Boşanmadan Ayrılmak: Ayrı Yaşama Olgusuna Sosyal Bir Bakış

Yıl 2022, Cilt: 24 Sayı: 3, 1123 - 1138, 30.09.2022

İsmail Orbay , Mevlüt Görkem Tok

https://doi.org/10.16953/deusosbil.1030556

Öz

Rızaya dayalı ilişkilerin inşa sürecinde sıklıkla rastlanan evlilik, resmi bir anlam taşıyan birliktelik biçimidir. Her ne kadar partnerlerin ortak bir gelecek planlamasına dayansa da bu birlikteliklerin boşanma yoluyla sona ermesi son derece olağan bir süreçtir. Resmi ilişkinin sonlandırıldığı boşanmadan söz ederken boşanmaya olmaksızın ayrı yaşama biçimi de göz önünde bulundurulmalıdır. Boşanmadan pek çok değişken ile farklılaşan ayrı yaşama sürecinin anlaşılması için çok boyutlu bir inceleme gerekmektedir. Bu çalışmada ilişkilerin sonlandırılmasında ayrı yaşama fenomeninin derinliğine ve ayrı yaşamayı tercih eden partnerlerin ve bu birliktelikten varsa çocukların yaşayabileceği psikososyal problemlere literatürden bir ışık tutmak hedeflenmiştir. Ayrıca ayrı yaşanan birliktelikler için olası problemlere karşı uygulanabilecek çeşitli sosyal politikaların temel alması gereken ilkelere değinilmiş ve öneriler getirilmiştir.

Anahtar Kelimeler

Aile, Ayrı Yaşama, Evlilik, Partnerlik İlişkisi

Separate Without Divorce: A Social Aspect To Living Separated

Öz

Marriage, which is frequently encountered in the construction process of consensual relations, is a form of union that has a formal meaning. Although it is based on a common future planning of the partners, it is an extremely normal process for these unions to end through divorce. While talking about the divorce in which the official relationship is terminated, living separated should also be considered. Multidimensional analysis is required to understand the process of living separated, which differs from divorce with many variables. In this study, it is aimed to shed light on the depth of the phenomenon of living apart and the psychosocial problems that may be experienced by the partners who prefer to live separated and the children, if any, from the literature. In addition, the basic principles on which various social policies that can be applied despite possible problems of living separated should be based were mentioned and suggestions were made.

