Bu çalışma’da, 1850-1915 yılları arasında, Osmanlı Devleti’nin Suriye ve
Lübnan bölgesinden, Arjantin ve Brezilya’ya yapılan emek göçü ele alınmaktadır.
Bu ülkelerin, ihtiyaç duydukları işgücü açığını Avrupalı göçmenlerle karşılamak
amacıyla yürürlüğe koydukları liberal göç yasalarından, Osmanlı vatandaşları da
yararlanmıştı. Oysa işgücü talebinde bulunan Brezilya ve Arjantin, kendine kültürel
ve dini bakımdan yakın olan Avrupalı göçmelerin gelmesini arzulamaktaydılar.
Kendi topraklarından göçü, ülke menfaatleri açısında sakıncalı gören Osmanlı
Devleti, almış olduğu tüm tedbirlere rağmen, 20. Yüzyılın başlarında, 100.000’in
üzerinde Arjantin’de, 190.000 civarında da Brezilya’da bulunan vatandaşının
göçüne engel olamamıştı.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Bölüm | Makaleler |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 11 Mart 2015 |
Gönderilme Tarihi | 4 Mart 2014 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2010 Cilt: 28 Sayı: 1 |
Bu web sitesi Creative Commons Atıf-GayriTicari 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.