CAN YÜCEL ŞİİRİNDE BİR VAROLUŞ BİÇİMİ OLARAK GÜZELDEN KAÇMAK

Year 2021, , 127 - 144, 17.03.2021

Soner Akpınar

https://doi.org/10.33692/avrasyad.895575

Abstract

Sanatçının bir insan olarak doğuştan getirdiği mizaç özellikleri yanında özellikle
çocukluk ve ergenlik dönemlerinde çevresiyle kurduğu/kuramadığı ilişkiler, onun yaratma
edimiyle doğrudan ilgilidir. Süperego ile uyum sağlamış bir egonun ürettikleri karşısında, bu
dengeyi kuramamış bir başka egonun ürettikleri arasında yapısal ve tematik bütünlük
bakımından farklar vardır. Can Yücel’in ilk şiirinden son şiirine doğru yapılacak kronolojik bir
okumada göze çarpan ilk şey, şiirlerdeki öznenin gittikçe marjinalleşen bir şekilde güzel ve
güzellik duygusundan uzaklaşmaya başlamasıdır. Bu da bize onun –bahsettiğimiz- süperegoego uyumsuzluğunun içinde olduğunu düşündürmektedir. Şiirlerdeki özne güzel olana karşı
adeta savunma oluşturmuş ve savaş açmış gibidir. Tahammüden girişilen bu tutum ego inşa
ederken kendine özgü bir varoluş biçimi arayan şairin bulduğu sıra dışı yol ile ilgili olmalıdır.
Diğer taraftan şiir türünün estetik ilkeleri düşünüldüğünde bir şairin mesleğine mugayyir bir
şekilde güzellikle işinin olmadığını söylemek de kolay değildir. Şairin hemen her şiirine yansıyan
bu tezatlı durum, onun şiir estetiğinin de en belirgin yönlerinden birini oluşturur. Bu çalışmanın
amacının Can Yücel’in psikolojisini tahlil etmek ya da şiirleri ile psikolojisi arasında bağlantı
kurmak olmadığını öncelikle belirtmek gerekir. Amaç, onun şiirlerinde bu olgunun ne denli
yoğun bir biçimde karşımıza çıktığı ve estetiğinin yapı taşlarından biri olduğunu ortaya
koymaktır.

Keywords

Can Yücel,, şiir,, varoluş

References

• AKIN, Enis, (2006), “Güzelde Tutunamayan Şair: Can Yücel”, Varlık, 1181, ss. 49-52
• BOWLBY, John, (1973), “Seperation: Anger and Anxiety”, Attachment and Loss, Vol.2, New York: Basic Books,