Hadis-fıkıh ilişkisi bağlamında tartışılan en önemli konulardan biri, fıkıh sahasında münekkit muhaddisler tarafından eleştirilere konu olan rivayetlerin kullanımıdır. Bu makalede, Hanbelî mezhebinin en meşhur fıkıh eserlerinden biri olan İbn Kudâme’nin el-Muğnî adlı eserinin, ibadetler bölümünde Hanbelî mezhebinin delil olarak kullandığı ve en az bir münekkit tarafından uydurma olduğu belirtilen rivayetlerin tespiti ve değerlendirilmesi hedeflenmektedir. Böylece Hanbelî fıkıh eserleri arasında temsil gücü yüksek bir eser üzerinden söz konusu rivayetlerin ne oranda hangi konularda ne amaçla kullanıldığı konusunda genel bir perspektif sunulması amaçlanmaktadır. Araştırmada öncelikle mezkûr eserin ibadetler bölümünde yer alan ve Hanbelîler tarafından kullanılan rivayetler incelenmiş ve isnadında en az bir münekkit tarafından hadis uydurduğu belirtilen râvilerin yer aldığı isnadlar mevzû olarak değerlendirilmiştir. Ayrıca geçmiş ve günümüz münekkit ve araştırmacılarının söz konusu hadisler hakkında yaptıkları değerlendirmelerden de destekleyici veriler olarak istifade edilmiştir. Bu doğrultuda el-Muğnî adlı eserin ibadetler bölümünde en az bir münekkit tarafından uydurma olduğu belirtilen 23 rivayeti Hanbelîlerin delil olarak kullandıkları saptanmıştır. Ayrıca bu tür rivayetlerin zikredilme amaçları incelenmiş; 10’unun müstehap, 8’inin câiz, 2’sinin vâcip, 2’sinin mekruh, 1’inin sünnet hükmüne delil olarak kullanıldığı görülmüştür. Yalnızca 11’i ilgili hükmün tek delili konumunda iken 12’isi konu hakkında diğer rivayetlerle birlikte kullanılmıştır.
One of the most important issues discussed in the context of the hadith-fiqh relationship is the use of narrations that are criticized by critical hadith scholars in the field of fiqh. This article aims to identify and evaluate the narrations that are used as evidence by the Hanbali school in the worship section of Ibn Qudama’s work, al-Mughni, and are stated to be fabricated by at least one critic. Thus, it is intended to provide a general perspective on how much and for what purposes these narrations are used in a work that has high representative power among Hanbali fiqh works. In the research, firstly, the narrations used by Hanbalis in the worship section of the mentioned work were examined, and the chains of transmission that include narrators who are stated to have fabricated hadiths by at least one critic were evaluated as fabricated. In addition, evaluations made by past and present critics and researchers about these hadiths were also utilized as supporting data. Accordingly, it has been determined that 23 narrations stated to be fabricated by at least one critic are used as evidence by Hanbalis in the worship section of al-Mughni. Furthermore, the purposes of mentioning these types of narrations have been examined; it has been observed that 10 are used as evidence for mustahab (commendable) rulings, 8 for permissible (jaiz) rulings, 2 for obligatory (wajib) rulings, 2 for disliked (makruh) rulings, and 1 for sunnah (prophetic tradition) rulings. While only 11 are positioned as the sole evidence for the relevant ruling, 12 are used in conjunction with other narrations on the subject.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Konular | Hadis |
Bölüm | Araştırma Makalesi |
Yazarlar | |
Erken Görünüm Tarihi | 30 Haziran 2024 |
Yayımlanma Tarihi | 30 Haziran 2024 |
Gönderilme Tarihi | 15 Mayıs 2024 |
Kabul Tarihi | 19 Haziran 2024 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2024 Cilt: 8 Sayı: 1 |