Evidence-Based Policy-Making: An Opportunity for Redesigning the Relations Between Social Scientific Research and Public Policies

Yıl 2015, Sayı: 29, 32 - 57, 01.01.2015

Ömer Faruk Köktaş Özer Köseoğlu

Öz

Evidence-based policy-making EBPM embarked upon by Tony Blair’s Labour Party in the UK at the end of 1990s has been a touchstone in terms of bridging the gap between social science research and policy-making. Injection of scientific knowledge into public policies has not been a recent development, however, EBPM rendered the implementation and diffusion of scientific knowledge across public policies primarily in the areas of healthcare, social care, education and crime. EBPM as a policy-making model has disseminated throughout the Anglosphere countries including the United States, Australia and Canada, as well as the EU, and some other developed and developing countries. In the Turkish case, EBPM has recently been on the agenda of academics, policy-makers and policy professionals only in the fields of healthcare, education, and partly social welfare. The aim of this study is to examine evidence-based policy-making and practice as one of the chief issues of the public policy studies with regard to its historical development, basic assumptions and criticism, and to evaluate its reflection on Turkish policy-making agenda.

Anahtar Kelimeler

Evidence, Evidence-Based Policy-Making, Social Science Research, Healthcare Policies

Kanıta Dayalı Kamu Politikası Yapımı: Sosyal Bilim Araştırması ve Kamu Politikaları İlişkisini Yeniden Dizayn Etmek için Bir Fırsat Mı?

Öz

1990’ların sonunda Birleşik Krallıkta İşçi Partisi iktidarı tarafından yürütülen kanıt temelli politika yapımı, sosyal bilim araştırmalarıyla politika yapımı arasındaki mesafenin kapanmasında bir dönüm noktası olmuştur. Bilimsel bilginin kamu politikalarına entegrasyonu yeni bir şey olmamakla birlikte, başta sağlık, sosyal yardım, eğitim ve suçla mücadele olmak üzere kamu politikalarında sistematik bir şekilde uygulanması ve yayılması böylece mümkün hale gelmiştir. Kanıta dayalı politika yapımı ABD, Avustralya ve Kanada gibi Anglosakson ülkeler ile Avrupa Birliği ve diğer bazı ülkelerde çeşitli faktörlerin etkisiyle yayılmıştır. Türkiye’de ise son yıllarda sadece sağlık, eğitim ve sosyal yardım alanlarında hem akademik hem de pratik olarak gündeme gelmiştir. Bu çalışmanın amacı, son yıllarda kamu politikaları çalışmalarının önemli bir konusu olan kanıta dayalı politika yapımının tarihsel gelişimi, temel varsayımları ve bu yaklaşıma yöneltilen eleştiriler göz önünde bulundurularak Türkiye’de kanıt temelli politika ve uygulamaların araştırılmasıdır

Anahtar Kelimeler

Kanıt, Kanıta Dayalı Politika Yapımı, Sosyal Bilimler Araştırması, Sağlık Politikaları

