Göktürk, Uygur ve Karahanlı Türkçesi dönemlerinden oluşan Eski
Türkçenin ilk yazılı belgeleri Orhun Yazıtlarıdır. Yazıtların kültür tarihindeki
önemi, Türkçenin bilinen ilk yazılı belgeleri olmalarından kaynaklanır. Bu
anlamda Yazıtlar, Türk kültürü, Türk dili ve Türk tarihi ile ilgili yapılan,
yapılacak olan araştırmalarda başvurulan ana kaynaklardan biri
konumundadır. Eski Türkçe, Türk dilinin hemen hemen her döneminde
varlığını hissettirmiştir. Eski Türkçenin temeli üzerinde gelişen Türkçenin
aydınlatılmasında bu döneminin incelenmesi mühim bir yer tutar. Türk dilinin
bütün dönem ve sahalarında işlek bir kullanıma sahip olan fiilimsilerin de
Türkçenin anlatım gücü zenginliği açısından önemi büyüktür. Bu makalede
Eski Türkçe dönemindeki “-gmA, -glI, -gUçI, -gAn, -DAçI” sıfat-fiil eklerinin
yapıları, fail ifadeleri, sıfat olarak kullanımları, ek alma durumları örneklerle
ele alınarak incelenmiştir. Bununla birlikte bu eklerin kullanıldığı dönemlere
işaret edilerek, tarihsel süreç içerisindeki konumları da belirlenmiştir. Ayrıca
“-gmA” sıfat-fiil eki, Orhun Yazıtlarında yaygın bir kullanım alanına sahip
iken, kullanımı azalarak ortadan kalkmıştır. Uygur Türkçesi döneminden
itibaren “-glI” sıfat-fiil eki kullanılmaya başlanmıştır. Orhun Türkçesinde
sıfat-fiil eki ve gelecek zaman eki olarak kullanılan “-DaçI”; Uygur ve
Karahanlı Türkçesi dönemlerinde yalnızca sıfat-fiil işlevinde görülmektedir.
Orhun Türkçesinde ise nadir olarak kullanılan “-gAn” ve “-gUçI” sıfat- fiillerin Uygur ve Karahanlı Türkçesi dönemlerinde daha sıklıkla
kullanılmıştır.
Eski Türkçe Orhun Türkçesi Uygur Türkçesi Karahanlı Türkçesi Sıfat – fiiller
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Bölüm | Araştırma Makaleleri |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 25 Haziran 2018 |
Gönderilme Tarihi | 1 Mart 2018 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2018 Sayı: 1 |