Sustainability of Design Codes And Semantic Language in Architecture: A Discourse of Essence, Memory and Identity

Yıl 2020, , 1676 - 1698, 31.12.2020

Hatice Kalfaoğlu Hatipoğlu , Çiğdem Koç

https://doi.org/10.31198/idealkent.818370

Cited By: 3

Öz

Recently, there is an increase in the use of historical references in architectural practice in Turkey. While discussing the reasons for this need for a return, it is vital to present designs that take into account the current dynamics of our rapidly transforming lives and the principles of architectural design. Today's architecture has a longing for the past. This situation complicates traditional architecture's adaptation process to today and causes the characteristic style to be interpreted incompletely. Architecture is getting fragmented, disconnected and generic, rather than taking place in the collective memory. This situation creates a weak architectural understanding in terms of quality. With examples for revitalization; time, place, context, meaning and language are avoided. With these implementations, it becomes clear that discussions of the current conditions of benefiting from history should be reconsidered and reconstructed. This is only possible through reading architecture truly.
In this context, this study aims to reveal how these traces should be adapted to today with concrete examples. With this aim, architectural design was discussed in relation to the codes within the framework of memory-language-meaning, and examples were in line with the experiences gained from the authors' observations in the field studies in Copenhagen and Malmö.

Anahtar Kelimeler

Architectural Codes, design quality, sustainability, identity, memory, semantic language of architecture

Mimaride Tasarım Kodları ve Anlamsal Sürdürlebilirlik: Dil, Bellek ve Kimlik Tartışması

Öz

Türkiye’deki son dönem mimarlık uygulamalarında tarihi referans kullanımının arttığı gözlemlenmektedir. Bu geri dönüş ihtiyacının nedenlerini tartışırken, hızla dönüşen yaşamlarımızın güncel dinamiklerini ve mimari tasarımın ilkelerini göz önüne alan tasarımlar ortaya koyabilmek önemlidir. Bugünün mimarlığı geçmişe duyulan bir özlem içermekte ve geleneksel mimarlığın bugüne adaptasyon süreci, karakteristik üslubunun gerçek anlamda anlaşılamadan yorumlanmasına sebep olmaktadır. Fakat bellekteki bu mimarlık; parçalara ayrılmış, kopukluğa uğramış ve arındırılmaktan ziyade yüzeyselleştirilmiş durumdadır. Bu durum günümüzde nitelik yoksunu, yalnızca görüntü odaklı bir mimarlık anlayışı doğurmaktadır. Yeniden canlandırmaya yönelik örneklerle; zamandan, mekândan, bağlamdan, anlamdan ve dilden uzak düşülmektedir. Bu uygulamalarla, tarihten yararlanmanın koşullarının tartışmasının yeniden yapılması gerekliliği ortaya çıkmaktadır. Bu, mimarlığı doğru iletişimle okumakla ve mimari dil ile yansıtılması yoluyla mümkündür.
Bu bağlamda bu çalışma, salt görüntüden ibaret olmayan bu izleri örnekler eşliğinde ortaya koymayı amaçlamaktadır. Bu amaçla, mimari tasarım, bellek-dil-anlam çerçevesinde içerdiği kodlarla ilişkilendirilerek tartışılmış, yazarların Kopenhag ve Malmö şehirlerindeki saha çalışmalarındaki gözlemlerinden edinilen deneyimleri doğrultusunda somut örnekler sunulmuştur.

Anahtar Kelimeler

Mimari kodlar, tasarım kalitesi, sürdürülebilirlik, kimlik, bellek, mimaride dil ve anlam

