Background: With the increase in the rate of elderly population, the number of elderly living in urban areas has increased. Social support network of elderly decreases and loneliness increases due to changes in family structure and loss of spouses and friends in urban areas. As women live longer than men, older women experience loneliness more often Objectives: The aim of this study was to determine the frequency of loneliness and the factors affecting loneliness of elderly women living in urban areas. Methods: In this cross-sectional study, participants consisted of 296 elderly women who came to a Family Health Center. Data were collected from elderly women with descriptive characteristics form and Loneliness Scale for the Elderly. Results: It was determined that 73.3% of the elderly women were in the 65-74 age group, 19.3% lived alone and 45.9% had a relative. According to daily living activities, 97.3% of them are independent and according to instrumental daily living activities, 84.8% of them are independent. It was determined that 25% of older women "feel very lonely" and 8.8% of them "feel very lonely". Loneliness levels of elderly women living alone and without relatives were found to be high (p = .048 and p = .003). Elderly women living alone and having no relatives are 2 and 2.3 times loneliness (p = .038 and p = .002). Conclusion: Loneliness is a common problem in the elderly living in urban areas. The most important variables affecting loneliness are women live alone and have no relatives. Multidisciplinary interventions are needed to decrease loneliness of elderly women.
Giriş: Yaşlı nüfus oranının artması ile birlikte kentsel alanda yaşayan yaşlı sayısı da artmıştır. Kentsel alanda aile yapısının değişmesi, eş ve arkadaş kaybı gibi nedenlerle yaşlıların sosyal destek ağları azalmakta, yalnızlık duygusu artmaktadır. Kadınların erkeklere göre daha uzun yaşaması ile yaşlı kadınlar yalnızlığı daha çok deneyimlemektedir. Amaç: Bu çalışmada, kentsel alanda yaşayan yaşlı kadınların yalnızlık sıklığı ve etkileyen faktörleri belirlemek amaçlanmıştır.Yöntem: Tanımlayıcı tipteki bu araştırmada, katılımcılar bir Aile Sağlığı Merkezi’ne gelen 296 yaşlı kadından oluşmaktadır. Yaşlı kadınlardan veriler tanımlayıcı özellikler formu ve Yaşlılar için Yalnızlık Ölçeği ile toplanmıştır. Bulgular: Yaşlı kadınların %73.3’ünün 65-74 yaş grubunda olduğu, %19.3’ünün tek başına yaşadığı, %45.9’unun yakınında bir akrabasının olduğu belirlenmiştir. Günlük yaşam aktivitelerine göre %97.3’ü bağımsız ve enstrümental günlük yaşam aktivitelerine göre %84.8’i bağımsızdır. Yaşlı kadınların %25’inin “çok yalnızlık hissediyor”, %8.8’inin “çok yoğun yalnızlık hissediyor” olduğu belirlenmiştir. Tek başına yaşayan ve yakınında oturan akraba olmayan yaşlı kadınların yalnızlık düzeyleri yüksek bulunmuştur (p = .048 ve p = .003). Yalnızlık tek başına yaşayan yaşlılarda 2 kat, yakınında akrabası olmayan yaşlılarda 2.3 kat daha fazla bulunmuştur (p = .038 ve p = .002). Sonuç: Kentsel alanda yaşayan yaşlılarda yalnızlık yaygın bir sorundur. Yalnızlığı etkileyen en önemli değişkenler kadınların tek başına yaşaması ve yakınında bir akrabasının olmamasıdır. Yaşlı kadınların yalnızlığını gidermek için multidisipliner girişimlerin başlatılmasına gereksinim vardır.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Konular | Hemşirelik |
Bölüm | Araştırma Makaleleri |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 15 Nisan 2020 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2020 Cilt: 13 Sayı: 2 |
Dokuz Eylül Üniversitesi Hemşirelik Fakültesi Elektronik Dergisi ULAKBİM Türk Tıp Dizini, Türk Medline, Türkiye Atıf Dizini, Şubat 2021 tarihinden beri EBSCO Host ve 26 Ekim 2021 tarihinden itibaren DOAJ ve 18 Ocak 2022 tarihinden beri Index Copernicus tarafından indekslenmektedir.