The changes made in the administrative organization among the modernization activities of the Ottoman State takes an important place. Any amendment and
regulation on the administrative order of the country by an ordinance dated September 22, 1858 is bound to the edict of the sultan. In this context, substantial changes were made in the administrative organization of the provinces after Tanzimat. All of these changes were made with the intention of placing a centralist administration. The status of Jebel-i Lebanon, which was established in 1861, constituted an example in the reorganization of the Ottoman provincial administration. When the Europeans wanted this system to be applied in all Ottoman Rumelia and Mesopotamia provinces, Ahmed Cevdet Pasha, Fuad Pasha and Midhat Pasha on behalf of the Ottoman Government prepared the status of the new provincial administration. The 1864 Provincial Regulation stated that the governor of the province was in charge of the execution of all government orders and that he was in charge carrying out the internal affairs of the province within the determined boundaries of duty. The ordinance which stated that there will be provincial treasurer, chief secretary, foreign service officer, public works officer, agricultural and commercial officer in province and explained an administrative parliament under the chairmanship of the governor and that the assembly will consist of the Inspector of the Shari’a Provisions, provincial treasurer, commissioner of the foreign affairs and four people, two of them selected from Muslims and two non-Muslims. In the light of the Ottoman archival documents and researches, we will focus onthe establishment of the Ottoman Provincial Chief Secretary, its duties and its place in the history of Ottoman administration.
Provincial Chief Secretary Ottoman Empire Regulation administrative organization divisions
Osmanlı Devleti’nin modernleşme çalışmaları arasında idarî teşkilâtta yapılan değişiklikler önemli bir yer tutar. 22 Eylül 1858 tarihli bir talimatname ile ülkenin idarî
taksimatı üzerindeki herhangi bir değişiklik ve düzenleme padişah fermanına bağlanmıştır. Bu çerçevede Tanzimat’tan sonra vilâyetlerin idarî teşkilâtında esaslı değişiklikler yapılmıştır. Bu değişikliklerin hepsi merkeziyetçi bir idarenin yerleştirilmesi gayesiyle yapılmıştır. Osmanlı vilâyet idaresinin yeniden düzenlenmesinde 1861’de tespit edilen Cebel-i Lübnan’ın statüsü bir örnek teşkil etmiştir. Avrupalılar bu sistemin bütün Osmanlı Rumelisi ve Mezopotamya vilâyetlerinde de uygulanmasını isteyince, Osmanlı Hükümeti adına Ahmed Cevdet Paşa, Fuad Paşa ve Midhat Paşa yeni vilâyet idaresinin statüsünü hazırladılar.1864 Vilâyet Nizamnamesi, vilâyetin valisinin bütün devlet emirlerinin uygulanmasına memur olduğu gibi, belirlenen görev sınırları dahilinde vilâyetin iç işlerini yürütmekle
görevli ve yetkili olduğunu belirtti. Vilâyette Defterdar, Mektupçu, Umur-ı Hariciye Memuru, Umur-ı Nafia Memuru, Umur-ı Ziraiye ve Ticariye Memuru bulunacağından
bahseden Nizamname, valinin maiyetinde ve reisliği altında bir idarî meclis bulunacağını, bu meclisin, Şer’î Hükümler Müfettişi ile Defterdar, Mektupçu, Hariciye Müdürü ve ikisi müslim ve ikisi gayrimüslim halktan seçilen kimselerden oluşacağını açıkladı. Makalemizde Osmanlı arşiv belgelerinin ve araştırmaların ışığında Osmanlı Vilâyet Mektupçuluğunun kuruluşu, vazifeleri ve Osmanlı idare tarihindeki yeri üzerinde durulacaktır.
Vilâyet Mektupçuluğu Osmanlı Devleti Nizamname idarî teşkilât taksimat
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Bölüm | Araştırma Makaleleri |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 27 Nisan 2020 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2020 Cilt: 84 Sayı: 299 |
Belleten Dergisi Creative Commons Atıf-GayriTicari 4.0 Uluslararası Lisansı (CC BY NC) ile lisanslanmıştır.