OKUL DIŞI ÖĞRENME ORTAMLARINDA TÜRKÇE EĞİTİMİ: SANAL MÜZE ÖRNEĞİ

Yıl 2024, Cilt: 8 Sayı: 2, 52 - 70, 29.12.2024

Neslihan Yücelşen , Nermin Akaslan , Duygu Topal , Ayşe Genç

Öz

Okul dışı öğrenme, planlı öğretim etkinliklerinin sınıf dışında yapılması veya dijital araçlar vasıtasıyla sınıf içinde yürütülmesidir. Geleneksel uygulamalara kıyasla iş birliğini destekleme, sosyal öğrenme, yaparak yaşayarak öğrenme gibi yönlerden üstün yanları bulunan okul dışı öğrenme için seçilen ortamlar kütüphane, müze, bilim merkezi gibi yerler olabileceği gibi sanal müzeler de olabilir. Bu çalışmada İstanbul Türk İslam Bilim ve Teknoloji Müzesinin sanal uygulaması okul dışı öğrenme ortamı olarak belirlenmiştir. Durum çalışmasıyla desenlenen araştırmanın çalışma grubunu bir devlet okulunda öğrenim gören kırk üç 6. sınıf öğrencisi oluşturmaktadır. Çalışmanın verileri, araştırmacılar tarafından tasarlanmış olan çalışma kağıtları ve değerlendirme formu aracılığıyla toplanmıştır. Çalışma sonucunda öğrencilerin sanal müzeyle ilişkilendirilmiş etkinliklerin temel dil becerilerini geliştirmesi konusunda olumlu görüşlere sahip oldukları vargısına ulaşılmıştır.

