Bu çalışmada Ebû Mansur el-Mâturîdî’nin Te’vîlâtü Ehli’s-Sünne diye de bilinen Te’vîlâtü’l-Kur’ân adlı eseri çerçevesinde şefaat mevzuu ele alınacaktır. Ebû Hanife’nin görüşleri temelinde ortaya çıkan Mâturîdîyye mezhebi imamına ait bu eserin araştırmacılar tarafından değişik açılardan ilmî değerlendirilmeye tabi tutulmasında fayda mülahaza etmekteyiz. Mâturîdî şefaatten bahsetmeye Mu’tezîle ve Haricilerin görüşlerini eleştirmekle başlamış, şefaat anlayışını da ilgili âyetler ve akli delillerle temellendirmeye çalışmıştır. Şefaat konusunda hadislerin varlığından bahsetmekle yetinen Mâturîdî tefsirinde şefaat edeceklerden çok şefaat edilecekler ve Mu’tezîle’ye cevap sadedinde zikrettiği şefaate
konu olacak günahlar üzerinde durmuştur. Kur’an’da açık bir şekilde sadece meleklerin şefaat edebileceğinden bahsedilmekle birlikte Mâturîdî şefaat edeceklerin melekler, Hz.
Peygamber ve diğer peygamberler olduğunu ifade eder. Alah’ın rızasını kazanmak için mümin olmayı yeterli gören Maturidi tevhid ehli olan herkesi günahına bakılmaksızın
şefaatten faydalanacaklar içerisinde mütalaa etmektedir. Çalışma da Mâtrîdî’nin tefsiri yanında klasik tefsirlerden ve ilgili günümüz araştırmalarından da istifade edilecektir. Ayrıca şefaatin, sembolik bir mana taşıdığına ve Kur’an’ın şefaatin varlığını değil, aslında yokluğunu ispata çalışmakta olduğuna dair söylemler de değerlendirilecektir.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Bölüm | Makaleler |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 29 Nisan 2018 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2018 Sayı: 73 |