Sağlık Hizmetlerinde İş Gücü Planlaması ve Dünya Örnekleri

Yıl 2024, Cilt: 4 Sayı: 1, 35 - 44, 28.04.2024

Buket Oğuz Alramazanoğlu , Nurcan Doğru Altay

Öz

Bu derlemenin amacı sağlık kurumlarında iş gücü planlamasının önemini vurgulamak, bu planlamanın doğru şekilde yürütüldüğünde nasıl faydalar sağlayacağına değinmek ve sağlıkta iş gücü planlamasının belirli ülkelerde ne şekilde yürütüldüğünü açıklamaktır. İşgücü planlama ya da insan kaynakları planlaması, yeterli hünerle sahip yeterli sayıda insanın, doğru vakitte doğru yerde bulunmasını ve teşkilatlandırmanın hedeflerine varmasını sağlayacak doğru işleri yapmasını destekleyen bir süreçtir. Bu derlemede ülkemizdeki sağlık iş gücü planlaması ve belirli ülke örnekleri ele alınmıştır. Gelecekteki çalışmalarda farklı ülkeler de incelenebilir. Ayrıca ülkemizin ihtiyaçlarına göre ülkelerin sağlık iş gücü uygulamalarından ülkemiz sağlık sistemine entegre edilebilecek örnekler sunulabilir.

Anahtar Kelimeler

Sağlık İş Gücü, İş Gücü Planlaması, Yabancı İş Gücü

Etik Beyan

Herhangi bir zamanda çalışmayla ilgili yaptığım bu beyana aykırı bir durumun saptanması durumunda, ortaya çıkacak tüm ahlaki ve hukuki sonuçlara razı olduğumu bildiririm.

Destekleyen Kurum

Yoktur.

Teşekkür

Yoktur.

