Struggling as a religious scholar (mudarris) at the outset of institutionalization on Islamic education, Ghazali’s career and research in terms of educational his-tory is extremely important. While reading his studies, it is likely to find judg-ments and critiques between the lines. There are the contemporary scholars (‘ulamâ) in the center of criticism of his study named Ihyâ. According to him, ‘ulamâ are the main reason for the moral decline in the community, and they moved away from the purpose on account of passion for financial gain although the main purpose of them is to glorify the good. The deviation from the social role of them conforms to French thinker Benda’s criticism, who criticized 19th century intellectuals and described the criticism as “treason”. We will consider the critiques in question throughout the article within the framework of this thought and line with Ghazâli’s autobiography named al-Munqız.
al-Ghazali ‘the Critique of the Scholars the role of the intellectual.
İslâm eğitim tarihinde kurumsallaşmanın başladığı dönemde müderrislik yapan Gazâlî’nin hayatı ve eserleri eğitim tarihi bakımından son derece önemlidir. Onun eserlerini okurken, satır aralarında kendi dönemine ait tespit ve tenkitleri bulmak mümkündür. Onun özellikle İhyâ adlı eserindeki eleştirilerin merkezinde döneminin ulemâsı yer alır. Ona göre toplumdaki ahlâkî çöküntünün baş müsebbibi ulemâdır. Asıl amacı iyiliği yüceltmek (emr-i ma’rûf) olan ulemâ, maddî menfaat sevdasına kapılarak bu amacından uzaklaşmıştır. İşte ulemânın toplumsal rolündeki bu sapma, Fransız düşünür Benda’nın 19. yy. aydınına yönelttiği ve “ihânet”le tanımladığı eleştiriye uymaktadır. Söz konusu eleştiriler, makale boyunca bu fikrî temel üzerinde ve Gazâlî’nin Munkız adlı otobiyografisi paralelinde ele alınacaktır.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Bölüm | Araştırma Makaleleri |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 1 Nisan 2013 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2013 Cilt: 13 Sayı: 2 |