Hindistanlı
velûd bir âlim olan Şah Veliyyullah ed-Dehlevî’nin (ö. 1176/1762) pek çok
alanda tam sayısı tespit edilemeyen birçok eseri vardır. Bunlardan biri tefsir
usulü alanında telif etmiş olduğu el-Fevżu’l-Kebîr fî Usûli’t-Tefsîr adlı aslı
Farsça olan eseridir. Söz konusu eserin bir bölümünde müellif, Suyûtî’nin (ö.
911/1506) el-İtkân’ında yirmi bir adetle sınırlandırdığı mensûh âyetleri tekrar
gözden geçirerek bu sayıyı beşe indirmektedir. Bu meyanda değinilen âyetlerden
biri Bakara sûresinin 185. âyetiyle neshedildiği kebul edilen 184. âyetidir.
Tefsir literatüründe, önce bu âyetin nâzil olduğu ve Müslümanlara oruç tutmakla
her güne karşılık bir miskine fidye vermek arasında muhayyerlik hakkı tanındığı
belirtilmektedir. Daha sonra sûrenin 185. âyetiyle bu hüküm kaldırılarak orucun
tutulması kesin bir şekilde emredilmiştir. Dehlevî söz konusu âyetin mensûh
olmadığı görüşündedir çünkü ona göre bu âyette fıtır sadakasından
bahsedilmektedir. Bu makale bahis mevzuu meseleye dair bir tahlili
içermektedir. Gördüğümüz kadarıyla müfessirler arasında böyle sıra dışı bir fikir
ve yaklaşım tarzına sahip kimse yoktur. Müellifin bütün rivâyet külliyatını ve
ulemanın görüşlerini göz ardı eden bu yorumu son derece dikkat çekicidir. Bunun
ilmî kriterler açısından sağlıklı bir yorum metodolojisine dayandığı ise
söylenemez. Bu çerçevede mensûh âyetleri mümkün mertebe azaltma çabasının onu
böyle bir yaklaşım tarzına sevk ettiği düşünülebilir. Ayrıca onun bu yaklaşım
tarzında tasavvufî yöneliminin ve işârî tefsir geleneğinin dolaylı da olsa
etkili olmuş olabileceği ihtimali gözden kaçırılmamalıdır.
Shah Waliullah Dehlawi (d. 1176/1762), a scholar from
India, has a multitude of works that cannot be determined in many areas. One of
them is a work “al-Fawż al-Kabir Fi Usul al-Tafsir”, which was written in the
field of usul al-tafsir, the original language of which is Persian. In a part
of the mentioned work he reviews mansukh verses which are limited to twenty-one
in Suyuti’s (d. 911/1505) al-Itqan and reduces them to five. One of the verses
referred to in this chapter is the 184th verse, which is accepted to
have been abrogated by the 185th verse of the surah al-Baqara. In the Tafsir
literature, it is stated that verse 184th was before and that Muslims
were given the right to choose between fasting or feeding a needy person for
each fasting day. This judgement (hukm) was later abolished by the 185th
verse of the same surah and fasting was ordained (fard). Dehlawi thinks that
this verse was not mansukh because according to him, this verse refers to the
sadaqa al-fitr. This article contains an analysis of the aforementioned issue.
As far as we can see, there is no one else who has such an unusual opinion and
an approach. It is very interesting that the author’s making this
interpretation by ignoring all the narratives (riwayahs) of sahaba (friends of
prophet Muhammad [pbuh]) and the opinions of the Islamic scholars. It cannot be
said that this is based on a sound interpretation methodology in terms of scientific
criteria. Within this framework, it can be thought that the effort to reduce
the abrogated verses as much as possible leads to such an approach. Also, it
should not be overlooked that in this approach, his Sufi orientation and the
tradition of ishari/mystical tafsir may have been effective, even if
indirectly.
Tafsir Baqara Mansukh Naskh Shah Waliullah Dehlawi Interpretation
Primary Language | Turkish |
---|---|
Subjects | Religious Studies |
Journal Section | Research Articles |
Authors | |
Publication Date | June 30, 2019 |
Submission Date | January 30, 2019 |
Published in Issue | Year 2019 Issue: 51 |
Journal of Ilahiyat Researches is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.