Hukuk Muhakemeleri Kanunu1
(HMK), tarafların delillerini göstermelerini esas itibariyle dilekçeler aşamasıyla sınırlandırmıştır. Söz konusu
sınırlandırma teksif ilkesinden kaynaklanmaktadır. Yargılamanın mümkün
olduğu ölçüde kısa sürede sonuçlanabilmesi için bu tür sınırlandırmalara yer
verilebilmektedir. Nitekim yargılamanın makul süre içinde sonuçlanması
İnsan Hakları Avrupa Sözleşmesi (İHAS) m. 6 gereğince uyuşmazlığın tarafları için temel bir haktır. Sınırlandırmanın kapsamının doğru bir şekilde
çizilmesi ise adil yargılanma hakkını düzenleyen İHAS m. 6’nın diğer bir
unsuru olan hakkaniyete uygun yargılanma için vazgeçilmez mahiyettedir.
Dolayısıyla, uyuşmazlığı kısa sürede çözmek için teksif ilkesine kati bir
üstünlük tanımak hukuki dinlenilme hakkının ihlali sonucunu doğurabilir2
.
Hukukumuzda adil yargılanma hakkının bu çatışan unsurları arasında denge
kurabilmek için sonradan delil gösterme kurumu kabul edilmiştir.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Bölüm | Araştırma Makalesi |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 1 Temmuz 2014 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2014 Cilt 16 Özel Sayı |
Dokuz Eylül Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi
TR-DİZİN, HeinOnline, GoogleScholar, Academindex, Sherpa Romeo, Ulrich’s Periodicals Directory ve Asos Index veri tabanlarında taranmaktadır.
Dergimiz 2024 Mayıs sayısından itibaren yalnızca elektronik ortamda yayınlanacaktır.
Dokuz Eylul University Publishing Web-Page
https://kutuphane.deu.edu.tr/yayinevi/
İletişim sayfamız
https://dergipark.org.tr/tr/pub/deuhfd/contacts