Nietzsche, tiyatro ve oyunculuk sanatının temeli olan drama
dürtüsünü, bireyin kendinden çıkıp dönüşerek kendini doğayla
ve diğer insanlarla bir hissetmesine yol açan Dionysosçu dürtü
olarak tanımlamış, türkü ve danslarıyla antik koronun bu Dionysosçu
dürtünün doğrudan sureti ve taşıyıcısı olduğunu iddia
etmiştir. Fakat ona göre bu temel dürtü, Euripides ile
birlikte tiyatrodan kapı dışarı edilmiştir. Bu makale, çağdaş
tiyatroda, oyuncunun sanatında Dionysosçu dürtüyü yeniden
canlandırmaya yönelik bazı yaklaşımlar üzerine bir inceleme
ve eleştiri ortaya koymayı amaçlamıştır. Makalenin temel tezi,
Dionysosçu dürtünün bugün, genel olarak sanılanın aksine
tüm biçim ve kuralları terk ederek değil, tam tersine incelikle
işlenmiş belirli yapılar sayesinde yeniden varedilebileceğidir.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Bölüm | Makaleler |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 1 Ocak 2011 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2011 Cilt: 31 Sayı: 31 |