Kaynakça

• Assmann, J. (2001). Kültürel bellek: eski yüksek kültürlerde yazı hatırlama ve politik kimlik. İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
• Balamir, A., & Asatekin, G. (1991). Ulusal kimlik sorusu üzerine karşıt düşünceler ve konut mimarisi. Odtü Mfd, 73-87.
• Bektaş, C. (2013). Türk evi. İstanbul: Yapı Endüstri Merkezi Yayınları.
• Berger, J. (2008). Görme biçimleri. İstanbul: Metis Yayınları.
• Bergson, H. (2015). Madde ve bellek. Ankara: Dost Kitabevi.
• Bozdoğan, S. (2001). Modernizm ve ulusun inşası: erken cumhuriyet Türkiye'sinde mimari kültür. İstanbul: Metis Yayınları.
• Collins, P. (1959). Concrete: the vision of a new architecture: a study of Auguste Perret and his precursors. New York: Horizon Press.
• Corbusier, L. (2000). Şark seyahati. İstanbul: Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları.
• Crysler, C. G. (2003). Writing spaces: discourses of architecture, urbanism and the built environment, 1960–2000. Abingdon: Routledge.
• Eco, U. (1986). Semiotics and the philosophy of language. Bloomington: Indiana University Press.
• Egli, E. (1967). Geschichte des städtebaues. Erlenbach-Stuttgart: Rentsch
• Eisenman, P., & Kipnis, J. (2007). Written into the void: selected writings,1990-2004. London: Yale University Press.
• Forty, A. (2000). Words and buildings: a vocabulary of modern architecture. (Vol. 268) London: Thames&Hudson.
• Foucault, M. (2002). The archaeology of knowledge. Abingdon: Routledge.
• Foucault, M. (1971). The order of discourse in Robert Young. Untying the text: a post-structuralist reader, 48-78.
• Gandelsonas, M., & Morton, D. (1972). On reading architecture. Progressive architecture archives.
• Greimas, A. J. (1983). Structural semantics: an attempt at a method. Lincoln: University of Nebraska Press.
• Halbwachs, M. (2018). Kolektif bellek. İstanbul: Pinhan Yayıncılık.
• Jacobson, R. (1971). Selected writings [of] Roman Jakobson: word and language. New York: Mouton.
• Jedlowski, P. (2001). Memory and sociology, themes and issues. Time& Soicety, 10(1), 29-44.
• Kuran, A. (2012). Selçuklular’dan Cumhuriyet’e Türkiye’de mimarlık. İstanbul: İş Bankası Yayınları.
• Lefebvre, H. (2014). Mekanın üretimi. İstanbul: Sel Yayıncılık.
• Loos, A., & Stuiber, P. (2012). Adolf Loos - ornament und verbrechen. Wien: Metroverlag.
• Morris, C. W. (1970). Foundations of the theory of signs. Illionis: University of Chicago Press.
• Öğün, E., & Öğün, M. (2001). İstanbul’un kıyısında dokuz evlik bir kır yerleşmesi. Arredamento Mimarlık, (100).
• Parmaksız, P. M. (2019). Belleğin mekanından, mekanın belleğine: kavramsal bir tartışma. İlef Dergisi, 6(1), 7-26.
• Preziosi, D. (2008). Presidential address: Reckoning with the world: figure, text and trace in the built environment. The American Journal of Semiotics, 4(1/2), 1-15.
• Rasmussen, S. E. (2009). Yaşanan mimari. İstanbul: Remzi Kitabevi.
• Remizova, O. (2015). The structure of the architectural language. Architectural studies, (1, Num. 2), 81-86.
• Serim, S., & Ünlü, A. (2007). Yapılı çevre üzerinden mimarlık bilgisinin üretilmesi: eleştirel bir değerlendirme. İtü Dergisi, 25-36.
• Siza, A. (2015). Apaçıklığı imgelemek. İstanbul: Janus Yayınları.
• Uluçam, A. (1999). Klasik dönem Osmanlı mimarisi. in Osmanlı (Vol. 10, pp. 163-183). Ankara: Yeni Türkiye Yayınları.
• Wagner, O. (1990). Modern architecture : a guidebook for his students to this field of art. Calif: Getty Center.
• White, H. (1978). Essays in cultural criticism. tropics of discourse. Baltimore: Johns Hopkins UP, 81-100.
• Wright, F. L. (1975). In the cause of architecture. New York: Architectural Record Books.
• Zevi, B. (1957). Architecture as space: how to look at architecture. New York: Horizon Press.