Osmanlı askerî teşkilatı içinde önemli yere sahip olan eyalet askerlerinin en kala balık sınıfı timarlı sipahilerdi. Devlete ait topraklar timarlı sipahiye tevcih edilir, sipahi vergisini toplar ve karşılığında savaş için tam teçhizatlı atlı asker beslerdi, böylelikle merkezî hazineye yük olmadan büyük miktarda asker savaşa hazır olurdu. XVI. yüzyıl sonuna kadar imparatorluğun yeni fetihlerle genişlemesine paralel timar askerinin mevcudu sürekli artmıştı. Ancak bu yüzyıl sonlarından itibaren fetihlerin yavaşlaması, askerî alanda yaşanan dönüşümler ve kurumların bozulmaya başlaması timarlı süvari teşkilatını da etkilemiştir. XVII. yüzyıl ortalarından itibaren timarlı sipahiler siper kazma, yol ve köprü yapımı, kale inşası ve tamiri, tabya yapımı, sipere girme, toprak taşıma ve hendek temizleme gibi geri hizmet işlerinde istihdam edilmeye başlanmıştı. Osmanlı İmparatorluğu'nun Karlofça Antlaşması (1699) ile başlayan Orta Avrupa'dan geri çekilme süreci Pasarofça Antlaşması (1718) ile devam etmiş, söz konusu antlaşma ile Tuna ötesindeki topraklar kaybedildiği gibi Belgrad dahi Habsburgların eline geçmişti. Osmanlı için Balkanlar'da yeni serhat artık Niş ve Vidin olmuştu. İşte Osmanlılar, Habsburglara karşı sınır hattında yer alan bu kaleleri yeniden tahkim etmişti. 1719-1723 yıllarında yapılan bu tahkimat sürecinde Rumeli ve Anadolu'dan çok sayıda eyalet askeri istihdam edilmişti. Çalışmamızda Vidin Kalesi'nde bu tarih aralığında yapılan inşaat ve tamir işlerinde eyalet askerinin rolü ele alınacaktır.
Bandırma Onyedi Eylül Üniversitesi
BAP-22-1004-001
The most populous class of provincial soldiers, which had an important place in the Ottoman military organisation, were the sipahi cavalry with fiefs (timars), known also as timariots. The lands belonging to the state were assigned to the timariots, the timariot collected the tax and in return fed fully equipped mounted soldiers for warfare, thus a large number of soldiers were ready for war without burdening the central treasury. Until the end of the XVI century, in parallel with the expansion of the empire through new onquests, the number of fief soldiers increased continuously. However, as of the end of this century, the slowdown in conquests, the transformations in the military field and the deterioration of institutions also affected the organisation of the fief cavalry. From the mid-XVII century onwards, timariots began to be employed in back service jobs such as trench digging, road and bridge construction, castle construction and repair, bastion construction, entering trenches, carrying soil and clearing ditches. The withdrawal process of the Ottoman Empire from Central Europe, which started with the Treaty of Karlowitz (1699), continued with the Treaty of Passarowitz (1718), and with the said treaty, the lands beyond the Danube were lost and even Belgrade fell into the hands of the Habsburgs. The new frontier for the Ottomans in the Balkans was now Niš and Vidin. The Ottomans had fortified these fortresses on the border line against the Habsburgs. During these fortifications between 1719-1723, a large number of provincial soldiers from Rumelia and Anatolia were employed. In this study, the role of the provincial troops in the construction and repair works carried out in Vidin Castle during this period will be discussed.
BAP-22-1004-001
Primary Language | Turkish |
---|---|
Subjects | Ottoman Field Service |
Journal Section | Research Articles |
Authors | |
Project Number | BAP-22-1004-001 |
Publication Date | December 20, 2024 |
Submission Date | August 30, 2024 |
Acceptance Date | October 9, 2024 |
Published in Issue | Year 2024 Volume: 6 Issue: 6 |
Bu eser Creative Commons Atıf 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.