Postmodern Şiddet ve Sinema

Yıl 2019, Sayı: 33, 552 - 589, 29.12.2019

M. Çağlar Kurtdaş

https://doi.org/10.14520/adyusbd.638485

Öz

Şiddet tanımlanması zor bir kavramdır.
Çünkü şiddet olgusunun tanımı, anlamı,
amacı ve kullanılış biçimi toplumdan topluma ve dönemden döneme değişmektedir.
Örneğin geleneksel tarım toplumlarında, her an karşılaşılabilen ve hayatta
kalmak için yaşamın olağan bir parçası olan şiddet, modern dönemde ise modern
devletin tekeli altında kurumsallaşmıştır. Postmodern dönemde ise şiddet
özellikle medyada bir eğlence ve gösteri aracına dönmüştür. Bu durum özellikle
sinemada daha dikkat çekicidir. Sinema en başından beri şiddet olgusunu
kullanmış ve şiddet sinemada ilgi çekici bir konu olmuştur. Ancak modern dönem
sinemasında şiddetin, düzeni korumak adına kabul edilebilir ve denetlenen bir
kullanımı olmuştur. Postmodern dönemde ise sinemada şiddet, amaçsız bir eğlence
aracı haline gelmiştir. Bu bağlamda bu çalışmanın amacı, şiddet olgusunun
geleneksel, modern ve postmodern toplumlarda nasıl değiştiğini göstermek ve
aynı zamanda kültürel bir ürün olan sinemada, şiddetin kullanımının modern ve
postmodern dönemde ortaya çıkan farklılaşmasının sosyolojik bir analizini
yapmaktır. 

Anahtar Kelimeler

Şiddet, sinema, modernizm, postmodernizm

Postmodern Violence and Cinema

Öz

Violence
is a difficult concept to define. Because the definition, meaning, purpose and
manner of use of violence varies from society to society and from period to
period. For example, violence, which is an ordinary part of life to survive in
traditional agricultural societies, has been institutionalized under the
monopoly of authority in modern times. In the postmodern period, it turned into
a means of entertainment and demonstration, especially in the media. This is
particularly noticeable in cinema. From the very beginning, the phenomenon of
violence has been used in cinema and attracted attention. However, violence in
modern cinema has had an acceptable and controlled use in order to maintain
order. In the postmodern era, violence in cinema has become an aimless means of
entertainment. In this context, the aim of this study is to show how the
phenomenon of violence has changed in traditional, modern and postmodern
societies. At the same time, to make a theoreticalanalysis of the
differentiation of the use of violence in cinema in the modern and postmodern
periods.

