Öz
The mosque is in the Hashoca district, in the center of Akhisar in Manisa province. The single domed building, which has an outer hall with three arches called “son cemaat yeri” in front, was damaged by an earthquake in 1913. It was repaired by the General Directorate of Foundations (Vakıflar Genel Müdürlüğü) in 1940; however, some of the features were modified during the repairment, and afterwards. The outer hall called “son cemaat yeri” in front of the main hall was formerly domed, and through the repairment it has been transmogrified into a wooden porch roof. Besides, it has been reinforced by way of placing iron beams inside the walls; the window layout has been changed; the ornaments of the interior surface of the dome and the transition area has been coated by plastering; and an additional section has been built adjacent to the eastern facade of the building for women. In 2017, because of new cracks in the structure, restoration of the building was come into question, and for findign out the original properties the excavation and cleaning works were carried out in accordance with the Protection Board decisions. This article presents the evaluation of the datas obtained by the studies and offers recommendations for the restoration project.
Anahtar Kelimeler
Kaynakça
- Acun, H. (1999). Manisa’da Türk Devri Yapıları. Ankara: Türk Tarih Kurumu.
- Dilaver, S. (1971). Anadolu’daki Tek Kubbeli Selçukulu Mescitlerinin Mimarlık Tarihi Yönünden Önemi . Sanat Tarihi Yıllığı (IV), 17-28.
- Emecen, F. (1989). XVI. Asırda Manisa Kazası. Ankara: Türk Tarih Kurumu.
- Ersoy, B. (1989). Bergama Cami ve Mescitleri. Ankara: Kültür Bakanlığı.
- Gökbilgin, T. (1952). XV-XVI Asırlarda Edirne ve Paşa Livası. İstanbul.
- İzdem, E. (1944). Dünkü Bugünkü Akhisar (Tarihi-Coğrafyası-Folkloru). İzmir.
- Katoğlu, M. (1966). 13. Yüzyıl Konya’sında Bir Cami Grubunun Plan Tipi ve Son Cemaat Yeri. Türk Etnografya Dergisi IX, 82-91.
- Kızıltan, A. (1958). Anadolu Beyliklerinde Cami ve Mescitler. İstanbul.
- Okumuş, E. & Gülbudak, Ö. (2018). Türk Sanatında İnşa Edilen (12-20.Yüzyıllar) Çeşme Uslupları Üzerine Bir Deneme. Osmanlı Sanatı’na Dair Denemeler, A. Baylan (Ed.), (85-122). İstanbul: Cinius Yay.
- Önkal, H. (1992). Osmanlı Hanedan Türbeleri. Ankara: Türk Tarih Kurumu.
- Satış, B. (1994). İlkçağdan Günümüze Akhisar. İzmir: Akhisar Sağlık Eğitim Kültür Vakfı.
- Süreyya, M. (1996). Sicil-i Osmanî. İstanbul.
- Uçar, H. (2012). Sipil’den Manisa’ya Ab-ı Hayat: Manisa Çeşmeleri. Manisa: Manisa Belediyesi Kültür Yayınları.
- Uluçay, Ç. (1980). Padişahların Kadınları ve Kızları. Ankara.
- Uluçay, M. Ç. (1940). Saruhanoğulları ve Eserlerine Dair Vesikalar (773 H.-1220 H.). İstanbul: Resimli Ay Matbaası.
- Ünalan, H. S. (1998). Akhisar ve Gölmarmaradaki Türk Anıtları. İzmir: Ege Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi.
- Yüksel, İ. A. (1983). Osmanlı Mimarisinde II. Bayezit Yavuz Selim Devri. İstanbul.
Öz
Cami, Akhisar’ın merkezinde, Hashoca Mahallesi’ndedir. Tek kubbeli ve önünde üç kemer gözlü bir son cemaat yeri bulunan yapı 1913 yılında yaşanan bir depremle zarar görmüştür. 1940 yılında Vakıflar Genel Müdürlüğü tarafından onarılmış ancak bu onarım sırasında ve sonrasında bazı özellikleri değiştirilmiştir. Kubbeli son cemaat yeri ahşap sundurma çatıyla örtülmüş, duvarların içine yerleştirilen demir hatıllarla güçlendirme yapılmış, pencere düzeni değiştirilmiş, kubbe iç yüzeyinde ve geçiş bölgesindeki süslemelerin üzeri sıvanarak yenilenmiş ve yapının doğu cephesi bitişiğine, kadınlar için bir ek bölüm inşa edilmiştir. 2017 yılında yapıda oluşan yeni çatlaklar nedeniyle yeniden onarımı gündeme gelmiş ve özgün halinin tespiti için Koruma Kurulu kararları doğrultusunda kazı ve temizlik çalışmaları yapılmıştır. Bu makalede, yapılan çalışmalarla elde edilen veriler değerlendirilmiş ve restorasyon projesi için önerilere yer verilmiştir.
Anahtar Kelimeler
Kaynakça
- Acun, H. (1999). Manisa’da Türk Devri Yapıları. Ankara: Türk Tarih Kurumu.
- Dilaver, S. (1971). Anadolu’daki Tek Kubbeli Selçukulu Mescitlerinin Mimarlık Tarihi Yönünden Önemi . Sanat Tarihi Yıllığı (IV), 17-28.
- Emecen, F. (1989). XVI. Asırda Manisa Kazası. Ankara: Türk Tarih Kurumu.
- Ersoy, B. (1989). Bergama Cami ve Mescitleri. Ankara: Kültür Bakanlığı.
- Gökbilgin, T. (1952). XV-XVI Asırlarda Edirne ve Paşa Livası. İstanbul.
- İzdem, E. (1944). Dünkü Bugünkü Akhisar (Tarihi-Coğrafyası-Folkloru). İzmir.
- Katoğlu, M. (1966). 13. Yüzyıl Konya’sında Bir Cami Grubunun Plan Tipi ve Son Cemaat Yeri. Türk Etnografya Dergisi IX, 82-91.
- Kızıltan, A. (1958). Anadolu Beyliklerinde Cami ve Mescitler. İstanbul.
- Okumuş, E. & Gülbudak, Ö. (2018). Türk Sanatında İnşa Edilen (12-20.Yüzyıllar) Çeşme Uslupları Üzerine Bir Deneme. Osmanlı Sanatı’na Dair Denemeler, A. Baylan (Ed.), (85-122). İstanbul: Cinius Yay.
- Önkal, H. (1992). Osmanlı Hanedan Türbeleri. Ankara: Türk Tarih Kurumu.
- Satış, B. (1994). İlkçağdan Günümüze Akhisar. İzmir: Akhisar Sağlık Eğitim Kültür Vakfı.
- Süreyya, M. (1996). Sicil-i Osmanî. İstanbul.
- Uçar, H. (2012). Sipil’den Manisa’ya Ab-ı Hayat: Manisa Çeşmeleri. Manisa: Manisa Belediyesi Kültür Yayınları.
- Uluçay, Ç. (1980). Padişahların Kadınları ve Kızları. Ankara.
- Uluçay, M. Ç. (1940). Saruhanoğulları ve Eserlerine Dair Vesikalar (773 H.-1220 H.). İstanbul: Resimli Ay Matbaası.
- Ünalan, H. S. (1998). Akhisar ve Gölmarmaradaki Türk Anıtları. İzmir: Ege Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi.
- Yüksel, İ. A. (1983). Osmanlı Mimarisinde II. Bayezit Yavuz Selim Devri. İstanbul.
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Bölüm | ARAŞTIRMA |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 31 Ekim 2018 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2018 |