınevi.
• Tuncel, G. ve Öztürk, C. (2004). Köy Enstitüleri modelinin eğitim felsefesi üzerine bir değerlendirme. Çukurova Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 26, 36-42.
• Türkoğlu, P. (2000). Tonguç ve Enstitüleri. İstanbul: Kültür Yayınları.
• Uludağ, İ. (2012). İlköğretim (1-5) matematik programının öğretmen görüşlerine göre değerlendirilmesi (Aksaray ili örneği). (Yayımlanmamış yüksek lisans tezi). Necmettin Erbakan Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Konya.
• Ülkü, C. (2008). Sanat eğitimi, sanat ve Köy Enstitüleri. Mersin Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 4(1), 37-45.
• Vadeboncoeur, J.A. (1997). Child Development and Purpose of Education: A Historical Context for Constructivism in Teacher Education. Constructivist Teacher Education Building a World of New Understandings. (Ed.;Richardson, Virginia). The Falmer Press: London.
• Yalçın, D. (2017). 2015 ilkokul 1-4 matematik öğretim programının geometri öğrenme alanı kazanımlarının öğretmen görüşlerine göre incelenmesi. (Yayımlanmış yüksek lisans tezi). Uşak Üniversitesi. Sosyal Bilimler Enstitüsü, Uşak.
• Yurdakul, B. (2004). Yapılandırmacı öğrenme yaklaşımının öğrencilerin problem çözme becerilerine, bilişötesi farkındalık ve derse yönelik tutum düzeylerine etkisi ile öğrenme sürecine katkıları. (Yayımlanmamış Doktora tezi). Hacettepe Üniversitesi. Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
• Yurdakul, B. (2020). Yapılandırmacılık. Ö. Demirel (Ed.), Eğitimde yeni yönelimler (s. 41-68) içinde. Ankara: Pegem Akademi.