Kaynakça

• 1. Orhan K. “Sağlık kurumlarında insan kaynakları yönetimi”, Ankara, 2016. https://acikders.ankara.edu.tr/pluginfile.php/69019/mod_resource/content/0/pdf%20%C4%B0KY%20Hastene%20Performans%C4%B1na%20Etkisi%20%2528Kaan%20Orhan%2529.pdf Erişim: 10.08.2023
• 2. Özkan Ş, Uydacı M. İş yüküne dayalı sağlık insan kaynakları ihtiyacı belirlenmesi: Kocaeli ili radyoloji teknisyenleri üzerine bir araştırma. Marmara Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi. 2014; 36(2):237-50.
• 3. Sünter M. Sağlık kurumlarında insan kaynakları yönetiminin önemi. Verimlilik Dergisi. 2019; 3:143–60.
• 4. Çavmak D. Sağlık hizmetlerinde insan kaynakları planlaması: Türkiye değerlendirmesi. Sağlık Yönetimi Dergisi. 2017; 1(1):1–14.
• 5. Şantaş F, Özer Ö, Çıraklı Ü. Türk kalkınma planlarında sağlık insan gücü planlaması. Çankırı Karatekin Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi. 2012; 2: 45–59.
• 6. Küçüksille E, Güngör İ. İş yoğunluğu tahmini ve işgücü planlama: Süpermarket uygulaması. Süleyman Demirel Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi. 2009; 14(3): 91–109.
• 7. Türkmen E. Hemşire istihdamının hasta ve hemşire sonuçları ile organizasyonel çıktılara etkisi: Yataklı tedavi kurumlarında hemşire insan gücünü planlama. Hacettepe Üniversitesi Hemşirelik Fakültesi Dergisi. 2015; 69–80.
• 8. Chen L, Evans T, Anand S, et al. Human resources for health: overcoming the crisis. Lancet. 2004;364(9449): 1984-90.
• 9. Lucero RJ, Lake ET, Aiken LH. Variations in nursing care quality across hospitals. Journal of Advanced Nursing. 2009; 65(11): 299-310.
• 10. Yıldırım S, Işıkhan V. Sağlık insan gücü planlaması: Sosyal hizmet uzmanlarına yönelik bir durum analizi. Toplum ve Sosyal Hizmet Dergisi. 2014; 25(1): 133–48.
• 11. Tandi TE, Cho Y, Akam AJ, et al. Cameroon public health sector: Shortage and ınequalities in geographic distribution of health personnel. Int J Equity Health. 2015; 14: 43.
• 12. Brunner JO. Flexible Shift Planning in the Service İndustry: The Case of Physicians in Hospitals. Berlin, 2010.
• 13. Saygılı M, Aba G, Özkan Ş. Doğumhanede çalışan ebeler için iş yükü analizine dayalı insan gücü planlaması. Acıbadem Üniversitesi Sağlık Bilimleri Dergisi. 2019; 3: 413 – 21.
• 14. Baumann A. Positive Practice Environments: Quality Workplaces, Quality Patient Care: Information and Action Tool Kit. Geneva, International Council of Nurses, 2007.
• 15. Mahon A, Young R. Health care managers as a critical component of the health care workforce. In Human Resources for Health in Europe, ed. Dubois CA, Nolte E, McKee M, 1st ed., London, European Observatory of Healthcare Systems, 2006, 116–39.
• 16. O’Brien-Pallas L, Birch S, Baumann A, Murphy G T. Integrating workforce planning, human resources, and service planning. Human Resources for Health Development Journal. 2001; 5(1–3): 1–15.
• 17. Atalay E, Çavmak D. Sağlık Hizmetlerinde İnsan Kaynakları Yönetimi: Temel Kavramlar ve Bileşenler. Ankara, İksad Yayınevi, 2020.
• 18. World Heath Organization. ‘’Health Manpower Planning: Principles, Methods, Issues’’, Geneva, 1978. Erişim Adresi: https://iris.who.int/bitstream/handle/10665/40341/924154130X_%28ch1-ch6%29.pdf?sequence=1&isAllowed=y Erişim Tarihi: 23.08.2023.
• 19. Görmüş A. Sağlık sistemindeki neoliberal dönüşümün sağlık insan gücü üzerinde etkisi. Doktora Tezi, Marmara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Çalışma Ekonomisi Bilim Dalı, 2011.
• 20. T.C. Sağlık Bakanlığı. ‘’Sağlıkta Dönüşüm Programı’’, Ankara, 2003. https://www.saglik.gov.tr/TR,11415/saglikta-donusum-programi.html Erişim: 1.8.2023
• 21. Cumhurbaşkanlığı Strateji ve Bütçe Başkanlığı. ‘’Türkiye Cumhuriyeti 11. Kalkınma Planı (2019-2023)’’, Ankara, 2019. https://www.sbb.gov.tr/wp-content/uploads/2022/07/On_Birinci_Kalkinma_Plani-2019-2023.pdf Erişim: 4.9.2023
• 22. T.C. Sağlık Bakanlığı. ‘’Sağlık İstatistikleri Yıllığı 2022 Haber Bülteni’’, Ankara, 2022. https://sbsgm.saglik.gov.tr/Eklenti/46511/0/haber-bulteni-2022-v7pdf.pdf?_tag1=3F123016BE50268AF4A10917870BF5962AC79ECF Erişim: 11.9.2023
