Eşkıyalık olgusu, tarihi perspektiften incelendiğinde, toplumsal düzene karşı halk içerisinden ortaya çıkan ve paradoksal biçimde yine halka karşı tezahür eden, kolektif başkaldırıyı kapsayan hareketler olarak değerlendirilmektedir. Bu yapılanmalar, mahalli karakterleri ve sınırlı örgütlenme kapasiteleri nedeniyle sürdürülebilir bir direniş hareketine evrilememiş, devlet mekanizması tarafından sistematik biçimde tasfiye edilmişlerdir. Bu araştırma, 1920-1924 periyodunda, Millî Mücadele sürecinde Türkiye coğrafyasında faaliyet gösteren çete ve eşkıya gruplarının faaliyetlerini arşiv vesikalarına istinaden analiz etmektedir. Millî Mücadele döneminde harici aktörlerin tahrik ve teşvikiyle ortaya çıkan siyasi karakterli isyan hareketleri öne çıkmaktadır. Adi şekavet kategorisinde tasnif edilebilecek eşkıyalık vakalarının münferit hadiseler olarak değerlendirilmesine rağmen, bu faaliyetler ülkenin içtimai nizamını tehdit eden başat unsur olarak tezahür etmiştir. Söz konusu dönemde eşkıyalık, dikotomik bir karakter kazanmıştır: Millî Mücadele'ye destek veren yapılanmalar ile harici faktörlerin tesiriyle hareket eden oluşumlar. Bu iki yeni hareket, geleneksel eşkıyalık paradigmasının yerini almıştır.
When the phenomenon of banditry is analyzed from a historical perspective, it is considered as movements that emerge from within the public against the social order and paradoxically manifest themselves against the public and encompass collective rebellion. Due to their local character and limited organizational capacity, these organizations could not evolve into a sustainable resistance movement and were systematically liquidated by the state mechanism. This study analyzes the activities of gang and bandit groups operating in Turkey during the National Struggle in the period 1920-1924 based on archival documents. During the period of the War of Independence, politically motivated rebellion movements that emerged with the provocation and encouragement of external actors stand out. Although banditry cases, which can be categorized as ordinary banditry, were considered as isolated incidents, these activities emerged as the dominant factor threatening the social order of the country. Banditry acquired a dichotomous character in the period in question: Organizations that supported the National Struggle and those that acted under the influence of external factors. These two new movements replaced the traditional banditry paradigm.
| Primary Language | Turkish |
|---|---|
| Subjects | History of The Republic of Turkiye |
| Journal Section | Research Articles |
| Authors | |
| Early Pub Date | November 10, 2025 |
| Publication Date | November 10, 2025 |
| Submission Date | January 15, 2025 |
| Acceptance Date | August 5, 2025 |
| Published in Issue | Year 2025 Volume: 17 Issue: 4 |