Vaka Analiz Çalışması: Hafif Düzey Mental Yetersizliği Olan Öğrencinin Özel Eğitim Sınıfından Kaynaştırma Eğitimine Geçişi

Yıl 2021, Cilt: 16 Sayı: 1, 17 - 27, 20.01.2021

Şenay Keçeci

Öz

Fiziksel, zihinsel, ruhsal ve duyusal yetilerindeki çeşitli kayıplardan dolayı topluma eşit koşullarda tam ve etkin katılımlarının kısıtlı olduğu bireyler engelli olarak tanımlanmakta olup zihinsel engel ise gelişim süreci içerisinde genel zihinsel işlevlerinde normalden önemli ölçüde geri olmanın yanı sıra uyum davranışlarında gösterilen yetersizlik olarak tanımlanmaktadır. Kaynaştırma eğitimi özel eğitime gereksinim duyan, çeşitli seviyelerde zihinsel engelleri olan öğrencilerin normal gelişim gösteren öğrencilerle aynı sınıflarda eğitim alması olarak ifade edilmektedir. Yapılan çalışma nitel araştırmalar kapsamında yer alan vaka analiz çalışması örneğidir. Özel durum araştırmaları içerisinde değerlendirilen tek katılımcıdan oluşan bu tür çalışmalar, bir olayın uygun olabilecek herhangi bir yöntemle ayrıntılı bir şekilde incelenmesi olarak ifade edilir. Yapılan çalışmada katılımcının mevcut akademik ve sosyal yetenekleri değerlendirilmiş, ardından katılımcıya, kazandırılması planlanan eğitim hedefleri belirlenmiştir. Bireyselleştirilmiş eğitim planı çerçevesinde çalışmalar yürütülüp dönem sonunda yürütülen çalışmaların etkinliğinin ölçülmüş ve katılımcının kaynaştırma öğrencisi olarak eğitimine devam edebileceği ortaya konmuştur.

Anahtar Kelimeler

Kaynaştırma Eğitimi, Mental Yetersizlik, Zihinsel Engel, Bireyselleştirilmiş Eğitim Planı, Özel Eğitim

Kaynakça

• World Health Organization, (2011.) World Report on Disability. http://www.who.int/disabilities/world_report/2011/accessible_en.
• T.C. Resmi Gazete, (2005). Engelliler Hakkında Kanun. http://www.resmigazete.gov.tr/eskiler/2005/07/20050707-2.html.
• Karasu, T., (2013). Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi Öğretimi Sürecinde Engelliler. Yüksek Lisans Tezi. Atatürk Üniversitesi.
• Metin, N. ve Işıtan, S., (2011). Zihinsel Engelli Çocuklar ve Eğitimleri. N. Baykoç (Ed.), (ss:159-182). Ankara: Erdem Matbaası.
• Türkiye İstatistik Kurumu, (2002). Engelli İstatistikleri. (2002). http://www.tuik.gov.tr/PreTablo.do?alt_id=1017.
• Salderay, B., (2010). Engelli Bireylerin Yapmış Olduğu Görsel Sanatlar Çalışmalarının Engelli Birey Aileleri ve Engelli Bireylerle Çalışan Eğitimciler Tarafından Değerlendirilmesi. Erzincan Eğitim Fakültesi Dergisi, 12(1):219-229.
• Özgür, İ., (2013). Engelli Çocuklar ve Eğitimi: Özel Eğitim (4. Baskı). Adana: Karahan Kitabevi.
• Alkan, C., (1991). Özel Öğretim İlke ve Yöntemleri. Ankara Üni. Eğitim Bilimleri Yayınları. Ankara.
• Eripek, S., (2005). Özel Gereksinimi Olan Çocuklar ve Özel Eğitim. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayını, (1411).
• Özak, H., Vural, M. ve Avcıoğlu, H., (2008). Rehberlik Araştırma Merkezi Müdürlerinin Gönderme Tanılama Yerleştirme İzleme ve Değerlendirmeye İlişkin Görüş ve Önerileri. Abant İzzet Baysal Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi.
• Amerikan Psikiyatri Birliği, (2013). Ruhsal Bozuklukların Tanısal ve Sayımsal Elkitabı [Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders]. (Çev. Ertuğrul Köroğlu). Ankara: Hekimler Yayın Birliği.
• Kırcaali-İftar, G. (1998). Kaynaştırma ve Destek Özel Eğitim Hizmetleri, Özel Eğitim. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları.
• Strauss, A. and Corbin, J., (1990). Basics of Qualitative Research: Grounded Theory Procedures and Techniques. New Delhi: SAGE Publications.
• Erkuş, A., (2017). Bilimsel araştırma süreci. 5. Baskı. Ankara: Seçkin Yayıncılık.
• Yüksel, A., Mil, B. ve Bilim, Y., (2007). Nitel Araştırma: Neden, Nasıl, Niçin?. Ankara: Detay Yayıncılık.
• Punch, K.F., (2005). Introduction to Social Research: Quantitative Approaches. London: Sage.
• Fiscus, D.E. and Mandell, J.C., (2002). Development of Individualized Training Programs. (G. Akçamete, H.G. Şenel ve E. Tekin, Çev.). Ankara: Anı.
• Martin, J.E., Van Dycke, J.L., Christensen, W.R., Greene, B.A., Gardner, J.E., and Lovett, D.L., (2006). Increasing Student Participation in IEP Meetings: Establishing the Self-directed IEP as an Evidenced-based Practice. Exceptional Children, 72(3):299-316.
• Kargın, T., (2004). Kaynaştırma: Tanımı, gelişimi ve ilkeleri. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Özel Eğitim Dergisi, 5(2):1-13.
• Batu, S., (1998). Özel Gereksinimli Öğrencilerin Kaynaştırıldığı Bir Kız Meslek Lisesindeki Öğretmenlerin Kaynaştırmaya İlişkin Görüş ve Önerileri. Yayınlanmamış Doktora Tezi, Anadolu Üniversitesi, Eskişehir.
• Chubon, R., (1982). An Analysis of Research Dealing with the Attitudes of Professional Toward Dissability. Journal of Rehabilitation, January, February, March, 25-29.
• Horne, M.D., (1985). Attitudes toward Handicapped Students: Professional, Peer and Parent Reactions. New Jersey: Lawrence Erlbaum Associates, Inc.
• Brophy, E.J., Good, L.T., and Nedler, E.S., (1979). Teacher in the Preschool. New York: Harper and Row Publishers Inc.