İLETİŞİM EĞİTİMİNDE AKADEMİ VE SEKTÖR BEKLENTİLERİ ÜZERİNE BİR ARAŞTIRMA

Yıl 2018, Cilt: 13 Sayı: 3, 57 - 73, 24.07.2018

Serap Can

Öz

Türkiye’de iletişim
eğitimi, yarım asrı devirmekle beraber; lisans ve lisansüstü seviyesinde açılan
yeni programlar ile giderek tanınırlığını ve tercih edilirliğini artırmaktadır.
Hem üniversite eğitiminin hem de iletişim eğitiminin gereksinimleri ve
hedefleri noktasında uzun yıllardır süren tartışmalar güncelliğini
sürdürmektedir. Yapısı gereği sektörle iç içe olması gereken iletişim eğitimi;
gerek sektörün ve akademinin hedeflerinin uyuşmazlığı gerekse öğrencilerin
beklentileri nedeniyle bir karmaşa halini almıştır. Bu çalışmada; birbirlerinin
farkında olan, güçlü ve zayıf yönlerinin, fırsatlarının ve tehlikelerinin
analizini iyi yapmış bir akademi – sektör birlikteliğinin oluşturulabilmesi ve
öğrencilerin beklentilerini karşılayabilecek, çağdaş bir iletişim eğitimine
ulaşabilmek için gereken durum tespiti yapılmaya çalışılmıştır. Akademinin ve
sektörün birbirlerini nasıl gördükleri, iyi ve kötü yönlerinin farkında olup
olmamaları ve işbirliği noktasındaki tutumları değerlendirilmiş ve yapılan saha
çalışması ile elde edilen veriler yorumlanmıştır. Buna göre, iletişim
eğitiminin mevcut durumu ve sorunları hakkında akademi ve sektörün benzer
fikirlere sahip olduğu ve en önemlisi de çözüm için hazır oldukları
anlaşılmıştır. 

Anahtar Kelimeler

İletişim, İletişim Eğitimi, Üniversite, Akademi, Sektör, Sektör

Kaynakça

• 1. Akıncı Vural, B. ve Başok Yurdakul, N., (2004). Halkla İlişkiler Eğitiminde Müfredat ve Uygulamalar: Türk ve Amerikan Üniversitelerine Yönelik Kıyaslamalı Bir Çalışma, International Symposium Communication in the Millennium A Dialogue Between Turkish and American Scholars Bildiri Kitabı.
• 2. Altun, A., (2005). Yerel Medya Çalışanlarının Eğitim İhtiyacı ve Yerel Medya Enstitüsü, İletişim Araştırmaları, 3(1-2):75-104.
• 3. Altuntek, S., (1993). İlk Türk Matbaasının Kuruluşu ve İbrahim Müteferrika, Hacettepe Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi, 10:1, 191-204.
• 4. Arık, B. ve Bayram, F., (2012). Yetersiz Teori, Uygulamasız Pratik, http://bianet.org/bianet/medya/140057-yetersiz-teori-uygulamasiz-pratik, (Erişim Tarihi 23.03.2018)
• 5. Atabek, Ü. ve Atabek, G.Ş., (2014). İletişim Eğitiminde Farklı Perspektifler: Öğrenciler, Akademisyenler ve Meslek Mensuplarının İletişim Eğitimi Hakkındaki Tutumları, 148-163. İletişim Kuram ve Araştırma Dergisi,38: 3-17.
• 6. Bourse, M. ve Yücel, H., (2012). İletişim Bilimlerinin Serüveni, İstanbul, Ayrıntı Yayınları.
• 7. Briggs, A. ve Burke, P., (2011). Medyanın Toplumsal Tarihi: Gutenberg’den İnternet’e İstanbul, Kırmızı Yayınları.
• 8. Çelenk, S., (2008). Başka Bir İletişim Mümkün, İstanbul, IPS Vakfı Yayınları.
• 9. Dağtaş, E., (2003). Gazetecilik Eğitiminde Kuram ve Uygulama İkilemi: Türkiye’deki İletişim Fakülteleri Üzerine Bir Araştırma, Gazi Üniversitesi İletişim Fakültesi İletişim Kuram ve Araştırmaları Dergisi, 13, 143-200.
• 10. George, C., (2011). Beyond Professionalization: A Radical Broadening of Journalism Education, Journalism and Mass Communication Educator, 258-267.
• 11. Girgin, A., (1998). Haber Yazma Teknikleri, Haberci Adayının El Kitabı, İstanbul, Der Yayınları.
• 12. Gönenç, Ö., (2007). İletişimin Tarihsel Süreci, İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi Hakemli Dergisi, 28:87-102.
• 13. Güleryüz N., (1993). Türk Yahudileri Tarihi-1, Ankara Gözlem Basın ve Yayın.
• 14. Hanna, M. ve Sanders K., (2007). Journalism Education in Britain Who are the Students and What Do They Want?, Journalism Practice, 1:3.
• 15. John, J.A., (2013). A Modest Proposal: One Way to Save Journalism and Journalism Education, Journalism and Mass Communication Educator, 68:282-287.
• 16. Kalender, A., (1999). Türkiye'de Halkla İlişkilerin Meslekleşmesi: Sorunlar ve Çözüm Önerileri, Selçuk Üniversitesi İletişim Fakültesi Akademik Dergisi, 1(1), 24-33.
• 17. Koloğlu, O., (1994). Osmanlı'dan Günümüze Türkiye'de Basın, İstanbul, İletişim Yayınları.
• 18. Mutlu, E., (1992). Kitle İletişim Kuramları ve Basın Yayın Eğitimi, Kültür ve İletişim Dergisi, Ankara Üniversitesi Basın Yayın Yüksekokulu Yıllık.
• 19. Mutlu, E., (2000). Türkiye’de İletişim Eğitimi: Kişisel Bir Tarih Denemesi, İletişim, 8, 234-259.
• 20. Mutman, M., (1998). Tartışma: İletişim Eğitimi, Kültür ve İletişim, 1(2) Yaz, 28-35.
• 21. Nalçaoğlu, H., (1998). Tartışma: İletişim Eğitimi. Kültür ve İletişim, 1(2), 13-15.
• 22. Öztürk, S., (2011) İletişim Eğitiminin Hedefi: Yeni Bir Entelektüel Yaratmak, Akdeniz İletişim Dergisi, 145–156.
• 23. Perriault, J., (2016). İletişim Biliminin Unutulmuş Kökenleri, İstanbul, Ayrıntı Yayınları.
• 24. Solmaz, B., Arslan, A., Aydın, B.O. ve Duğan, Ö., (2012). Türkiye’de Halkla İlişkiler Lisans Eğitimi Üzerine Bir Değerlendirme. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, (27), 253-269.
• 25. Şeker, T. ve Şeker, M., (2011). İletişim Eğitiminde Temel Sorunlar ve Açmazlar, Akdeniz İletişim Dergisi, 429-412.
• 26. Tokgöz, O., (2003). Türkiye’de İletişim Eğitimi: Elli Yıllık Bir Geçmişin Değerlendirilmesi. Kültür ve İletişim, 6(2), 7-32.
• 27. Topuz, H., (2003). 2. Mahmut’tan Holdinglere Türk Basın Tarihi, Ankara, Remzi Kitabevi.
• 28. Varol, A. ve Çetin, D., (2004). İletişim Fakültesi Dekanları Toplantıları (1-12), Fırat Üniversitesi İletişim Fakültesi Dekanlığı, Yayın No. 5.