The Being of the Non-Being in Plato and Aristotle: Me On

Year 2024, Issue: 22, 55 - 78, 31.12.2024

Yakup Orhan , Emrah Akdeniz

https://doi.org/10.59536/buiifd.1561790

Abstract

Plato and Aristotle justify the existence of the non-existent in order to find a solution to the problems caused by the Parmenidesan account. Although both philosophers argue for the existence of the non-existent in order to find a solution to the problem caused by Parmenides' way of thinking, there is a fundamental difference in the way theirs approaches to the issue. In Plato's account, since the non-existent does not have an essence in itself, there is no relation based on continuity between it and the idea. In Plato's thought, the non-existent is meaningful as a sign in terms of reminding the idea, which is the real and true being. Therefore, there is no direct transition between the idea, which is the real being, and the non-existent. The relationship established between the idea and non-existence is explained through appropriation. Non-existence refers to the unified things in which motion and becoming take place. These things come into being through the composition of the simple and pure eidos. In this respect, they are things with a unified structure and derive their existence from the idea/eidos, which is the original and true being. In Aristotle's account, there is a transition based on continuity between the non-existent and the actual being, the substance. This continuity is handled in the form of possibility/ dynamis and actuality/energeia, the two aspects of substance. According to Aristotle, the non-existent exists as possibility/dynamis. What exists as dynamis is the aspect of the substance related to the states of being and non-being. In this sense, dynamis means that something lacks the states that it can have in itself. Deprivation is that which has not yet been realized in time as the existence of the non-existent. In this respect, the substance is able to move because of this deprivation. The actual/energeia aspect of the substance is the actual state of that thing. When a thing reveals the possibilities it possesses, it can pass into the state of being actual/energia. In this study, we will examine how Plato and Aristotle deal with the existence of the non-existent and how they justify it.

Keywords

idea, substance, being, non-being, becoming, Ancient Philosophy

Platon’da ve Aristoteles’te Var Olmayanın Varlığı: Me On

Abstract

Platon ve Aristoteles var olmayanın/me on varlığını, Parmenidesçi yaklaşımın yol açtığı sorunlara çözüm bulmak için temellendirmektedir. Her ne kadar iki filozof da Parmenides’in düşünüş biçimin yol açtığı soruna karşı çözüm üretmek için, var olmayanın/me on var olduğu savını savunsalar da meseleyi ele alış biçimlerinden kaynaklanan temel bir fark bulunmaktadır. Platon’un düşünüş biçiminde var olmayan/me on, kendinde bir mahiyete sahip olmadığından idea ile arasında sürekliliğe dayanan bir ilişki bulunmamaktadır. Platon düşüncesinde var olmayan/me on, asıl ve hakiki varlık olan ideayı hatırlatması bakımından işaret olarak anlamlıdır. Bu nedenle hakiki varlık olan idea ve var olmayan arasında doğrudan bir geçiş yoktur. İdea ve var olmayan arasında kurulan ilişki pay alma üzerinden açıklanmaktadır. Var olmayan/me on, kendisinde devinimin ve oluşun gerçekleştiği birleşik şeyleri ifade etmektedir. Bu şeyler, basit ve saf olan eidos’un terkibi ile meydana gelmektedir. Bu bakımdan, birleşik yapıda olan şeylerdir ve varlığını asıl ve hakiki varlık olan ideadan/eidos’tan almaktadır. Aristoteles’in düşünüş biçiminde var olmayan/me on ve asıl varlık olan töz arasında sürekliliğe dayanan bir geçiş bulunmaktadır. Bu süreklilik tözün/ousia iki ciheti olan imkân/dynamis ve etkinlik/energeia şeklinde ele alınmaktadır. Aristoteles’e göre var olmayan/me on imkân/dynamis olarak vardır. Dynamis olarak var olan, tözün/ousia olabilme ve olmama durumları ile ilgili cihetidir. Bu anlamda dynamis bir şeyin kendi içerisinde sahip olabileceği durumlardan yoksun olmasını kasteder. Yoksunluk/staresis, var olmayanın varlığı olarak zamanda henüz gerçekleşmemiş olandır. Bu bakımdan töz/ousia, bu yoksunluk nedeniyle devinebilmektedir. Tözün etkin/energeia ciheti ise o şeyin gerçek halidir. Bir şey kendisinde sahip olduğu imkânları açığa çıkardığında, o şey etkin/energeia olma haline geçebilmektedir. Bu çalışmada Platon’un ve Aristoteles’in, var olmayanın/me on varlığını ele alış biçimlerini ve bunu nasıl temellendirdiklerini inceleyeceğiz.

Keywords

töz, varlık, var olmayan, oluş, İlkçağ felsefesi, İdea

References

• Aristoteles. Metafizik. çev. Y. Gurur Sev. İstanbul: Pinhan Yayınları, 2015.
• Aristoteles. Ruh Üzerine. çev. Ömer Aygün - Y. Gurur Sev. İstanbul: Pinhan Yayınları, 2018.
• Aristoteles. Fizik. çev. Saffet Babür, İstanbul: Yapı Kredi Yayınları, 2019.
• Collingwood, Robin George. Doğa Tasarımı. çev. Kurtuluş Dinçer. Ankara: İmge Yayınevi, 1999.
• Copleston, Frederick. Felsefe Tarihi-Platon. çev. Aziz Yardımlı. İstanbul: İdea Yayınevi, 2013.
• Cornford, Francis Macdonald. Platon’un Bilgi Kuramı. çev. Ahmet Cevizci. İstanbul: Gündoğan Yayınları, 2010.
• Hafız, Muharrem. Platon Felsefesinde Khora. İstanbul: Dört Mevsim Yayınları, 2019.
• Heidegger, Martin. Plato’s Sofist. çev. R.R. Schuwer. Bloomington: Indiana University Press, 1997.
• Heidegger, Martin. Aristoteles Metafizik Θ 1-3 Gücün Neliği ve Gerçekliği. çev. Saffet Babür. Ankara: Bilgesu Yayınları, 2019.
• Mattei, Jean François. Platon. çev. İsmail Yerguz. Ankara: Dost Kitabevi, 2008.
• Parmenides. Doğa Üzerine. çev. Gurur Sev. İstanbul: Pinhan Yayınları, 2015.
• Platon. “Sofist”. çev. Ömer Naci Soykan. Diyaloglar. ed. Mustafa Bayka. 545-625. İstanbul: Remzi Kitabevi, 2010.
• Platon. Phaidon. çev. N. Kalaycı. İstanbul: Kabalcı Yayınları, 2012.
• Platon. Kratylos. çev. E. Gören. İstanbul: Dergâh Yayınları, 2016.
• Platon. Phaidros. çev. B. Akar. Ankara: Bilgesu Yayınları, 2017.
• Rosen, Stanley. “Remarks on Heidegger’s Plato”. Heidegger and Plato-Toward Dialogue. ed. Catalin Partenie - Tom Rockmore. Evanston-Illinois: Northwestern University Press, 2005.
• Ross, David. Aristoteles. çev. Ahmet Arslan. İstanbul: Kabalcı Yayınları, 2011.