Kaynakça

• AMANN, Ron (2000), “Foreword”, What Works, (Ed.) H. T. O. Davies, S. M. Nutley ve P. C. Smith, London: The Policy Press, s. vii-ix.
• AY, Pınar (2011), “Kanıta Dayalı Halk Sağlığı”, Marmara Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü Dergisi, 1 (2), s. 129-139.
• BAYIN, Gamze ve AKBULUT, Yasemin (2012), “Kanıta Dayalı Yaklaşım ve Sağlık Politikası”, Ankara Sağlık Bilimleri Dergisi, 1 (2), s. 115-132.
• BLUNKETT, David (2000), “Blunkett Rejects Anti-Intellectualism and Welcomes the Sound Ideas”, http://www.m2.com/m2/web/story.php/2000898070C- 7C147A8108025687 A00449C50 (Erişim Tarihi: 12.07.2016).
• CABINET OFFICE (1999), Modernising Government, Cm 4310, http://www. fd.unl.pt/bibliotecadocs/Modernising%20Government.pdf (Erişim Tarihi: 12.06.2016).
• CABINET OFFICE (1999), Professional Policy Making for the Twenty First Century, Strategic Policy Making Team, https://ntouk.files.wordpress. com/2015/06/professional-policy-making-for-the-21st-century-1999.pdf, (Erişim Tarihi: 12.06.2016).
• CABINET OFFICE (2001), Better Policy-Making, Centre for Management and Policy Studies, http://www.civilservant.org.uk/library/policy/2001_cm- ps-better_policy_maki ng.pdf (Erişim Tarihi: 12.06.2016).
• CARTWRIGHT, Nancy, GOLDFINCH, Andrew ve HOWICK, Jeremy (2010), “Evidence-Based Policy: Where is Our Theory of Evidence?”,Journal of Children’s Service, 4 (4), s. 6-14.
• CARTWRIGHT, Nancy ve HARDIE, Jeremy (2012), Evidence-Based Policy: A Practical Guide to Doing it Better, Oxford: Oxford University Press.
• CLARENCE, Emma (2002), “Technocracy Reinvented: The New Evidence Ba- sed Policy Movement”, Public Policy and Administration, 17 (3), s. 1-11.
• ÇAKICI, Hanife (2014), “Türk Eğitim Sisteminin Karar Alma Sürecinde “De- ğerlendirme”nin Rolü ve Geleceği: Bir Giriş”, http://researchturkey.org/tr/ the-status-and-future-of-evaluation-in-turkish-educational-decision-ma- king-an-introduction/(ErişimTarihi 12.07.2016).
• DAVIES, Huw T. O., NUTLEY, Sandra M. ve SMITH, Peter C. (2000), What Works, London: The Policy Press.
• DAVIES, Huw T. O., NUTLEY, Sandra M. ve SMITH, Peter C. (2000) “Intro- ducing Evidence Based Policy and Practice in Public Services”, What Works, (Ed.) Huw T. O. Davies, Sandra M. Nutley, Peter C. Smith, The Policy Press, London, s. 1-11.
• DE MARCHI, G., LUCERTINI, Giulia ve TSOUKIÀS, Alexis (2016), “From Evidence-Based Policy Making to Policy Analytics”, Ann Oper Res, 236 (1), s. 15-38.
• EFENDİOĞLU, Akın ve YAPAR YELKEN, Tuğba (2009), “Eğitimde Yeni Yak- laşımlar: Kanıt Temelli Öğretim”, Abant İzzet Baysal Üniversitesi Der- gisi, 9 (2) , s. 110-122.
• EĞİTİM REFORMU GİRİŞİMİ (ERG) (2011), Eğitim İzleme Raporu 2011, http://www.egitimreformugirisimi.org/sites/www.egitimreformugirisimi. org/files/EIR2011.19.12.12.WEB_.pdf (Erişim Tarihi 12.07.2016).
• HEAD, Brian W. (2008), “Three Lenses of Evidence-Based Policy”, The Austra- lian Journal of Public Administration, 67 (1), s. 1-11.
• HEAD, Brian W. (2010), “Reconsidering Evidence-Based Policy: Key Issues and Challanges”, Policy and Society, 29, s. 77-94.
• HAMZACEBİ, Kamile ve GÜMÜŞEL, Bülent (2012), “Kanıta Dayalı Eczacı- lık”, Marmara Pharmaceutical Journal, 16, s. 155-158.
• HOWLETT, Michael (2009), “Policy Analytical Capacity and Evidence-Based Policy-Making: Lessons from Canada”, Canadian Public Administrati- on, 52 (2), s. 153-175.
• HUNTER, David J. (2003), “Evidence-Based Policy and Practice: Riding for A Fall?” Journal of the Royal Society of Medicine, 96 (4), s. 194-196.
• KAHVECİ, Rabia ve TOKAÇ, Mahmut (2010), “Kanıta Dayalı Sağlık Politikası ve Sağlık Teknolojilerinin Değerlendirilmesi”, Türkiye Klinikleri, 30 (6), s. 2020-2024.
• KOCAMAN, Gülseren (2003), “Hemşirelikte Kanıta Dayalı Uygulama”, Hemşi- relikte Araştırma Geliştirme Dergisi, 2, s. 61-69.
• KÖSE UYSAL, Eda ve ÖZENÇ UÇAK, Nazan (2013), “Tıp Akademisyenlerinin Kanıta Dayalı Bilgi Gereksinimleri ve Bilgi Arama Davranışları”, Bilgi Dünyası, 14 (1), s. 37-61.
• KÖSEOĞLU, Özer (2013), “Meslek, Sanat ve Disiplin Olarak Kamu Politikası”, Bilgi Dergisi, 26, s. 4-36.
