Esiz is one of the most frequently occurring words in the Old Turkic Runic inscriptions. Based on the meaning given in Diwanu Lughat at-Turk by al-Kashgari esiz is understood as alas, an interjection expressing sorrow, regret and compassion. However, the fact that it can be inflected with the suffixes of possession or plurality demonstrates that esiz is a noun serves as an interjection, in other words it is a secondary interjection. The aim of this paper is to find out the initial lexical meaning of esiz . In order to do that the author uses the lexicographic data relating to esiz and its denominative form esirke in both historical and contemporary Turkic languages. The author claims that the lexical meaning of esiz in the Old Turkic Runic texts should be as follows: dear, valuable, worthy.
Esiz eski Türk runik yazıtlarında en
sık geçen kelimelerden biridir. Divanü-
Lügati’t-Türk’te verilen anlamına
istinaden hep “yazık” şeklinde bir acınma
ünlemi olarak değerlendirilen esiz’in
runik yazıtlarda kaydedilen çokluk ve
iyelik ekli kullanımları onun ünlemleşmiş
bir isim olduğunu, diğer bir deyişle
acınma ünlemi işlevini sonradan
kazandığını gösterir.
Makalede esiz’in ve ondan türemiş
esirke- fiilinin hem tarihî, hem çağdaş
Türk lehçelerindeki kullanımı ve anlam
çerçevesinden hareketle onun özellikle
Eski Türk runik metinlerindeki sözlüksel
anlamı ortaya konulmaya çalışılmıştır.
Yazar zikrolunan kelimenin eski Türk
runik yazıtlarında “değerli, kıymetli, aziz”
şeklinde bir sözlüksel anlama sahip
olduğu görüşündedir.
Primary Language | tr;en |
---|---|
Journal Section | Makaleler |
Authors | |
Publication Date | May 10, 2013 |
Published in Issue | Year 2013 Issue: 49 |