AN INVESTIGATION OF RECREATION IN TERMS OF ISLAMIC RELIGION

Yıl 2021, Cilt: 10 Sayı: 1, 24 - 56, 30.01.2021

Cengiz Baykara Songül Baykara Cihad Kısa Çetin Yaman

Öz

All religions aim to make people socially, emotionally, mentally, physically, and spiritually well, and in Islam, it advises people to be healthy and happy both in this world and in the hereafter. We see the proofs of this in the Quran and Sunnah, which are the main sources of Islam. The study is made by the archive and is limited to the available resources. The sources define health as the state of well-being of a person in all dimensions. Based on this definition, it can be said that Islam aims at the well-being of a person in all dimensions. Apart from the time devoted to working, a person always needs to stop, rest, and spend his or her favorite activities in all the hustle and bustle of life. Thus, since the individual will be more rested both spiritually and physically, he/she will have done the tasks he/she needs to do better. Islam expresses that a person should allocate time in a balanced way for both this world and the life of the hereafter and do what is necessary. Islam gives importance to the use and management of one's time. Participation in sports activities affects individuals positively in many ways. Sports activities that have this effect, Hz. Muhammad (s.a.v) took part in his whole life and recommended certain sports branches to his companions. The Prophet who encouraged children to play and sometimes accompanied their games, Hz. Muhammad (s.a.v) set an example for the companions as well. In this study, sports, recreation, recreation, and sports according to Islam are emphasized. As recreation, which is a part of community life, improves the quality of life of people, it has been considered important as a study subject. As a continuation of this study, it is proposed to examine recreation in terms of theology, that is to reveal the importance of recreation in terms of other religions.