• KÖSEOĞLU, Özer (2013), “Kamu Politikası Sürecinde Karar Verme Modelleri”, Kamu Politikası: Kuram ve Uygulama, Yıldız, Mete ve Sobacı, Zahid (Ed.), Ankara: Adres Yayınları, s. 244-265.
• LEE, Norman ve KIRKPATRICK, Colin (2006), “Evidence-Based Policy-Making in Europe: An Evaluation of European Commission Integrated Impact As- sessment”, Impact Assessment and Project Appraisal, 24 (1), s. 22-33.
• LEICESTER, Graham (1999), “Viewpoint: The Seven Enemies of Evidence-Ba- sed Policy”, Public Money and Management, 19 (1), s. 5-7.
• MARSTON, Greg ve WATTS, Rob (2003), “Tempering with the Evidence: A Cri- tical Apprisal of Evidence-Based Policy-Making”, The Drawing Board: An Australian Review of Public Affairs, 3 (3), s. 143-163.
• NUTLEY, Sandra, DAVIES, Huw ve WATER, Isabel (2002), Evidence-Based Policy and Practice: Cross Sector Lessons from the UK, ESRC UK Centre for Evidence Based Policy and Practice, Working Paper No 9.
• NUTLEY, Sandra M., WALTER, Isabel ve DAVIES, Huw T. O. (2007), Using Evidence: How Research Can Inform Public Services, Bristol: The Po- licy Press.
• NUTLEY, Sandra ve WEBB, Jeff (2000), “Evidence and the Policy Process”, What Works, (Ed.) H. T. O. Davies, S. M. Nutley ve P. C. Smith, London: The Policy Press, s. 13-41.
• OLIVER, Kathryn, LORENC, Theo ve INNVAER, Simon (2014), “New Directi- ons in Evidence-Based Policy Research: A Critical Analysis of the Litera- ture”, Health Research Policy and Systems, 12 (34), s. 1-11.
• ÖZKAN, Yasemin ve GÖKÇEARSLAN ÇİFCİ, Elif (2012), “Sosyal Hizmette Kanıta Dayalı Uygulamalar: Sosyal Hizmet Eğitimi Açısından İncelenme- si”, Toplum ve Sosyal Hizmet, 23 (1), s. 149-160.
• PARSONS, Wayne (2001), “Modernising Policy-Making for the Twenty First Century: The Professional Model”, Public Policy and Administration, 16 (3), s. 93-110.
• PARSONS, Wayne (2002), “From Muddling Through to Muddling Up – Eviden- ce Based Policy Making and the Modernisation of British Government”, Public Policy and Administration, 17 (3), s. 43-60
• PAWSON, Ray (2006), Evidence-Based Policy: A Realist Perspective, London: Sage.
• PEKER, Kadriye ve BERMEK, Gülçin (2009), “Klinik Uygulamalarda Kanıta Dayalı Diş Hekimliği Yönteminin Uygulanma Aşamaları”, İstanbul Üni- versitesi Diş Hekimliği Fakültesi Dergisi, 43 (3-4), s. 123-132.
• SABAH, “DSÖ’den Türkiye’ye Övgü”, 7.10.2013, http://www.sabah.com.tr/ Saglik/2013/10/ 07/dsoden-turkiyeye-ovgu (Erişim: 10.07.2016).
• SAĞLIK BAKANLIĞI (2014), Kanıta Dayalı Sağlık İletişiminin Geliştiril- mesi, Çok Paydaşlı Sağlık Sorumluluğunu Geliştirme Programı 2013- 2023, Türkiye Halk Sağlığı Kurumu: Ankara.
• SANDERSON, Ian (2002), “Making Sense of ‘What Works’: Evidence Based Policy Making as Instrumental Rationality?”, Public Policy and Admi- nistration, 17 (3), s. 61-75.
• SANDERSON, Ian (2002), “Evaluation, Policy Learning and Evidence-Based Policy Making”, Public Administration, 80 (1), s. 1-22.
• SANDERSON, Ian (2003), “Is It ‘What Works’ that Matters? Evaluation and Evi- dence-Based Policy-Making”,Research Papers in Education, 18 (4), s. 331-345.
• TENBESEL, Tim (2004), “Does More Evidence Lead to Better Policy?”,Policy Studies, 25 (3), s. 189-207.
• TRINDER, Liz (2000), “Introduction: The Context of Evidence-Based Practice”, Evidence-Based Practice: A Critical Appraisal, Liz Trinder (Ed.), Ox- ford: Blackwell Science, s 1-16.
• WEISS, Carol Hirschon (2001), “What Kind of Evidence in Evidence-Based Po- licy?”,Third International, Inter-Disciplinary Evidence-Based Policies and Indicator Systems Conference, July, University of Durham, s. 284- 291.
• WYATT, Andrew (2002), “Evidence Based Policy Making: The View from a Centre”, Public Policy and Administration, 17 (3), s. 12-28.
• YILDIRIM, Buğra, ACAR, Melis ve TUNCAY, Tarık (2013), “Onkoloji Alanında Sosyal Hizmet Uzmanlarının Görevleri ve Kanıta Dayalı Değerlendirme”, Toplum ve Sosyal Hizmet, 24 (1), s. 169-189.
• YOUNG, Ken, ASHBY, Deborah, BOAZ, Annette ve GRAYSON, Lesley (2002), “Social Science and the Evidence-Based Policy Movement”, Social Policy and Society, 1 (3), s. 215-224.