Türkiye-İsrail ilişkileri 1948’den 1991 Madrid Konferansına kadar inişli çıkışlı bir seyir izlemiştir. Türkiye ve İsrail, 1990lı yıllarda hegemonik güç haline gelen ABD’nin Tahran ve Bağdat’a yönelik çevreleme politikası kapsamında Ortadoğu güvenlik hattının iki önemli aktörü haline gelmiş ve bu doğrultuda iki ülke arasında stratejik ortaklık kurulmuştur. Fakat 2000li yıllara gelindiğinde Türkiye ve İsrail’in çıkarları Irak ve Suriye’de çatışmaya başlamış ve AK Parti iktidarlarının Filistin hassasiyeti de devreye girdiğinde Türkiye’nin İsrail’e yönelik politikası stratejik ortaklıktan denge içinde denge izlemeye dönüşmüştür. Türkiye’nin İsrail-Suriye barışını sağlamak için arabuluculuk girişiminde bulunduğu ve barış müzakerelerinin devam ettiği dönemde İsrail’in Gazze’ye saldırması ve ardından Davos’ta Erdoğan ve Peres arasında yaşanan gerginlik ikili ilişkilerde tansiyonun yükselmesine sebep olmuştur. İsrail’in Mavi Marmara saldırısı sonucu ilişkiler kesilmiş ve Türkiye İsrail’den özür dilemesini, tazminat ödemesini ve Gazze’deki ablukayı kaldırmasını talep etmiştir. Dondurulmuş ilişkilerde ABD teşvikiyle 2013 yılında İsrail’in Türkiye’den özür dilemesiyle normalleşmenin yolu açılmış olsa da 2014 yılı sonuna kadar herhangi bir yakınlaşma görülmemiştir. Bu dönemde Türkiye bir yandan Filistin meselesini içselleştirirken diğer yandan da uluslararası alanda Filistin yönetiminin tanınması için girişimlerde bulunmuş ve İsrail’e olan baskısını devam ettirmiştir. Charles Hermann’ın Rotayı Değiştirmek Modeli dış politikada değişimin doğasını tespit edebilmek için birbirini tamamlayan düzeylerde değerlendirme zemini sunmaktadır. Bu çerçevede çalışmada 2002-2014 yılları arasında Türkiye’nin İsrail politikasındaki değişimin uyum/efor, program, problem/amaç ve uluslararası yönelim kapsamında analizi amaçlanmaktadır.Charles Hermann’ın Rotayı Değiştirmek Modeli dış politikada değişimin doğasını tespit edebilmek için birbirini tamamlayan düzeylerde değerlendirme zemini sunmaktadır. Bu çerçevede çalışmada 2002-2014 yılları arasında Türkiye’nin İsrail politikasındaki değişimin uyum/efor, program, problem/amaç ve uluslararası yönelim kapsamında analizi amaçlanmaktadır.
Türkiye-İsrail İlişkileri Dış Politikada Değişim Rotayı Değiştirmek: Hermann Modeli Türk Dış Politikası
Türkiye-Israel relations followed a fluctuating course from 1948 until the 1991 Madrid Conference. Türkiye and Israel became two important actors of the Middle East security line within the scope of the containment policy of the USA, which became the hegemonic power in the 1990s, towards Tehran and Baghdad. A strategic partnership was established between the two countries in this direction. However, in the 2000s, the interests of Türkiye and Israel began to conflict in Iraq and Syria, and when the AK Party governments' sensitivity to Palestine came into play, Türkiye's policy towards Israel turned from a strategic partnership to monitoring balance within balance. During the period when Türkiye attempted to mediate to ensure Israel-Syria peace and peace negotiations were continuing, Israel's attack on Gaza and the subsequent tension between Erdoğan and Peres in Davos caused tension in bilateral relations to rise. As a result of Israel's Mavi Marmara attack, relations were severed and Türkiye demanded Israel to apologize, pay compensation and lift the blockade in Gaza. Although the path to normalization was paved in frozen relations with Israel's apology to Türkiye in 2013, with the encouragement of the USA, no rapprochement was seen until the end of 2014. During this period, while Türkiye internalized the Palestinian issue, it also took initiatives to recognize the Palestinian administration in the international arena and continued its pressure on Israel. Charles Hermann's Changing Course Model provides a basis for evaluation at complementary levels to determine the nature of change in foreign policy. In this context, the study aims to analyze the change in Türkiye's Israel policy between 2002 and 2014 within the scope of adjustment/effort, program, problem/goal and international orientation.Charles Hermann's Changing Course Model provides a basis for evaluation at complementary levels to determine the nature of change in foreign policy. In this context, the study aims to analyze the change in Türkiye's Israel policy between 2002 and 2014 within the scope of adjustment/effort, program, problem/goal and international orientation.
Türkiye-Israel Relations Change in Foreign Policy Changing Course: The Hermann Model Turkish Foreign Policy
Primary Language | Turkish |
---|---|
Subjects | Turkish Foreign Policy |
Journal Section | Articles |
Authors | |
Early Pub Date | February 24, 2025 |
Publication Date | |
Submission Date | May 7, 2024 |
Acceptance Date | September 5, 2024 |
Published in Issue | Year 2025 Volume: 40 Issue: 1 |