MORKARAMAN, MERİNOS, İVESİ VE BUNLARIN ÇEŞİTLİ MELEZLERİNİN BESİ PERFORMANSLARı VE KARKAS DEĞERLENDİRMELERİ. 1-%50 KESİF YEM İÇEREN RASYONA GÖSTERDİKLERİ REAKSİYON

Year 1979, Volume: 10 Issue: 1-2, 151 - 167, 29.12.2010

Sümer Haşimoğlu Ahmet Çakır Erdal Köprücü Yusuf Vanlı Ömer Eyüboğlu Ayhan Aksoy

Abstract

Atatürk Üniversiresi Ziraat işletmesinde bulunan ~ ayrı genotipteki tokluların besiye gosterdik/eri reaksiyonu saptamak için bir deneme kurulmıqtur. Bu denemede Morkaraman (M), Merinos (M) Fı (KxM), Fı (FıxFı), F3 (FzxFı) , Ileri melezler (G],GZ,G3)' lvesi x Merinos (/M), hesi x Morkaraman (IK) ve !vesi x KM (lxKM) genotipleri k~llanılmıştır. Denemede" toplam olarak 199 tok/a kullanılmış, bu toklu/ara i () haftalık deneme boyunca % 50 kesif yem içeren bir ras)'on ad !ibitum -düzeyde verilmiştir. En fazla gün(ük canlı ağır.1ık artışı, F1 lerde (206 gr), en düşüldse Morkaramanlarda (150 gr) saptanmıştır. Merilios, F2, /M ve-/(MK) genotipleri de iyi sonuç verenler arasındadır. Ileri melez/er ve IK besiden '. iyi bir -şekilde "y~farlaıufmamıştır. Çoklu karşılaştırmalarda F ı (206 gr).. Fz (197 gr), /(MK) (188 gr), M (182 gr) ve IM(181 gr) genotiplerinin MorkarOfrya1ardan (150 gr) ve JKmelezIerinden önemli derecede (P <0.(5) daha faz/aartış sağladığını göstermiştir. F t hzrin ayrıca. F3 (17fgr} ve ileri melezierden (166 gr) daha iyi sonuç/ar verdiğı' görülmüştür (P <0.05). B6ylece yerli ırkıarın Merinoslarla çaprazlamasından elde
edilen Fi ve F2 lerde heterozisten yarar/anılabireceği, buna karşılık iki yerli ırkın melezIemesinde heterozisill söz konusu olmadığı ortaya çıkmıştır. Sıcak karkas ağırlıkları bakımından genotipı-er arasında önemli bir farklılık görülmemiş, bu değerler 20 ile 25 kg. arasında kalmiştır. Randıman %44 ile %48 arasında değişmiştir. Denemede ölçülen diğer parametreler detayli bir şekilde verilmiştir.

SUMMARY .

Fattening Performance and Careass Evaluationof Markaraman, Meriııo, Avassi Purebreds and Various Crossbreds of Those. 1- Their Response to a Ratian Canlanining 50 % Concentrate

An experiment was conducted in
order to determine the response of 9
different genotypes of lambs to fattening.
The genotypes used were a native
fat tailed sheep called Morkararnan
(K), Merino (M), F ı (KxM), F 2 (F1
x F ı), F 3 (F z x F2), gradjng up to Me·
rİno (Gı> Gz, G 3), Awassİ x Merİno
(IM), Awassi x Morkaraman (IK) and
Awassi x KM (I x KM). One hundred
nintynine lambs were fed aration eon·
taining 50 % concentrate for about
ıo weeks. Feed and water were supplied
at ad !ibitum leveI.
The highest average daily gaİn
(206 gm) obtained from F ı's, and the
lowest 'one obtained from Morkaramans
(~50 gm), Merino, F2. IM and
I x KM also responded fairly good to
the raticn whereas grading up to' Merino
(G~, Gz, G3) and F3 were not as
good as the others from the stand
point' of average daily gain and feed
effieieney.
The average daily gaİn obtained
from Fı (206 gm), F 2 (197 gm), i x
MK (188 gm), M (182) and IM (181
gm) was signifieant1y (P< 0.01) higher
than both Morkaramans' (150 gm) and
IK (142 gm) crossbreds. 1'he F 1 crossbreds
gained more than F3 erossbreds
(166 gm) also (p < 0.05). Therefare it
was eoncluded that F 1 comes ftom a
native breed sueh as Morkaraman
and Awassi) and Merino show signs of'
heteroisis and the value of heterosis
does not change too mueh İn F2. However,
F ı obtained from the two native
breeds, Morkaraman and Menno,
does not show any sign of heterosis.
Hot earcass weights were almost
the same for aLL genotypes ranging
from 20 to 24 kg. Dressing percentages
were between 44 % and 48 %
for all groups. The other parameters
, were diseussed İn deail in this article.

Keywords

MORKARAMAN, MERİNOS, İVESİ