SİYASAL İLETİŞİM VE YENİ MEDYA: TÜRKİYE’DE YAZILAN LİSANSÜSTÜ TEZLER ÜZERİNE ELEŞTİREL BİR İNCELEME

Yıl 2023, Cilt: 8 Sayı: 2, 158 - 177, 01.12.2023

Selçuk Çetin

https://doi.org/10.47107/inifedergi.1333464

Öz

Öz
Siyasal iletişimde yeni medyanın etkisi dikkat çekicidir. Hem dünyada hem de Türkiye’de siyasal iletişim bağlamında literatürün belirli bir doygunluğa ulaştığı görülmektedir. Bu çalışmanın amacı siyasal iletişim ve yeni medya bağını ele alan tezleri incelemektir. Türkiye’de son 15 yılda yazılan tüm yüksek lisans ve doktora tezleri ele alınmıştır. Ulusal Tez Merkezinde tez adında ya da özetinde alanın kavram seti olan siyasal iletişim geçen tüm tezler taranmış, bu tezler içerisinde yeni medya ile ilişkili tüm çalışmalar incelenmiştir. Alanın genel görünümü elde etmek için içerik analizinden faydalanılmıştır. Buna göre, kaç tez yazıldığı, hangi yıllarda yazıldıkları, tezin lisansüstü düzeyi, öğretim üyesi dağılımı, hangi üniversitelerde yazıldıkları, hangi anabilim dallarında yapıldıkları, tezlerde kullanılan araştırma yöntem ve veri toplama teknikleri, en sık kullanılan anahtar sözcükler ve incelenen konular ortaya konulmuştur. Araştırma yöntem ve veri toplama teknikleri ile incelenen konular arasında niteliksel değerlendirmeler sunulmuştur. Çalışmanın bulgularını ise şu şekilde özetlemek mümkündür: Türkiye’de siyasal iletişim ve yeni medya ilişkisini arayan çalışmaların niceliksel artışına rağmen niteliksel açıdan bazı eksiklikleri bulunduğu tespit edilmiştir. Alana büyük ölçüde ana-akım iletişim çalışmaları egemendir. Teknolojik aracın sunduğu imkânlar siyasal aktörün kullanım pratiklerine indirgenmiştir. Araştırmacılar, elde ettikleri verileri nicelleştirme yoluna gitmiş bunu yaparken de karşıt siyasal aktörlerle nicel verileri mukayese etmişlerdir. Araştırmaların nicel veriye dönüşmesi alana dair kapsayıcı ve nitelikli sonuçların ortaya çıkmasını engellemektedir. Siyasal aktörün yeni medya ortamlarını kullanım pratikleri araştırmaların merkezine oturmaktadır. Bu mecralarda siyasal aktörün mesajlarına maruz kalan yurttaşların siyasal mesajları nasıl alımladığına dair bir kavrayış çalışmalarda büyük ölçüde mevcut değildir. Siyasal katılım açısından yurttaş yönlü yapılan çalışmalarda da benzer şekilde nicel araştırmalara başvurulmuştur. Bu durum siyasal katılıma yönelik derinlikli araştırmaların sınırlı olduğunu göstermektedir. Bu çalışma, siyasal iletişim ve yeni medya ilişkisini arayan araştırmalarda eleştirel yaklaşımların alana sunacağı katkı ile bazı öneriler geliştirilerek tamamlanmıştır.
Anahtar Kelimeler: Siyasal İletişim, Yeni Medya, Yeni İletişim Teknolojileri

