Gürciyef’e ait piyano müzikleri 20. yüzyılın ilk
yarısında deneysel yaklaşımları ile dikkat çekmektedir. Sürekli
tekrarlanan ve değişen ritim kalıpları ile anlama, kavrama ve duyma, aynı
zamanda kendinde kaybolmadan dinleme egzersizleri niteliği taşıyan müzik
çalışmalarının tümünün bir öğrenme süreci olarak tasarlandığını söylemek
mümkündür. Performansçının farklı bir şekilde tanımlandığı, müziğin sınırlarını
aşan bir yaklaşım sergilenir. Anın deneyimine odaklanan ve müziği süreç olarak
ele alan yaklaşımı ile Gürciyef’in müzik uygulamaları, deneysel tavrın
varlığını araştırmayı anlamlı kılar. Müzik yazısının belli noktalarda dikkat
çekici ya da alıştığımız duyuşu kırmaya yönelik müdahaleler ile tasarlanmış
olduğunu söylemek mümkündür. Tonal armoni kullanırken yapılan sapmalar ve
yabancı akorlar ile yapılan parça bitişleri, piyano ses alanının kullanımı ve
minyatür denilebilecek nitelikte kısa bir parça içinde kullanılan tempo
değişimlerinin, fragmanlı bir yapıya sebep olduğunu söyleyebiliriz. Özellikle “Büyük
Tapınaktan İlahiler”de diğer müziklerde karşımıza çıkan her türlü malzemenin
sağaltılmış kullanımının örnekleri verilir.
Bu
çalışmada Gürciyef metinlerinde yer alan terminoloji ile “Büyük Tapınaktan
İlahiler” ilişkisi tartışmaya açılacak ve müziklerdeki sembolik dil
araştırılacaktır.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Bölüm | Makaleler |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 28 Aralık 2018 |
Gönderilme Tarihi | 26 Haziran 2018 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2018 Sayı: 2 |