Anahtar Kelimeler

Recreation, Religion, Sport, Game, Time

Kaynakça

• Adıgüzel, Ö. (2013). Eğitimde yaratıcı drama. Ankara: Pegem Yayınları
• Ağaoğlu, Y. (2012). Dershaneye devam eden üniversite öğrencilerinin okuma nedenlerinin ve serbest zaman etkinliklerine katılımlarının değerlendirilmesi. Spor ve Performans Araştırmaları Dergisi, 3(1), 33-41.
• Akatay, A. (2003). Örgütlerde Zaman Yönetimi, Selçuk Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, Sayı: 10.
• Akseki, H. (1960). İslam dini. Ankara: Diyanet İşleri Bakanlığı Yayınları
• Ardahan, F., Turgut, T. ve Kaplan Kalkan, A. (2016). Her yönüyle rekreasyon. Ankara.
• Argan, M. (2007). Eğlence pazarlaması. Ankara: Detay Yayıncılık
• Arslantürk, Z. (2014). Din sosyolojisi din sosyolojisinin ‘Nedir?’liği, İstanbul: Çamlıca Yayınları.
• Atay, H. (1974). Fârâbî ve İbn Sina’ya göre yaratma, Ankara: AÜF Yay
• Aydoğan, F. (1999). Modern dönemde serbest zaman ve medya. Doktora Tezi. Marmara Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
• Ayhan, H. (1982). Eğitime giriş ve islamiyetin eğitime getirdiği değerler. İstanbul
• Aytaç, Ö. (1997). Modern toplumda boş zaman olgusu. Dünya’ da ve Türkiye’ de sosyolojik gelişmeler. (1. Baskı). Ankara: Sosyoloji Derneği Yayınları.
• Ayyıldız, T. (2015). Rekreatif dans faaliyetlerine katılan bireylerin serbest zaman tatmin düzeylerinin incelenmesi. Yüksek Lisans Tezi. Gazi Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Ankara
• Balcı, A. (1990). Zaman yönetimi. Ankara Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, Cilt:23, Sayı:1.
• Bilmen, Ö. N. (1972). Muvazzah ilmi kelam, İstanbul: Bilmen Yayınevi.
• Caldwell, L. L. (2005). Leisure and health: why is leisure therapeutic?". British Journal of Guidance & Counselling, 33(1), 7-26.
• Canan, İ. (1994). Vakti en iyi değerlendirme esasları, İslam’da zaman tanzimi, İstanbul: Cihan Yayınları.
• Canan, İ. (2008). İslam'da zaman tanzimi. Işık Akademi Yayınları.
• Coakley, J.J. (1986). Sport in Society, Issues and Controversies, Santa Clara, College Publishing.
• Deniz, M. (1996). Etkin zaman yönetimi ve Türkiye’deki büyük tekstil işletmelerindeki uygulaması. Doktora Tezi, İnönü Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Malatya.
• DİB, Diyanet İşleri Başkanlığı, “Diyanet hadislerleislam” E.T 14 Aralık 2020. https://hadislerleislam.diyanet.gov.tr/pdf/index.php?DERGI=hadislerle_islam_cilt1.pdf
• DİB, Diyanet İşleri Başkanlığı, “Diyanet hadislerleislam” E.T 14 Aralık 2020. https://hadislerleislam.diyanet.gov.tr/sayfa.php?CILT=1&SAYFA=335&SRC=be%C5%9F%20%C5%9Fey
• DİB, Diyanet İşleri Başkanlığı, “Diyanet webdosya”. E.T 14 Aralık 2020. https://webdosya.diyanet.gov.tr/hadis/UserFiles/Document/riyazussalihin_cild_1.pdf
• DİB, Diyanet İşleri Başkanlığı, “https://dergi.diyanet.gov.tr/”. E.T 14 Aralık 2020. https://dergi.diyanet.gov.tr/makaledetay.php?ID=9690
• DİB, Diyanet İşleri Başkanlığı. “Diyanet webdosya”. E.T 14 Aralık 2020. https://webdosya.diyanet.gov.tr/hadis/UserFiles/Document/riyazussalihin_cild_3.pdf
• DİB, Diyanet İşleri Başkanlığı. “Diyanet webdosya”. E.T 14 Aralık 2020.https://webdosyasp.diyanet.gov.tr/muftuluk/UserFiles/istanbul/UserFiles/Files/Din%20ve%20Hayat%20Dergisi%20Say%C4%B1%2036%20Y%C4%B1l%202018%20-%20Oyun%20ve%20E%C4%9Flence_950a85c2-3c81-4550-8e09-6104cc412449.pdf
• Diyanet İşleri Başkanlığı (DİB).” Diyanet Tefsir”. Erişim 15 Aralık 2020. https://kuran.diyanet.gov.tr/Tefsir/
• Diyanet İşleri Başkanlığı Yayınları (2006). Peygamberimiz’ in teşvik ettiği bazı sportif faaliyetler, İlmihal, c.2, s.117. Ankara
• Dodurgalı, A. (1998). Ailede çocuğun din eğitimi. (2. Baskı). İstanbul: İFAV Yayınları.
• Efendi, M. A. (1755-1820). El-okyânûsu’l-basît fî tercemeti’l-kâmûsi’l-muhît kâmûsu’l-muhît tercümesi. http://ekitap.yek.gov.tr/urun/el-okyan%C3%BBsu-l-basit-fi-tercemeti-l-kam%C3%BBsi-l-muhit--takim-6-cilt-_536.aspx E.T. 29.11.2020.
• Elias, N. (2000). Zaman üzerine (Çev: Veysel Atayman). İstanbul: Ayrıntı Yay.
• et-Tirmizî , Ebû Îsâ Muhammed b. Îsâ b. Sevre (Yezîd). Sünen-i Tirmizi. Çev. Abdullah Parlıyan. (İstanbul. Derya baskı, 2007), “Zühd” 24 (No.2332)
• Fabian, J. (1999). Zaman ve öteki. (Çev. S. Budak). Ankara
• Gediz, S. (2012). Kamu hizmeti olarak rekreasyon etkinlikleri kapsamında gençlik hizmetleri ve spor il müdürlükleri batı akdeniz bölgesi gençlik merkezleri analizi. Yüksek Lisans Tezi. Akdeniz Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Antalya.
