Mimarlık ve insani yardım sorunsalı çerçevesinde üretilen mimarlıklar üç başlık altında tasniflenebilir. Birincisi, acil durumlarda üretilen mekânsal pratiklerdir. Geçicilik zannıyla inşa edilen mülteci kampları ve geçici yerleşim yerleri bu gruba dâhil olabilir. İkincisi, afet ve savaş sonrasında kentsel ve kırsal alanlardaki fiziksel örgütlenmelerin kalıcı biçimlerde yeniden inşasını içerir. Üçüncüsü, sefil coğrafyalar, kırsal alanlar ve kentsel arka sokaklar olmak üzere çeşitli yer-zamanlarda nesneleştirilen ve toplumsallığın mimarlık mecrasıyla dönüştürülmeye çalışıldığı üretimleri imler. Bu çalışmanın amacı, üçüncü başlık altında faaliyet gösteren mimarlar arasından Francis Kéré, Anna Heringer ve Yasmeen Lari özelinde, insani yardımın tabiatına mimarlık mecrasıyla ekledikleri savlanan yeni bir özelliği tartışmaktır. Metnin giriş başlığında çizilmeye çalışılan daraltılmış bir çerçeveden sonra, aktörlere dair ayrı başlıklar altında kesitler sunulmuştur. Mimarlığı örgütleyiş biçimleri, mimar kimliğini/rollerini değiştirme yatkınlıkları ve fiziksel gerçekliklerinde karşımıza çıkan yere özgü çözümleri incelenmiştir. Böylece mimarlık dolayımıyla insani yardımın tabiatına eklenmeye çalışılan yeni özelliğin, toplulukların dışarıya bağımlılıklarını azaltmak ya da ortadan kaldırmak olduğu belirlenmiştir.
francis kéré anna heringer yasmeen lari insani yardım yerel mimari
Architectural works produced within the context of humanitarian aid can be classified under three main categories. The first category includes spatial practices created during emergencies, such as refugee camps and temporary settlements built with the assumption of temporariness. The second category involves the permanent reconstruction of physical realities in urban and rural areas during post-disaster and post-war periods. The third category encompasses architectural productions situated in various contexts, including impoverished geographies, rural areas, and urban slums, where the goal is to transform social conditions through architecture. This study aims to explore a new dimension that architects contribute to the field of humanitarian aid through their architectural practices. The focus is on the works of Francis Kéré, Anna Heringer, and Yasmeen Lari, who exemplify the third category. The study presents a detailed analysis of each architect, examining their organizational and production methods, their efforts to redefine the identity and role of the architect, and the site-specific solutions evident in their work. The findings suggest that a significant new feature is the ability of architectural humanitarian aid to reduce or eliminate the need for external humanitarian assistance by fostering self-sufficiency within communities.
Francis Kéré Anna Heringer Yasmeen Lari humanitarian aid vernacular architecture
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Konular | Mimarlık (Diğer) |
Bölüm | Makaleler |
Yazarlar | |
Erken Görünüm Tarihi | 1 Ağustos 2024 |
Yayımlanma Tarihi | 31 Temmuz 2024 |
Gönderilme Tarihi | 5 Temmuz 2024 |
Kabul Tarihi | 29 Temmuz 2024 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2024 Cilt: 16 Sayı: 44 |