Anahtar Kelimeler

Family, Living Separated, Marriage, Partnership Relationship

Kaynakça

• Abadan Unat, N. (2002). Bitmeyen göç konuk işçilikten ulus-ötesi yurttaşlığa. İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
• Abay, E., ve Akın, A. Covid-19 salgınında; dünyada ve Türkiye’de Kadınlara yönelik şiddet ve toplumsal cinsiyet. Sağlık ve Toplum, 31(3).
• Aktaş, Ö. (2011). Boşanma nedenleri ve boşanma sonrasında karşılaşılan güçlükler. [Yayımlanmamış yüksek lisans tezi], Dokuz Eylül Üniversitesi, İzmir.
• Amato, P. R., & Booth, A. (1991). Consequences of parental divorce and marital unhappiness for adult well-being. Social Forces, 69(3).
• Baker, A. J. L. (2005). The long-term effects of parental alienation on adult children: A qualitative research study. The American Journal of Family Therapy, 33(4).
• Baker, A. J., & Ben-Ami, N. (2011). To turn a child against a parent is to turn a child against himself: The direct and indirect effects of exposure to parental alienation strategies on self-esteem and well-being. Journal of Divorce & Remarriage, 52(7).
• Barrett, B. J. (2015). Domestic violence in the LGBT community. In Encyclopedia of Social Work.)
• Baykara Acar, Y. ve Acar, H. (2002). Sistem kuramı-ekolojik sistem kuramı ve sosyal hizmet: Temel kavramlar ve farklılıklar. Toplum ve Sosyal Hizmet, 13(1).
• Believe in Children Bernardo’s. (2021). No child should be punished because their parents is in prison. Erişim adresi: https://www.barnardos.org.uk/what-we-do/helping-families/children-with-a-parent-in-prison. Erişim tarihi: 06.11.2021.
• Bilici, A. B. (2014). Boşanma sürecinin çocuklar üzerindeki psiko-sosyal etkileri. Cumhuriyet Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 18(2).
• Çivitci, N., Çivitci, A. ve Fiyakalı, N. C. (2009). Anne-babası boşanmış ve boşanmamış olan ergenlerde yalnızlık ve yaşam doyumu. Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri, 9(2).
• Condry, R. (2013). Families shamed: The consequences of crime for relatives of serious offenders. Londra: Willan.
• Cüceloğlu, D. (2018). İnsan davranışı, psikolojinin temel kavramları (41. baskı). İstanbul: Remzi Kitabevi.
• Dajani, O. M. (2016). Divorce without separation? Reimagining the two-state solution. Ethnopolitics, 15(4).
• Demir, S. ve Çelebi, Ş. (2017). Tek ebeveynli ailelerin sorunları: Nitel bir araştırma. Yalova Sosyal Bilimler Dergisi, 7(13).
• Dowling, C. (1994). Sindirella kompleksi: Çağdaş kadında bağımsızlık korkusu. Ankara: Öteki Yayınevi.
• Erükçü Akbaş, G. E., & Karataş, K. (2020). The depth of trauma: The children left behind after femicide in Turkey. International Social Work.
• Fish, J. N., & Russell, S. T. (2018). Queering methodologies to understand queer families. Family Relations, 67(1).
• Gardner, R. (1999). The parental alienation syndrome: A guide for mental health and legal professionals. Journal of the American Academy of Child & Adolescent Psychiatry, 38(2).
• Geniş, M., Toker, B., ve Şakiroğlu, M. (2019). Boşanmanın çocuklara etkisi, çocuğa söylenmesi ve ebeveyn yabancılaşması derleme çalışması. Adnan Menderes Üniversitesi Sağlık Bilimleri Fakültesi Dergisi, 3(3).
• Goldberg, A. E., Allen, K. R., & Smith, J. Z. (2021). Divorced and separated parents during the COVID‐19 pandemic. Family Process, 60(3).
• Golics, C. J., Basra, M. K. A., Salek, M. S., & Finlay, A. Y. (2013). The impact of patients’ chronic disease on family quality of life: an experience from 26 specialties. International Journal of General Medicine, 6.
• Güneş, H. N. (2018). Feminist akımlarda aile. Sosyal Bilimler Araştırma Dergisi, 7(3).
• Huurre, T., Junkkari, H., & Aro, H. (2006). Long–term psychosocial effects of parental divorce. European Archives of Psychiatry and Clinical Neuroscience, 256(4).
• Kadın Cinayetlerini Durduracağız Platformu, (2021). Kadın Cinayetlerini Durduracağız Platformu 2020 Raporu. Erişim adresi: http://kadincinayetlerinidurduracagiz.net/veriler/2947/kadin-cinayetlerini-durduracagiz-platformu-2020-raporu. Erişim tarihi: 05.11.2021.
• Kahraman, S. (2015). Boşanma sonrasında genç-ebeveyn ilişkilerinin sürdürülmesi ve öğrencinin akademik başarısına etkisi (Afyon ili örneği). [Yayınlanmamış yüksek lisans tezi] Selçuk Üniversitesi.
• Kalanlar, B., & Kuru Alici, N. (2020). The effect of care burden on formal caregiver’s quality of work life: a mixed‐methods study. Scandinavian Journal of Caring Sciences, 34(4).
• Kaya, Y. ve İnan, K. (2020). Suça ve suçluya toplumsal damga: Niğde ili örneği. Milli Kültür Araştırmaları Dergisi, 4(Özel Sayı).
• Lee, C. M., & Bax, K. A. (2000). Children's reactions to parental separation and divorce. Paediatrics & Child Health, 5(4).
• Lowenstein, L. F. (2010). Attachment theory and parental alienation. Journal of Divorce & Remarriage, 51(3).
• Merçil, İ. (2018). “İçerisi” ile “dışarısı” arasında mahpus yakınları. MSGSÜ Sosyal Bilimler Dergisi, 2(18).
• Öngider, N. (2013). Boşanmanın çocuk üzerindeki etkileri. Psikiyatride Güncel Yaklaşımlar, 5(2).
• Onur B. (2021). Gelişim psikolojisi: Yetişkinlik, yaşlılık, ölüm (12. baskı). İstanbul: İmge Kitabevi.
• Orbay, İ. (2019). Kanser Hastası Çocuklara İnformal Bakım Verenlerde Merhamet Yorgunluğunun Betimlenmesi. [Yayımlanmamış yüksek lisans tezi] Manisa Celal Bayar Üniversitesi.
• Robertson, O., Christmann, K., Sharratt, K., Berman, A., Manby, M., Ayre, E., Foca, L., Asiminei, R., Philbrick, K. & Gavriluta, C. (2016) Children of prisoners: Their situation and role in long-term crime prevention. İçinde: Kury H., Redo S., Shea E. (Ed.) Women and Children as Victims and Offenders: Background, Prevention, Reintegration. Cham:Springer.
• Smith, R., Grimshaw, R., Romeo, R., & Knapp, M. (2007). Poverty and disadvantage among prisoners' families. New York: Joseph Rowntree Foundation.
• Torun, F. (2011). Ebeveyn yabancılaştırma sendromu. Psikiyatride Güncel Yaklaşımlar, 3(3).