In this article we discuss Heidegger’s critique of Kant’s notion of time by the use of a novel interpretation of Aristotelian understanding of time. We, in accordance with this interpretation claim that, Heidegger thinks that for Kant, time operate as a transcendental condition in a finite subject as a possibility of constituting reality. Heidegger sees Time (Temporalität) as transcendence pure and simple that is temporality which belongs to Time itself and in which, man, in his being in the world both belongs to this structure and gives the significance of it
Bu makalede Heidegger’in Kant’ın zaman kavramını Aristoteles’in zaman kavramını yeniden yorumlayarak nasıl eleştirdiğini ele almaya çalıştık. Heidegger Kant’ın zaman anlayışının, sonlu bir öznede aşkınsal bir koşul olarak gerçekliği kurma olanağı olduğunu öne sürüyor. Biz, buna dayanarak Heidegger’in, zamansallığın, kendiliğindenliği ve işleyişi ile Temporalität (Fiziksel zamansallık) anlamında Zamanın kendi varlığına ait olduğunu, aralarındaki ontolojik farklılıkta varlığın saf ve yalın aşkınsallığında kendisini açışının da, insanın dünyada oluşunun yapısını oluşturduğunu savladığını, insanın hem bu yapıya ait olduğunu hem de bu yapının anlamını verdiğini öne sürüyoruz
Primary Language | Turkish |
---|---|
Journal Section | Research Article |
Authors | |
Publication Date | September 1, 2009 |
Published in Issue | Year 2009 Issue: 8 |
Starting from 2024, our journal will be published in 3 issues as two regular and one special issues. These issues will be published In May (regular issue), September (special issue) and December (regular issue).
Acceptance of articles for our special issue and our regular issue in December will begin on March 15.
Only articles within the scope of the file will be included in our special issue.
Thank you for your attention.