Anahtar Kelimeler

Violence, cinema, modernism, postmodernism

Kaynakça

• Ahmed A. S. (1995). Postmodernizm ve İslam. Çev., Osman D. Deniztekin. İstanbul: Cep Kitapları.
• Arendt H. (2003). Şiddet Üzerine. Çev., Bülent Peker. İstanbul: İletişim Yayınları.
• Balcıoğlu İ. (2001). Şiddet ve Toplum, İstanbul: Bilge Yayınları.
• Baudrillard J. (2004). Tüketim Toplumu. Çev., H. Deliceçaylı ve F. Keskin. İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
• Bauman Z. (2001). Parçalanmış Hayat Postmodern Ahlak Denemeleri. Çev., İsmail Türkmen. İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
• Benyahia S. C. (2014). Suç. Çev., Ahmet Birsen. İstanbul: Kollektif Kitap.
• Büyükdüvenci S. ve Öztürk S. R. (1997). “Postmodernizm ve Sinema”. S. Büyükdüvenci ve S. R. Öztürk (Der. ve Çev.). Postmodernizm ve Sinema içinde. İstanbul: Ark Kitap.
• Çakır S. (2007). Medya ve Şiddet. Doğu Batı Düşünce Dergisi, Yıl,s.10. Sayı,s.43.
• Çakır M. (2013). Medya ve Modernlik. İstanbul: Parşömen Yayıncılık.
• Erten Y. ve Ardalı C. (1996). Saldırganlık Şiddet ve Terörün Psikososyal Yapıları. Cogito. Sayı 6-7. Kış-Bahar. s.143-164.
• Featherstone M. (1996). Postmodernizm ve Tüketim Kültürü. Çev., Mehmet Küçük. İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
• Gerbner G. (2014). Medyaya Karşı, M. Morgan (Der.).Çev., G. Ayas- V. Batmaz - İ. Kovancı. İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
• Giddens A. ve Sutton P. (2014). Sosyolojide Temel Kavramlar. Çev., Ali Esgin. Ankara: Phonenix Yayınevi.
• Gümüş T. T. (2007). Orta Çağ Avrupa’sında Şiddet: Toplumsal Değişim ve Şiddetin Yeniden Yapılanışı. Doğu Batı Düşünce Dergisi, Yıl,s.10. Sayı,s.43.
• Harvey D. (2014). Postmodernliğin Durumu: Kültürel Değişimin Kökenleri. Çev.,Sungur Savran. İstanbul: Metis Yayınları.
• Huyssen A. (2000). Postmodernin Haritasını Yapmak. Der. ve Çev., Mehmet Küçük. Modernite Versus Postmodernite içinde. Ankara: Vadi Yayınları.
• Jeanniere A. (2000). Modernite Nedir?. Çev., Nilgün Tutal. Mehmet Küçük (Der.). Modernite Versus Postmodernite içinde. Ankara: Vadi Yayınları.
• Jung F. ve ark. (2004). Şiddetin Mitolojisi. Veysel Atayman (Der.). İstanbul: Donkişot Yayınları.
• Keane J. (1998). Şiddetin Uzun Yüzyılı. Çev., Bülent Peker. Ankara: Dost Kitapevi.
• Keane J. (2010). Şiddet ve Demokrasi. Çev., Meral Üst. Ankara: İmge Kitapevi.
• Köknel Ö. (2000). Bireysel ve Toplumsal Şiddet. İstanbul: Altın Kitaplar Yayınevi.
• Kumar K. (2013). Sanayi Sonrası Toplumdan Post-modern Topluma Çağdaş Dünyanın Yeni Kuramları. Çev., M. Küçük. Ankara: Dost Kitapevi.
• Michaud Y. (1991). Şiddet. Çev., Cem Muhtaroğlu. İstanbul: İletişim Yayınları.
• Mosses R. (1996). Şiddet Nerede Başlıyor. Cogito, Sayı,s. 6-7, Kış-Bahar.
• Oskay Ü. (1982). XIX. Yüzyıldan Günümüze Kitle İletişiminin Kültürel İşlevleri Kuramsal Bir Yaklaşım. Ankara: Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Yayınları.
• Polat O. (2004). Kriminoloji ve Kriminalist Üzerine Notlar. Ankara: Seçkin Yayıncılık.
• Polat O. (2015). Şiddet. Ankara: Seçkin Yayıncılık.
• Riches D. (1989). “Şiddet Olgusu”. Çev., Dilek Hattatoğlu. Antropolojik Açıdan Şiddet içinde. David Riches (Yay.. Haz). İstanbul: Ayrıntı Yayınevi.
• Ruff J. R. (2011). Erken Modern Avrupa’da Şiddet (1500-1800), Çev., Didem Türkoğlu. İstanbul: Boğaziçi Üniversitesi Yayınevi.
• Sarup M. (2004). Post – Yapısalcılık ve Postmodernizm. Çev., Abdülbaki Güçlü. Ankara: Bilim ve Sanat Yayınları.
• Scognamillo G. (1996). Şiddet, Toplum, Birey ve Kan, Cogito, Sayı,s. 6-7, Kış-Bahar.
• Sim S. (2006). Postmodern Düşüncenin Eleştirel Sözlüğü. Çev., Mukadder Ertan ve Ali Utku. Stuart Sim (Ed.). Ankara: ebabil Yayınları.
• Sofsky W. (2009). Dehşetli Zamanlar Amok, Terör, Savaş. Çev., Dilek Zaptçıoğlu. İstanbul: İletişim Yayınları.
• Spierenburg P. (2010). Cinayetin Tarihi Ortaçağ’dan Günümüze Avrupa’da Bireysel Şiddet. Çev.,Yiğit Yavuz. İstanbul: İletişim Yayınları.
• Şaylan G. (1999). Postmodernizm, Ankara: İmge Kitapevi.
• Şentürk R. (2007). Postmodern Kaos ve Sinema. İstanbul: İz Yayıncılık.
• Türkoğlu N. (2007). İletişim Bilimlerinden Kültürel Çalışmalara Toplumsal İletişim Tanımlar, Kavramlar, Tartışmalar. İstanbul: Kalemus Yayınları.
• Tomasulo, F. P. (1999). “Raging Bull,s. Postmodern Violence and Masculinity In Raging Bull”. Mythologies of Violence In Postmodern Media, Christopher Sharnett (Ed.), Wayne State University Press. Detroit. ABD.
• Trend D. (2008). Medyada Şiddet Efsanesi Eleştirel Bir Giriş. Çev., Gül Bostancı. İstanbul: YKY.
• Ünsal A. (1996). Genişletilmiş Bir Şiddet Tipolojisi. Cogito, Sayı,s. 6-7. Kış-Bahar.
• Virilio P. (2003). Enformasyon Bombası. Çev. Kaya Şahin. İstanbul: Metis Yayınları.
• Weber M. (1999). Protestan Ahlakı ve Kapitalizmin Ruhu. Çev., Zeynep Gürata. Ankara: Ayraç Yayınevi.
• Yamaner G. (2007). Postmodernizm ve Sanat Mimari, Sinema, Edebiyat, Tiyatro, Tasarım. Ankara: Algı Yayınları.
• Yılmazok L. (2016). Dağılan Beyin Parçalarına Gülmek: Quentin Tarantino Filmlerinde Şiddet ve Mizah. Akdeniz İletişim Dergisi (25),s. 179-193.
• http,s.//www.who.int/violenceprevention/approach/definition/en/