• Giddens A. (2000). Sosyoloji. İstanbul: İnsan Yayınları.
• Göral, Ş. (2013). İnternet ortamında geçirilen boş zamanın üniversite öğrencilerinin mutluluk ve yaşam doyum değerlerine etkisi. Gazi Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
• Gudde, A. E. (2001). Bir eğitimci olarak Hz. Muhammed (s.a.v.) ve öğretim metodu, Enbiya Yıldırım (çev.), İstanbul: Yasin Yayınevi, s.59.
• Gül, T. (2014). Rekreasyon olgusuna genel yaklaşım. (Editör: A. Yaylı). Rekreasyona Giriş. Ankara: Detay Yayıncılık.
• Han, V. (1989). Bilim ve uygarlık açısından İslam. İstanbul: İşaret Yayınları.
• Hardal, İ. M. (2012). Bir din felsefesi problemi olarak zaman – kişilik ilişkisi. Yüksek Lisans Tezi. Dokuz Eylül Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, İzmir.
• Haynes, M.E. (1999). Kişisel zaman yönetimi. (Çeviren: Y. Bülbül). (1. Baskı). İstanbul: Alfa Basım Yayım Dağıtım
• Hazar, A. (2003). Rekreasyon ve animasyon. Ankara: Detay Yayıncılık
• Hergüner, G. (1993). Kadınların spor yapmalarını etkileyen sosyo-kültürel faktörler (Samsun ili uygulaması). Yüksek Lisans Tezi, Marmara Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, İstanbul
• Işık, H. (2013). İslam dini açısından spor ve hapkido. http://www.altunbasspor.com/makalelermainmenu-47/23-teknik-bilgiler/99-lam-d-asindan-spor-ve-hapko.html E.T. 15.12.2020
• İmamoğlu, O., Çebi, M., İslamoğlu, İ. ve Yamak, B. (2018). Osmanlı İmparatorluğunda spor tekkeleri ve kulüpleşme. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 11(58), 907-912. Josephs, R. (1996). Zaman yönetimi. (Çeviren: Özlem Koşar) (2. Baskı). İstanbul:Epsilon Yayınları.
• Karakoç, E. ve Taydaş, O. (2013). Bir serbest zaman etkinliği olarak üniversite öğrencilerinin internet kullanımı ile yalnızlık arasındaki ilişki: Cumhuriyet Üniversitesi örneği. Selçuk İletişim, 7(4), 33-45.
• Karaküçük S. (2005). Rekreasyon boş zamanları değerlendirme. Ankara.
• Karaküçük, S. (2008). Rekreasyon: Boş zamanları değerlendirme. (6. Basım). Ankara: Gazi Kitabevi.
• Karaküçük, S. (2016). Rekreasyon bilimi. (S. Karaküçük, Editör). Ankara: Gazi Kitabevi.
• Karaküçük, S. (2019). Boş zaman rekreasyon ve İslamiyet. Ankara: Gazi Kitabevi.
• Karslı, M. D. (2004). Sınıfta öğrenme zamanının yönetimi. Sınıf Yönetimi. (Editör: M. Şişman ve S. Turan). Ankara: Pegem A Yayıncılık.
• Kılbaş-Köktaş, Ş. (2010). Rekreasyon: Boş zamanı değerlendirme. Ankara: Gazi Kitapevi.
• Kocalar, A. C. (2013). Sivas kızılırmak havzasında eğlendinlen alanları yaratma denemeleri. II. Rekreasyon Araştırmaları Kongresi, Kuşadası, Aydın.
• Kocalar, A. C. (2016). Kıyı şeridi eğlen-dinlen alan düzenlemeleri ve mevcut kullanım örnekleri (Mersin). Birinci Kent Estetiği Sempozyumu Bildirler Kitabı. Samsun Büyükşehir Belediyesi Kültür Yayınları No: 29.
• Koch, R. (1998), The 80/20 Principle: The Secret of Achieving More With Less, Bantam Doubleday Dell Publishing Group, New York.
• Kur’ân Yolu Meâli, Hazırlayanlar. Hayrettin Karaman–Mustafa Çağrıcı-İbrahim Kafi Dönmez- Sadrettin Gümüş. Ankara: Diyanet İşleri Başkanlığı Yayınları, 8. Basım, 2018
• Kuşçuzade, M. (2015). Sünnette spor. International Journal of Sport Culture and Science, 3(Special Issue 4), 396-403.
• Lee, J. H., Scott, D. ve Floyd, M. F. (2001). Structural inequalities in outdoor recreation participation: A multiple hierarchy stratification perspective. Journal of Leisure Research, 33(4).
• MacKenzie, R. A. (1989), Zaman Tuzağı: Zamanı Nasıl Denetlersiniz?, (Çeviren: Yakut Güneri). İstanbul: Amacom İlgi Yayınları.
• Mannell, R. C. ve Iso-Ahola, S. (1987). Psychological Nature Of Leisure And Tourism Experience. Annals Of Tourism Research, 14(3).
• Mansuroğlu, S. (2002). Akdeniz üniversitesi öğrencilerinin serbest zaman özellikleri ve dış mekan rekreasyon eğilimlerinin belirlenmesi. Akdeniz Üniversitesi Ziraat Fakültesi Dergisi, 15(2).
• McLean, D. D., Hurd, A. R. ve Rogers, N. B. (2007). Kraus' recreation and leisure in Modern society. Massachusetts: Jones and Bartlett Publishers.
• Merdin, S. (1998). Tanrıya Koan Fizik, İstanbul: Tima Yayınları
• Mieczkowski, Z. (1990). World Trends in Tourism and Recreation. New York: Peter Lang Publishing.
