Occupational Health and Safety Education in Turkey Problems and Solution Suggestionss

Yıl 2012, , 94 - 104, 31.12.2012

Hüseyin Ceylan

https://doi.org/10.1501/OTAM_0000000514

Öz

Anahtar Kelimeler

-

Türkiye'deki İş Sağlığı Ve Güvenliği Eğitimi Sorunlar Ve Çözüm Önerileri

Öz

İş kazaları, gerek sosyal gerekse ekonomik sonuçları itibariyle Türkiye için çok önemli bir problem olarak ehemmiyetini korumaktadır. Ülkemizde yıllık ortalama 74000 kaza meydana gelmekte; bunun neticesinde 1152 çalışan yaşamını yitirmekte, 1888 çalışan ise ömür boyu sakat kalmaktadır. İş kazalarının ülkemize yıllık maliyeti ise 40 Milyar TL civarındadır. İş kazalarının % 98’i, meslek hastalıklarının ise tamamı önlenebilir niteliktedir[1]. Önlemenin yolu da eğitimden geçmektedir. Hem büyüyen ekonomimize hem de yeni İş Sağlığı ve Güvenliği (İSG) kanunundaki düzenlemelere paralel olarak İSG alanında eğitilmiş nitelikli insan gücüne duyulan talep artmıştır. Ülkemizde en yaygın formal İSG eğitimi Meslek Yüksekokullarında (MYO) verilmektedir. Bu ihtiyaca cevap verebilmek için gerek vakıf gerekse devlet üniversitelerinin MYO’ları bünyesinde oluşturulan İş Sağlığı ve Güvenliği, İşçi Sağlığı ve İş Güvenliği programlarının sayısı hızla artmaktadır. 2011 yılında bu alanda eğitim veren toplam 15 program varken 2012 yılında bu sayı 25’e çıkmıştır. Ayrıca bu programlara alınan öğrenci sayısı da 840’dan 1580’e yükselmiştir. İSG gibi disiplinler arası, yeterli eğitim ve deneyime mutlak ihtiyaç duyulan bir alanda, bu hızlı artış eğitimin kalitesi gibi başka problemleri beraberinde getirmektedir[2]. Bu çalışmada kazaların önlenmesinde kritik bir öneme sahip olan, Türkiye’deki İSG eğitimi değerlendirilmiştir. Genel olarak tüm İSG eğitimi incelenmiş, özellikle MYO’ları bünyesinde yürütülen İSG eğitiminin sorunları ortaya konulmuş, çözüm önerilerinde bulunulmuştur

Anahtar Kelimeler

İş Kazaları, İş Güvenliği, İş Güvenliği Eğitimi, Türkiye

Kaynakça

• Ceylan H., “Analysis Of Occupational Accidents According To The Sectors In Turkey”, Gazi University Journal of Science, 25(4):909-918, 2012
• Örgenci Seçme ve Yerleştirme merkezi (ÖSYM), 2012 yılı yükseköğretim programları ve kontenjanları kılavuzu.
• Ceylan H., “İmalat Sistemlerindeki İş Kazalarının Tahmini İçin Ağırlıklandırılmış Ortalamalardan Sapma Tekniği”, Gazi Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, Yayınlanmamış Doktora Tezi, Ankara, 2000.
• Ceylan H., Ergüzen A. “A Software To Estimate Work Accidents In Production Systems”, XIX. World Congress on Safety and Health at Work, Istanbul, TURKEY, 2011.
• Ceylan H., “Türkiye’deki İş Kazalarının Genel Görünümü ve Gelişmiş Ülkelerle Kıyaslanması’, KU IJARED, Volume 3, Issue 2, p.18-24, 2011.
• ILO (International Labour Office), http://laborsta.ilo.org.
• Eurostat, “European Statistics on Accidents At Work (ESAW)”, http://europa.eu.int/comm/eurostat.
• İş Sağlığı ve Güvenliği Genel Müdürlüğü, http://isag.calışma.gov.tr.
• Yılmaz F., “İş Sağlığı ve Güvenliği’nde Okul Eğitiminin Önemi: Modern Örnekler Işığında İş Sağlığı ve Güvenliği Lisans Eğitiminin Ülkemizde Uygulanabilirliği”, Kamu-İş; C:11, S:1, s. 107-138, 2009.
• Behm, M., Anthony V., Hamid F., Veronica H., “The Importance of Safety and Environmental Management Education in Business Schools”, Journal of SH&E Research, The American Society of Safety Engineers, Vol: 5, No: 1., 2008.
• European Agency For Safety And Health At Work (OSHA), “Occupational safety and health in the education sector”, Factsheet, No: 46, 2003.
• European Agency For Safety And Health At Work (OSHA), “Priorities and Strategies in Occupational Safety and Health Policy in the Member States of the European Union”, (Çevrimiçi) İnternet Adresi: http://osha. europa.eu/en, Erişim Tarihi: 15.12.2007.
• Simard, M., “Safety Culture and Management”, Encyclopaedia of Occupational Health and Safety, Vol: II. Geneva, ss. 59.4-7, 1998.
• Resmi Gazete, “Çalışanların İş Sağlığı ve Güvenliği Eğitimlerinin Usul ve Esasları Hakkında Yönetmelik”, 07/04/2004 tarih ve 25426 sayılı resmi gazete.
• Alli, B. O., “Fundamental Principles of Occupational Health and Safety”, International Labour Office, Geneva, p.51, 2001.
• SGK, “2001 İstatistik Yıllığı”, SGK Yayını, Ankara, 2001.
• SGK, “2002 İstatistik Yıllığı”, SGK Yayını, Ankara, 2002.
• SGK, “2003 İstatistik Yıllığı”, SGK Yayını, Ankara, 2003.
• SGK, “2004 İstatistik Yıllığı”, SGK Yayını, Ankara, 2004.
• SGK, “2005 İstatistik Yıllığı”, SGK Yayını, Ankara, 2005.
• SGK, “2006 İstatistik Yıllığı”, SGK Yayını, Ankara, 2006.
• SGK, “2007 İstatistik Yıllığı”, SGK Yayını, Ankara, 2007.
• SGK, “2008 İstatistik Yıllığı”, SGK Yayını, Ankara, 2008.
• SGK, “2009 İstatistik Yıllığı”, SGK Yayını, Ankara, 2009.
• SGK, “2010 İstatistik Yıllığı”, SGK Yayını, Ankara, 2010.
• Resmi Gazete, “İş Sağlığı ve Güvenliği Kanunu”, 30/06/2012 tarih ve 28339 sayılı resmi gazete.