Anahtar Kelimeler

okul dışı öğrenme, sanal müze, Türkçe eğitimi

Kaynakça

• Akar, H. (2017). Durum çalışması. İçinde Saban, A. ve Ersoy, A. (Ed.). Eğitimde nitel araştırma desenleri (139-177). Ankara: Anı Yayıncılık.
• Andrews, J. & Schweibenz, W. (1998). New media for old masters: the kress study collection virtual museum project. Art Documentation, 17(1), 12-27.
• Ay, Y., Anagün, Ş.S. & Demir, Z.M. (2015). Sınıf öğretmeni adaylarının fen öğretiminde okul dışı öğrenme hakkındaki görüşleri. Turkish Studies, 10(15), 103-118.
• Bayburtlu, Y. S. (2020). Okul dışı öğrenme ortamlarının Türkçe dersi ünitelendirilmiş yıllık planlarına yansımaları. İnsan ve Toplum Bilimleri Araştırmaları Dergisi, 9(5), 3835-3852.
• Bolat, Y. & Köroğlu, M. (2020). Türkçe ve Türk dili edebiyatı öğretiminde okul dışı öğrenmenin farklı değişkenlerle incelenmesi: öğretmenler üzerine bir araştırma. Rumeli Dil ve Edebiyat Araştırmaları Dergisi, 31, 94-107.
• Buyurgan, S. (2017). Verimli bir müze ziyaretini nasıl gerçekleştirebiliriz? Milli Eğitim Dergisi, 46(214), 317-343.
• Çıldır, B. (2016). Müzede eğitim etkinliklerinin öğrencilerin yazma becerilerine etkisi. [Yayımlanmamış doktora tezi]. Ankara Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
• Çiçek, Ö. & Saraç, E. (2017). Fen bilimleri öğretmenlerinin okul dışı öğrenme ortamlarındaki yaşantıları ile ilgili görüşleri. Ahi Evran Üniversitesi Kırşehir Eğitim Fakültesi Dergisi, 18(3), 504-522.
• Dib, C. Z. (1988). Formal, non-formal and informal education: concepts/applicability. In Barojas, J. (Ed.). Cooperative Networks Physics Education (pp. 300-315). New York: American Institute of Physics.
• Erentay, N. (2013). Okul dışı doğa uygulamalarının 5. sınıf öğrencilerinin fene ilişkin bilgi, bilimsel süreç becerileri ve çevreye yönelik tutumlarına etkisi. [Yayımlanmamış yüksek lisans tezi]. Akdeniz Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Antalya.
• Erten, Z. & Taşçı, G. (2016). Fen bilgisi dersine yönelik okul dışı öğrenme ortamları etkinliklerinin geliştirilmesi ve öğrencilerin bilimsel süreç becerilerine etkisinin değerlendirilmesi. Erzincan Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 18(2), 638-657.
• Gür, H., Güler, Z., Genç, C. B., Güngör Cabbar, B. & Karamete, A. (2023). 21. yy becerileri ölçeğinin Türk kültürüne uyarlanması. Balıkesir Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü Dergisi, 25(1), 215-232.
• Gürsoy Ataman, G. (2018). Fen öğretiminde okul dışı öğrenme ortamları. Electronic Turkish Studies, 13(11), 623-649.
• Karademir, E. (2013). Öğretmen ve öğretmen adaylarının fen ve teknoloji dersi kapsamında “okul dışı öğrenme etkinliklerini” gerçekleştirme amaçlarının planlanmış davranış teorisi yoluyla belirlenmesi. [Yayımlanmamış doktora tezi]. Hacettepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
• Kubat, U. (2018). Okul dışı öğrenme ortamları hakkında fen bilgisi öğretmen adaylarının görüşleri. Mehmet Akif Ersoy Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 1(48), 111-135.
• Laçin Şimşek, C. (2011). Okul dışı öğrenme ortamları ve fen eğitimi. İçinde Laçin Şimşek, C. (Ed.), Fen öğretiminde okul dışı öğrenme ortamları (ss. 1-23). Ankara: Pegem Akademi Yayınları.
• Maden, S. (2012). Temel dil becerilerinin eğitimi açısından ders dışı (informal) etkinliklere yönelik öğretmen ve öğrenci tercihleri. Millî Eğitim Dergisi, 42(196), 36-55.
• MEB (2023a). 2023 Eğitim Vizyonu. Ankara: Millî Eğitim Bakanlığı Yayınları.
• MEB (2023b). Okulum Eskişehir okul dışı öğrenme ortamları kılavuzu. Ankara: Millî Eğitim Bakanlığı Yayınları.
• MEB (2023c). Okulum Kars okul dışı öğrenme ortamları kılavuzu. Ankara: Millî Eğitim Bakanlığı Yayınları.
• MEB (2024). Ortaokul Türkçe dersi öğretim programı. Ankara: Millî Eğitim Bakanlığı Yayınları.
• Saraç, H. (2017). Türkiye’de okul dışı öğrenme ortamlarına ilişkin yapılan araştırmalar: içerik analizi çalışması. Eğitim Kuram ve Uygulama Araştırmaları Dergisi, 3(2), 60-81.
• Şen, A. İ. (2019). Okul dışı öğrenme nedir? İçinde Şen, A. İ (Ed.), Okul dışı öğrenme ortamları (2-18). Ankara: Pegem Akademi Yayınları.
• Tatar, N. & Bağrıyanık, K. E. (2012). Fen ve teknoloji dersi öğretmenlerinin okul dışı eğitime yönelik görüşleri. İlköğretim Online, 11(4), 883- 896.
• Ustabulut, M. Y. (2021). Türkçe öğretmeni adaylarının okul dışı öğrenme ile ilgili görüşleri. Mavi Atlas, 9(1), 232-249.
• Yavuz Topaloğlu, M. & Balkan Kıyıcı, F. (2018). Okul dışı öğrenme ortamlarında yürütülen etkinliklerin öğrencilerin sosyobilimsel konulara ilişkin görüşlerine etkisi: Organ bağışı ve GDO. E- Uluslararası Eğitim Araştırmaları Dergisi, 9(1), 36- 50.
• Yıldırım, A. ve Şimşek, H. (2013). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri. Ankara: Seçkin Yayıncılık.
• Yıldırım, A. & Şimşek, H. (2021). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri. Ankara: Seçkin.