AN EVALUATION OF THE SUCCESS OF THE ORATORY AND PROFESSIONAL PRACTICE COURSE TAUGHT IN THEOLOGY FACULTIES IN CONTEXT OF CONTRIBUTION TO RELIGIOUS SERVICES

Yıl 2023, Cilt: 7 Sayı: 3, 281 - 293, 21.10.2023

Hacı Mustafa Kiriş

Öz

The Oratory and Professional Practice course is a course that is taught in the faculties of theology and can be considered as the showcase of the faculty. Because the theoretical and practical subjects covered in this course are the most visible face of the faculty. Many subjects such as performing prayers, performing the muezzin, reading the sermon, preaching, praying in certain ceremonies are within the scope of this course. The Oratory and Professional Practice course, which assumes an important function for all theology students regardless of which institution they will work in after graduation, is a 2-credit compulsory course taught only for one semester in the faculty curriculum. However, both the researcher's own determinations and many other studies on the subject show that the expected function from this course is not fully realized, so there is a problem. By determining the source of this problem, "How can we make the related course more functional in the current conditions?" This question is the starting point of the research. Researches generally attribute the failure of this course to fully serve the expected purpose, due to the lack of practice. How will this practice be possible in the faculty of theology, where the number of students is quite high? This is an important question to ponder. This research, which was conducted to seek answers to these questions, is a qualitative study and was carried out in the scanning model. As a data collection technique, literature review, which is a type of documentary review, was used. At the end of the study, suggestions were made regarding the solution of the problem.

Anahtar Kelimeler

Religious Education, Faculty of Theology, Oratory, Vocational Practice, Religious Services

İLAHİYAT FAKÜLTELERİNDE OKUTULAN HİTABET VE MESLEKİ UYGULAMA DERSİNİN DİN HİZMETLERİNE KATKISI BAĞLAMINDA BAŞARISINA İLİŞKİN BİR DEĞERLENDİRME

Öz

Hitabet ve Mesleki Uygulama dersi, ilahiyat fakültelerinde okutulmakta olan ve adeta fakültenin vitrini olarak kabul edilebilecek bir derstir. Zira bu ders kapsamında ele alınan teorik ve uygulama yönü bulunan konular, fakültenin en çok görünen yüzüdür. Usulüne uygun namaz kıldırma, müezzinlik yapma, hutbe okuma, vaaz etme, birtakım merasimlerde dua yapma gibi pek çok konu bu dersin kapsamına girmektedir. Mezun olduktan sonra hangi kurumda çalışacaklarına bakılmaksızın tüm ilahiyat öğrencileri için önemli bir işlev üstlenen Hitabet ve Mesleki Uygulama dersi, fakülte müfredatında sadece bir yarıyıl okutulan 2 kredilik zorunlu bir derstir. Ancak gerek araştırmacının kendi tespitleri gerekse konuyla ilgili yapılan başka pek çok çalışma, bu dersten beklenen işlevin tam olarak gerçekleşmediğini dolayısıyla ortada bir problem olduğunu göstermektedir. Bu problemin nereden kaynaklandığını tespit ederek “mevcut şartlar içerisinde ilgili dersi nasıl daha fonksiyonel duruma getirebiliriz?” sorusu, araştırmanın temel çıkış noktasıdır. Yapılan araştırmalar, bu dersin kendisinden beklenen amaca tam olarak hizmet edememesini genellikle uygulama eksikliğine bağlamaktadırlar. Öğrenci sayısının oldukça fazla olduğu ilahiyat fakültelerinde söz konusu uygulama nasıl mümkün olacaktır? Bu, üzerinde düşünülmesi gereken önemli bir sorudur. İşte bu sorulara cevap aramak amacıyla yapılan bu araştırma nitel bir çalışma olup, tarama modelinde gerçekleştirilmiştir. Veri toplama tekniği olarak ise bir belgesel tarama türü olan literatür taraması kullanılmıştır. Çalışmanın sonunda problemin çözümüne ilişkin önerilerde bulunulmuştur.

