Son yıllarda hızla gelişen dijitalleşme süreci, iletişim ve hukuk sistemlerindeki dönüşümler, geleneksel uygulamaları önemli ölçüde değiştirmiştir; teknolojiyle şekillenen yeni yaşam biçimi, hukukî işlemlerin yanı sıra toplumsal ilişkileri de farklı bir boyuta taşımıştır. İnternetin sunduğu imkânlar sayesinde birçok süreç çevrimiçi platformlara taşınırken, evlilik akdi de bu dönüşümden etkilenmiş ve çiftlerin fiziksel olarak bir araya gelmeden nikâh akdi yapması İslâm hukuku bağlamında tartışma konusu olmuştur. İslâm hukukunda nikâhın geçerliliği, icap ve kabul, tarafların rızası, şahitlik ve mehir gibi temel unsurlara dayanmakta olup, dijital iletişimin bu unsurlara nasıl uyarlanabileceği ele alınmaktadır. Bu çalışmada, görüntülü çevrimiçi nikâhın fıkhî geçerliliği ve toplumsal etkileri analiz edilecek, nikâh akdinin sözlü veya yazılı beyanla gerçekleştirilmesinin yeterliliği, fiziksel mevcudiyet şartı ve dijital şahitliğin yeri tartışılacaktır. Ayrıca çevrimiçi nikâhın hukukî bağlayıcılığı, kimlik doğrulama süreçleri ve resmî kayıt yöntemleri değerlendirilecektir. İslâm hukukunda çevrimiçi nikâh belirli şartlarla kabul edilse de bu çalışma kesin bir yargıya varmaktan ziyade konuyu farklı açılardan akademik olarak ele almayı amaçlamaktadır. Doküman ve metin analizi yöntemleri kullanılarak İslâm hukukunun klasik normları ile çağdaş sistemler arasındaki etkileşim incelenecektir.
In recent years, rapid digitalization, along with transformations in communication technologies and legal systems, has profoundly altered traditional practices. The technology-driven lifestyle has shifted both social relationships and legal transactions into a new dimension. As many processes have migrated to online platforms, the marriage contract itself has been affected, giving rise to widespread discussion in Islamic law about the validity of marriages concluded without the physical presence of the parties. In Islamic law (fiqh), a marriage is valid only when its essential pillars are fulfilled: a clear offer (ījāb) and acceptance (qabūl), mutual consent, witnesses, and mahr (dower). A central question, therefore, is whether and how digital communication can satisfactorily fulfill these requirements. This study examines the jurisprudential validity and social implications of marriages contracted via online video platforms. It specifically addresses the adequacy of verbal or written declarations made remotely, the traditional requirement of physical presence, the role and validity of digital witnessing, the legal enforceability of such contracts, authentication procedures, and official registration processes. While some contemporary scholars accept online marriages under specific conditions, this study does not aim to issue a definitive ruling. Instead, it seeks to explore the issue academically from multiple perspectives, highlighting both opportunities and challenges. Employing document analysis and textual criticism, the research investigates the interaction between classical Islamic legal norms and modern technological realities, offering a balanced framework for understanding this evolving practice.
| Primary Language | English |
|---|---|
| Subjects | Islamic Law |
| Journal Section | Research Article |
| Authors | |
| Submission Date | June 10, 2025 |
| Acceptance Date | December 17, 2025 |
| Publication Date | December 26, 2025 |
| Published in Issue | Year 2025 Volume: 61 Issue: 4 |
Diyanet İlmi Dergi is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License (CC BY NC).