Türk hukukunda geri verme konusu anayasal düzeyde Anayasanın 38’inci maddesinde düzenlenirken, kanuni düzeyde ise konu, 5237 sayılı TCK’nın 18’inci maddesinde düzenlenmiştir. Ayrıca, bu alanda çeşitli ikili sözleşmeler imzalanmış ve Türkiye bu konuda hüküm ihtiva eden çok tarafl ı sözleşmelere de taraf olmuştur. Türkiye’nin taraf olduğu gerek ikili ve gerekse çok tarafl ı sözleşmelere bakıldığında, geri verme konusunda bir terminoloji birliğinin bulunmadığı görülmektedir. Ayrıca, genel olarak kanunlarımızda da terim birliği bulunmamakta ve bu durum hukukun her alanında kendini göstermektedir. Bu konuda verilebilecek en çarpıcı örnek çalışmamızda inceleme konusu yapılan Türkiye-Tunus Sözleşmesidir. Öte yandan, çalışmamızda sergilenen bu eksikliklerTürkiye’nin bu alanda politika geliştirmesine de esas olacak müstakil bir geri verme kanununa olan ihtiyacı bir kez daha ortaya koymaktadır
In Turkish law, extradition matter is regulated in Article 38 of Constitution at the Constitutional level and also regulated in Article 18 of 5237 numbered Turkish Penal Code at the legal level. Furthermore, Turkey has signed both bilateral and multilateral conventions and agreements in this fi eld. Those bilateral and multilateral agreements have not unity on the extradition terminology. Furthermore, there is no terminologic unity in our laws and this situation shows itself in every area of law. In this concept, most remarkable example is Turkey-Tunisia Agreement which has been examined in this essay. These defects shows that Turkey in need of a Special Law on Extradition which creates a basement for institute a policy on extradition matters
Primary Language | Turkish |
---|---|
Journal Section | Research Article |
Authors | |
Publication Date | July 1, 2012 |
Published in Issue | Year 2012 Volume: 16 Issue: 3 |