• 23. Avcı K, Ağaoğlu S. Türkiye’de sağlık insan kaynakları planlaması. Sağlıkta Performans ve Kalite Dergisi. 2014; 7: 83–94.
• 24. Kovacheva V, Grewe M. ‘’Migrant Workers in the German Health Sector’’, Germany, 2015. https://workint.fieri.it/wp-content/uploads/2014/09/Background-report-Germany.pdf Erişim: 3.8.2023
• 25. Gülay A, Kabataş Y, Atilla İ. Türkiye ve İngiltere’de sağlık alanında faaliyet gösteren sivil toplum kuruluşlarının karşılaştırılması. Alanya Akademik Bakış. 2023; 7(3): 1425-46.
• 26. Chaloff, J. Mismatches in the formal sector, expansion of the informal sector: Immigration of health professionals to Italy. OECD Health Working Papers No.34, OECD Publishing, Paris, 2008.
• 27. Bourgeault IL, Baumann A. Ethical recruitment and ıntegration of ınternationally educated health professionals in Canada. 13th International Health Workforce Collaborative, 2011; 3-16.
• 28. McCabe K. ‘’Foreign Born Health Care Workers in the United States’’, USA, 2012. https://www.migrationpolicy.org/article/foreign-born-health-care-workers-united-states-2011 Erişim: 28.9.2023
• 29. Okumuş N, Eğin E, Kosdak M, Çipil Z. ‘’Sağlık Çalışanlarının Uluslararası Göçü/İstihdamı’’, Ankara, 2016. https://dosyamerkez.saglik.gov.tr/Eklenti/4456/0/saglik-personeli-uluslararasi-isitihdami-bulten-10052016-pdfpdf.pdf. Erişim: 15.9.2023
• 30. Hüsmenoğlu M, Yılmaz Kuşaklı B. Almanya sağlık sistemi COVID-19 pandemisi durum analizi. Sağlık Akademisyenleri Dergisi. 2021; 8(2): 156-62.
• 31. Kırcı Çevik N, Yüksel O. Türkiye, Almanya ve Hindistan sağlık sistemleri: Karşılaştırmalı bir analiz. Balkan Sosyal Bilimler Dergisi. 2019; 8(16): 209–18.
• 32. Ataç Ö, Sur H. Sağlık sistemleri-1: Almanya ve Birleşik Krallık. Sağlık Düşüncesi ve Tıp Kültürü Dergisi. 2016; 40: 60-5.
• 33. Georgieva L. ‘’National Profile of Migration of Health Professionals-Russian Federation’’, Russia, 2011. https://migrationhealthresearch.iom.int/national-profile-migration-health-professionals-russian-federation Erişim: 2.10.2023.
• 34. Sarıyıldız AY, Paşaoğlu MT, Yılmaz ME. Türkiye, Çin, ABD, Fransa sağlık sistemleri ve COVID-19 politikaları. Gümüşhane Üniversitesi Sağlık Bilimleri Dergisi. 2021; 10(2): 314 – 27.
• 35. Uğurlu H, Arslan H. ABD Sağlık sistemi ve Türkiye sağlık sistemi ile karşılaştırılması. Ahi Evran Akademi. 2020; 1(2): 15-31.
• 36. Türk M. Fransa sağlık sistemi ve pandemi yanıtı. Toplum ve Hekim Dergisi. 2022; (37)3: 231-40.
• 37. Alpar A. Kanada sağlık sistemi. Toplum ve Hekim Dergisi. 2006; (21) 5-6: 394-8.
• 38. Altınkaya Z. 2020 Koronavirus Pandemisinde Avrupa Birliği sağlık politikaları ve neoliberalizm: İtalya örneği. Yalova Sosyal Bilimler Dergisi. 2020; 10 (20): 1-31.
• 39. Eke E, Kişi M. Geçmişten günümüze İngiltere sağlık politikaları: Ulusal sağlık sistemi odaklı güncel bir perspektif. Uluslararası Toplum Araştırmaları Dergisi. 2019; 9: 2689-707.
• 40. Kavşur Z, Sevimli E. Türkiye’deki palyatif bakım hizmetlerinin bazı gelişmiş ülkeler ile karşılaştırılması. USBAD Uluslararası Sosyal Bilimler Akademi Dergisi. 2020; 2(4): 715-30.
• 41. Çöl M. İtalya’da sağlık sistemi ve COVID-19 pandemisi yanıtı. Toplum ve Hekim Dergisi. 2021; 36(5): 388-400.
• 42. Kırılmaz H, Amarat M, Ünal Ö. Türkiye ve Amerika Birleşik Devletleri sağlık sistemlerinin karşılaştırmalı analizi. Strategic Public Management Journal. 2017; 3(6): 78-104.
• 43. Delamaire ML, Schweyer F-X. Nationally Moderate, Locally Significant: France and Health Professional Mobility from Far and Near. In Health Professional Mobility and Health Systems: Evidence from 17 European Countries, ed Matthias W, Claudia BM, Irene AG, 1st ed., United Kingtom, World Health Organization, 2011, 181-211.
• 44. Sezer MS, Yıldız M. Türkiye’de bir kamu politikası sorunu olarak yabancı doktor istihdamı: Avustralya, Birleşik Krallık ve Kanada Örnekleri. Gazi Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 2009; 11(3): 43 – 78.
• 45. OECD (Organisation for Economic Co-operation and Development). ‘’Sağlık İstatistikleri’’, Fransa, 2022. https://stats.oecd.org/Index.aspx?DataSetCode=HEALTH_REAC Erişim: 1.10.2023