Öz
Öz: Sarıca ve Tökler, yirmi dört Oğuz boyundan biri olan Bayat boyunun Reyhanlı aşiretine bağlı iki oymak adıdır. Bu durum hem tarihi kayıtlarla sabit, hem de halen yaşayanların anlattıklarıyla bilinmektedir. Türklerde yaygın biçimde görülen kök mensubiyetinin yaşanılan coğrafyaya aktarılma uygulamasını coğrafyaya kimlik kazandıran bir olgu olarak değerlendirebiliriz.
Türklerin oldukça erken devirlerde boylar halinde örgütlendiği ve bu örgütlenmenin Türk tarihinin en belirleyici yönü olduğu bilinmektedir. Bu yüzden tarih araştırmalarında bu konuya önem verilmiş ve Türk sosyal yapısının bu yönü üzerinde durulmuş; boy, oba, oymak, uruk adlarıyla ilgili değerli araştırmalar yapılmış, ancak konunun henüz bütün yönleriyle aydınlatıldığını söylemek zordur.
Bir coğrafyanın kimliğini yer adları oluşturur. İnsanın yaşadığı ya da hayatında bir biçimde yer etmiş olan bir mekânı adlandırırken oldukça değişik düşüncelerle hareket ettiği bilinmektedir. Bu durumu küçük yerleşim birimi olan bir köydeki çeşitlilik bile göstermeye yeterlidir.
Kaynakça
- AHANOV, Kaken (2013). Dil Biliminin Esasları, (Akt. Murat Ceritoğlu). Ankara: TDK Yay.
- AKSAN, Doğan (2015). Her Yönüyle Dil, III. c. 6. baskı, Ankara: TDK Yay.
- BAHADIR, Sedat (2016). Büyük Reyhanlı Aşireti ve Bahadırlar, Ankara: Sonçağ Yay.
- Derleme Sözlüğü (1978). Ankara: TDK Yay.
- DİNÇ, Ahmet (2018). Şecere-i Harezmşahi [101 a-200b] (Giriş, Transkripsiyonlu Metin, İnceleme, Dizin-Sözlük, Tıpkıbasım), Kocaeli Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü yayımlanmamış doktora tezi, Kocaeli.
- EREN, Hasan (2010). Yer Adlarımızın Dili, Ankara: TDK Yay.
- HALAÇOĞLU, Yusuf (2009). Anadolu’da Aşiretler, Cemaatler, Oymaklar (1453-1650), (6 cilt), Ankara: Türk Tarih Kurumu Yay.
- HEYET (2016). Türkmen Dilinin Düşündürüşli Sözlügi, Aşgabat: İlim.
- KARAAĞAÇ, Günay (2013). Dil Bilimi Terimleri Sözlüğü, Ankara: TDK Yay.
- KÖYMEN, Mehmet Altay (1979). Büyük Selçuklu İmparatorluğu Tarihi, c. 1, Ankara: Ankara Üniversitesi DTCF Yay.
- NEMETH, Gyula (2019). Yurt Tutan Macarlığın Oluşumu, (Çev. Hüseyin Şevki Çağatay Çapraz), Çanakkale: Paradigma Akademi Yay.
- SÜMER, Faruk (1980). Oğuzlar (Türkmenler), 3. baskı, İstanbul: Ana Yayınları.
- ŞAHİN, İbrahim (2013). “Türkiye Yeradbiliminde Terim ve Tür Sınıflandırması Sorunları”, Avrasya Terim Dergisi, 1 (1): 46-58.
- ŞAHİN, İbrahim (2011). “Yeradbilimi Araştırmalarında Mikrotoponiminin Yeri, Önemi ve Araştırma Yöntemi: Tırnak Köyü (İçel/Gülnar) Örneği”, Turkish Studies, Volume 6/1: 1807-1830.
- ŞAHİN, İbrahim (2015). “Türkiye Yeradbiliminde Leksik-Semantik Sınıflandırma Meselesi”, Avrasya Terim Dergisi, 3 (1):10-21.
- YENİ, Emre Berkan (2018). Beyani - Şecere-i Harezmşahi [1b-102a] (Dil İncelemesi-metin-dizin-tıpkıbasım), İstanbul Kültür Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü yayımlanmamış doktora tezi, İstanbul.
- YUDAHİN, K. K. (1948). Kırgız Sözlüğü (Çev. Abdullah Battal), Ankara: TDK Yay.
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Bölüm | Makaleler |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 14 Aralık 2020 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2020 Sayı: 40 |