• Miller, N. P. ve Robinson, D. M. (1963). The leisure age: its challenge to recreation. Belmont, CA.: Wadsworth Publishing Company Muhaddis, “muhaddis.org” E.T 14 Aralık 2020. http://muhaddis.org/cgi-bin/dbman/db.cgi?db=ks&uid=default&view_records=1&SNo=*&nh=484
• Muhammed, G. (2001). Spor ve kültürünün kutsal kaynakları. İstanbul: İnsan Yayınları.
• Nebi, M. (1991). Kur’an-ı Kerim mucizesi, Ankara: TDV Yayınları
• Odabaşı Y. (2009). Tüketim kültürü. (3. Basım) İstanbul: Sistem Yayıncılık.
• Okumuş, E. (2005). Eskişehir’de boş zaman kültürü. Proje Çalışması, Eskişehir, Osman Gazi Üniversitesi BAPKB
• Okumuş, E. (2013). Odunpazarı evleri’nde ramazan gecelerinde boş zaman mekanları. Eskişehir Osmangazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 14 (Özel Sayı).
• Omay, U. (2008). Boş zamanın manipülasyonu ve çalışma. “İş, Güç” Endüstri İlişkileri ve İnsan Kaynakları Dergisi Cilt:10 Sayı:3 , Temmuz 2008, ISSN: 1303-2860
• Özen, M. (1999). İslam eğitimcilerinden bazılarına göre çocukta oyun ve oyuncak, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Marmara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
• Öztürk, Y. (2018). Boş Zaman, rekreasyon ve turizm kavramları arasındaki ilişkinin karşılaştırmalı bir analizi. Sosyal, Beşerî ve İdari Bilimler Dergisi, 2.
• Paslı, E. (2019). Kur'an'da zaman kavramı ve" An" Yüksek Lisans Tezi. Necmettin Erbakan Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü. Konya.
• Pilavcı, G. (2014). “Oyun” kavramı ve mimari tasarıma kattığı farklı boyutlar: Oyun alanları ve oyun mekânları üzerine bir inceleme. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, İstanbul
• Scoot, M. (1997). Zaman yönetimi. İstanbul: Rota Yayınları.
• Sevinç, M. (2004). Erken çocuk gelişimi ve eğitiminde oyun. İstanbul: Morpa Kültür Yayınları
• Slater, D. (2012). Çalışma/Boş zaman. Chris Jenks (ed.), Temel Sosyolojik Dikotomiler içinde (ss. 528-544), çev. İhsan Çapcıoğlu, Ankara: Birleşik Yayınevi
• Smythe, J. A. ve Robertson I. T. (1999). On The Relationship Between Time Management and Time Estimation, British Journal of Psychology, Vol:90.
• Sweedlun, V. S. ve Crawford, G. M. (1956). Man in Society, C. 1, USA
• Şahin, M.H. (2005). Beden eğitimi ve spor sözlüğü. İstanbul: Morpa Kültür Yayınları.
• Şentuna, B. (2010). Boş zamanlar sosyolojisi,. İstanbul Üniversitesi Açık Ve Uzaktan Eğitim Fakültesi.
• TDV. (2018). Din ve hayat, İstanbul Müftülüğü Dergisi, Yıl 11, Sayı 36. İstanbul
• Telkenaroğlu, M. R. (2011). İslam ceza hukukunda hukuka uygunluk nedeni olarak spor faaliyetleri, Atatürk Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, Erzurum, sy.36.
• Tengilimoğlu, D., Tutar, H., Altınöz, M., Öztürk Başpınar, N. ve Erdönmez, C. (2003). Zaman yönetimi. (Editör: Hasan Tutar). Ankara: Nobet Yayın Dağıtım.
• Tezcan, M. (1993). Boş zamanlar sosyolojisi. Ankara: Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Yayınları.
• Topal, N. (2009). Derste zaman yönetimi: İlköğretim 3. sınıf hayat bilgisi dersine yönelik bir inceleme. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Çukurova Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Adana.
• Torkildsen, G. (1992). Leisure and recreation management. (Third Edition). London: Spon.
• Torkildsen, G. (2005). Leisure and recreation management. (Beşinci baskı). London and New York: Routledge, Taylor and Francis Group.
• Tunç, A. (2000). Osmanlı devletinde spor (Okçuluk) Yüksek Lisans Tezi. Niğde Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Niğde.
• Tümer, G. K. (1997). Abdurrahman, dinler tarihi. Ankara: Ocak Yayınları.
• Uygur, A. (2007). Yönetim ve organizasyon. (2. Baskı). Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
• Yahya bin Şerefeddin Nevevi İmam Muhyiddin Ebu Zekeriyya, Riyaz’us Salihin, çev. Mehmet Türk İstanbul: Enes Matbaası, 2015
• Yaman, Ç., Türkmen, M., ve Hergüner, G. (2012). Gençlik Ve Spor İl Müdürlerinin Zaman Kullanım Olanak Ve Tutumlarının Değerlendirilmesi. Uluslararası Hakemli Akademik Sosyal Bilimler Dergisi, 2(3), 164-221
• Yazar, S. (2015). Kur'an'da lehv, la'ib ve lağv kavramları. Yüksek Lisans Tezi. Uludağ Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Temel İslam Bilimleri Anabilim Dalı, Tefsir Bilim Dalı. Bursa.
• Yazır, E. H. (1960). Hak Dini Kur’an Dili. İstanbul.
• Yılmaz, A. ve Aslan, S. (2002). Örgütsel zaman yönetimi, Çukurova Üniversitesi, İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, Cilt 3, Sayı 1.