Anahtar Kelimeler

Din Eğitimi, İlahiyat Fakültesi, Hitabet, Mesleki Uygulama, Din Hizmetleri

Kaynakça

• Aşıkoğlu, N. Y. (2005). İlahiyat Fakültelerinin Egitim Ögretime Katkıları ve Kaliteye Yolculuk. Cumhuriyet Üniversitesi ilahiyat Fakültesi Dergisi, 9(1), 1-10.
• Aşıkoğlu, N. Y. (2016). Yüksek Öğretimde Din Eğitim ve Öğretimi. İçinde R. Doğan & R. Ege (Ed.), Din Eğitimi (ss. 183-199). Grafiker Yayınları.
• Demir, Ö. (2019). İlahiyat Son Sınıf Öğrencilerinin Dini Hitabet Yeterlikleri DİB ve Din Görevlileri ve Din Hizmetleri ile İlgili Görüşleri. Bayburt Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 9, 79-115.
• Din Hizmetleri Genel Müdürlüğü (2018, Nisan 16). Tanıtım (tarihçe). T.C. Cumhurbaşkanlığı Diyanet İşleri Başkanlığı. https://dinhizmetleri.diyanet.gov.tr/sayfa/53/tanitim adresinden 5 Ağustos 2023 tarihinde alınmıştır.
• Din Hizmetleri Raporu 2020. T.C. Cumhurbaşkanlığı Diyanet İşleri Başkanlığı Din Hizmetleri Genel Müdürlüğü. https://dinhizmetleri.diyanet.gov.tr/ResimKitapligi/2020%20Din%20Hizmetleri%20Raporu.pdf adresinden 10 Ağustos 2023 tarihinde alınmıştır.
• Din Hizmetleri Stratejisi. T.C. Cumhurbaşkanlığı Diyanet İşleri Başkanlığı Din Hizmetleri Genel Müdürlüğü. https://dinhizmetleri.diyanet.gov.tr/Icon/SagSlider/Din%20Hizmetleri%20Stratejisi.pdf adresinden 10 Ağustos 2023 tarihinde alınmıştır.
• Diyanet İşleri Başkanlığı Görev ve Çalışma Yönergesi (2017, Temmuz 31). https://hukukmusavirligi.diyanet.gov.tr/Documents/G%C3%B6rev%20ve%20%C3%87al%C4%B1%C5%9Fma%20Y%C3%B6nergesi.pdf adresinden 8 Ağustos 2023 tarihinde alınmıştır.
• Diyanet İşleri Başkanlığı Kuruluş ve Görevleri Hakkında Kanun (1965). T.C. Cumhurbaşkanlığı Diyanet İşleri Başkanlığı Hukuk Müşavirliği. https://www.mevzuat.gov.tr/MevzuatMetin/1.5.633.pdf adresinden 5 Ağustos 2023 tarihinde alınmıştır.
• Ege, R. (2013). İlahiyat Fakültesi Öğrencilerinin Vaaz ve Vaizlik Konularına Bakışları: Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Örneği. Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 54(2), 129-158.
• Furat, A. Z. (2012). Nitelikli Din Görevlisi Yetiştirmede İlahiyat Fakültelerinde Sürdürülen Eğitim-Öğretim Faaliyetlerinin Yeterliliği: İstanbul Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Öğrencilerinin Konu Hakkındaki Düşünceleri. Marife Dini Araştırmalar Dergisi, 12(1), 83-110.
• Karasar, N. (2014). Bilimsel Araştırma Yöntemi. Nobel Yayın Dağıtım.
• Kaya, M. (1998). Hitabet. İçinde Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi (C. 18, ss. 156-158). TDV Yayınları.
• Kiriş, H. M. (2018). İlahiyat Fakülteleri ve Diyanet İşleri Başkanlığı Ekseninde Türkiye’de Din Eğitimi. İlahiyat Yayınları.
• Kocaman, K. (2019). Türkiye’de Din Hizmetleri Bağlamında Yüksek Din Öğretiminde Meslekî Uygulama. Turkish Studies, 14(4), 2525-2545.
• Köylü, M. (2013). Türkiye’de Yüksek Din Öğretimi: Nicelik mi Nitelik mi? Ondokuz Mayıs Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 35(35), 21-44.
• Özdemir, S. (2019a). Diyanet Hizmetleri Açısından İlahiyat Fakültesi Program(lar)ı. Din ve Bilim-Muş Alparslan Üniversitesi İslami İlimler Fakültesi Dergisi, 2(1), 1-25.
• Özdemir, S. (2019b). İlahiyat Fakültesi Öğrencilerinin İlahiyat Programı İle İlgili Görüşleri: Sdü İlahiyat Örneği. Dergiabant, 7(13), 1-33.
• Sivas Cumhuriyet Üniversitesi, Bologna Bilgi Paketi. https://obs.cumhuriyet.edu.tr/oibs/bologna/index.aspx?lang=tr&curOp=showPac&curUnit=35&curSunit=201# adresinden 11 Ağustos 2023 tarihinde alınmıştır.
• Strateji Geliştirme Başkanlığı (2023, Haziran 5). İstatistikler. T.C. Cumhurbaşkanlığı Diyanet İşleri Başkanlığı. https://stratejigelistirme.diyanet.gov.tr/sayfa/57/istatistikler adresinden 8 Ağustos 2023 tarihinde alınmıştır.
• Şahin, Ç. (2020). Eğitim ve Bilimsel Araştırma. İçinde R. Y. Kıncal (Ed.), Eğitim Bilimine Giriş (ss. 137-156). Grafiker Yayınları.
• Turan, İ. (2017). Türkiye’de İlahiyat Eğitimi: İstihdam Alanı-Program İlişkisi Üzerine Bir Değerlendirme. İstanbul Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 37, 59-77.
• Uçar, R., & Bozkurt, M. (2021). İlahiyat Fakültesi Öğrencilerinin Dini Hitabet Öz Yeterlik Algılarına Yönelik Bir Araştırma. Marife Dini Araştırmalar Dergisi, 21(2), 1109-1121.
• Yılmaz, H. (2016). Dini Hitabet. Vizyon Matbaası.