Anahtar Kelimeler

Siyasal İleişim, Yeni Medya, Yeni İletişim Teknolojileri

Kaynakça

• Akyol, M. (2015). Seçim kampanyalarında sosyal medya kullanımı: Facebook ve 2014 cumhurbaşkanlığı seçimleri. Eletronik Sosyal Bilimler Dergisi, 14(55), 98-114.
• Aldemir, S. ve Çambay, S. (2021). Sosyal medyada siyasal iletişim: 24 haziran 2018 cumhurbaşkanlığı ve genel seçimlerinde cumhurbaşkanı adaylarının Twitter kullanımı üzerine bir araştırma. Kastamonu İletişim Araştırmaları Dergisi (KİAD)(7), s. 64-85.
• Alonso, S., Keane, J. and Merkel, W. (2011). The fusion of representation and democracy. S. Alonso, J. Keane, and W. Merkel (Ed.), The Future of Representative Democracy (s. 10-28). Cambridge: Cambridge University Press.
• Alpay, Y. (2017). Yalanın siyaseti. İstanbul: Destek.
• Aziz, A. (2014). Sosyal bilimlerde araştırma yöntemleri ve teknikleri. Ankara: Nobel.
• Balcı, Ş. ve Sarıtaş, H. (2015). Facebook ve siyasal katılım: 2014 yerel seçimleri araştırması. Selçuk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Dergisi, 1(37), 511-535.
• Barlas, N. (2021). Siyasal iletişimde dijitalleşme: 24 haziran 2018 cumhurbaşkanlığı seçimleri üzerine karşılaştırmalı bir Twitter analizi. Yeni Medya Elektronik Dergisi, 5(3), 269-285.
• Bayraktutan, G., Binark, M., Çomu, T., Doğu, B., İslamoğlu, G. ve Aydemir, A. T. (2014). Siyasal iletişim sürecinde sosyal medya ve Türkiye’de 2011 genel seçimlerinde Twitter kullanımı. Bilig(68), s. 59-96.
• Bilgin, N. (2006). Sosyal bilimlerde içerik analizi. Ankara: Siyasal.
• Brkan, M. (2019). Artificial intelligence and democracy: The impact of disinformation, social bots and political targeting. Delphi, 2(2), 66-71.
• Carr, C. T. and Hayes, R. A. (2015). Social media:defining, developing, and divining. Atlantic Journal of Communication, 23(1), 46-65.
• Castells, M. (2016). İletişimin gücü. İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
• Chadwick, A. and Vaccari, C. (2019). News sharing on UK social media. Loughborough: Loughborough University.
• Cogburn, D. L. and Espinoza-Vasquez, F. K. (2011). From networked nominee to networked nation: Examining the impact of web 2.0 and social media on political participation and civic engagement in the 2008 Obama campaign . Journal of Political Marketing, 10, 189-213.
• Çağlar, N. ve Köklü, P. H. (2017). Yeni medyanın siyasal iletişim aracı olarak kullanımı: Siyasal partilerin resmi web sitelerine yönelik bir araştırma. e-GİFDER, 5(1), 148-173.
• Çelik, F. (2020). İstanbul büyükşehir belediye başkanlığı seçimi’nde adayların Twitter içeriklerinin siyasal iletişim açısından incelenmesi. Erciyes İletişim Dergisi, 7(1), s. 123-148.
• Çelimli, A. A. ve Sadakoğlu, M. C. (2021). Siyasal benliğin sunumunda Instagram'ın görsel retorik aracı olarak kullanılması. A. Yıldırım (Ed.), Sosyal Medyada Dil ve İletişim (s. 281-310). Ankara: Nobel Yayıncılık.
• Çomu, T. ve Halaiqa, İ. (2014). Web içeriklerinin metin temelli çözümlenmesi. M. Binark (Ed.), Yeni Medya Çalışmalarında Araştırma Yöntem ve Teknikleri (s. 26-87). İstanbul: Ayrıntı.
• Demircan, B. (2019). Siyasal iletişim süreçlerinde yeni iletişim mecrası olarak Twitter kullanımı. H. Hülür, ve C. Yaşın (Ed.), Bilgi, Doğruluk ve Twitter (s. 237-256). Ankara: Ütopya.
• Demir, G. Ve Toplu, M. (2020). Yeni medya ve ifade özgürlüğü. H. Hülür, ve C. Yaşın (Ed.), Yeni Medya, Toplum ve Siyasal İletişim (s. 91-120). Ankara: Ütopya.
• Dumlu, H. (2018). Siyasal iletişim süreci olarak cumhurbaşkanı adaylarının Twitter hesaplarının içerik çözümlemesi: 24 Haziran 2018 seçimleri. Osmaniye Korkut Ata Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 2(2), 200-211.
• Enli, G. S. and Skogerbø, E. (2013). Personalized campaigns in party-centred politics. Information, Communication and Society, 16(5), s. 757-774.
• Erdoğan, İ. (2012). Pozitivist metodoloji ve Ötesi. Ankara : Erk.
• Eroğul, C. (1991). Devlet yönetimine katılma hakkı. Ankara: İmge.
• Greengard, S. (2009). The first internet president. Communications of the ACM, 52(2), 16-18.
• Habermas, J. (2004). Kamusal alan. M. Özbek (Ed.), Kamusal Alan (s. 95-102). İstanbul: Hil Yayıncılık.
• Harfoush, R. (2009). Yes we did. USA: New Readers.
• Hülür, H. ve Yaşın, C. (2020). Yeni medya, toplum ve siyasal iletişimin dönüşümü. H. Hülür, ve C. Yaşın (Ed.), Yeni Medya, Toplum ve Siyasal İletişim (s. 9-88). Ankara: Ütopya.
• Irak, H. (2022). Siyasal iletişimin dijitalleşmesi: 2018 cumhurbaşkanlığı seçiminde siyasal partilerin Twitter üzerinden karşılaştırmalı analizi. Arts(7), 203-234.
• Kellner, D. (2004). Tabandan küreselleşme: Radikal demokratik bir teknopolitikaya doğru. M. Özbek (Ed.), Kamusal Alan (s. 715-735). İstanbul: Hil Yayıncılık.
• Korkut, Y. (2023). Siyasal iletişim aracı olarak Instagram platformu. Y. Korkut (Ed.), Siyasal İletişimde Dijitalleşme (s. 135-151). Konya: Eğitim Yayınevi.
• Köker, E. (2007). Politikanın iletişimi iletişimin politikası. Ankara: İmge.
• Krippendorff, K. (2004). Content analysis. California: Sage.
• Kutlu, A. (2019). Bağımsız adayların Facebook'ta siyasal iletişim stratejileri: 2019 Türkiye yerel seçimleri irneği. Turkish Studies, 14(5), 153-168.
• Latimer, M. K. (1987). The floating voter and the media. Journalism Quarterly, 64(4), s. 805-819.
• Lister, M., Dowey, J., Giddings, S., Grant, I. and Kelly, K. (2009). New media and new technologies. M. Lister, J. Dowey, S. Giddings, I. Grant, and K. Kelly (Ed.), New Media: a critical introduction (s. 9-104). New York: Routledge.
• Maier, M., Strömbäck, J. and Kaid, L. L. (2011). Political communication and election campaigns for the European Parliament. J. Strömbäck, M. Maier, and L. L. Kaid (Ed.), Political Communication in European Parliamentary Elections (s. 3-16). England: Ashgate.
• Manovich, L. (2002). The language of new media . Cambridge: MIT Press.
• McNair, B. (2011). An introduction to political communication. New York: Routledge.
• Meriç, Ö. (2017). Çevrimiçi siyasal iletişim üzerine bir literatür değerlendirmesi. Selçuk İletişim, 9(4), 25-39.
• Nguyen, C. T. (2020). Echo chambers and epistemic bubbles. Episteme, 17(2), 141-161.
• Nieland, J. U. (2008). Politainment. W. Donsbach (Ed.), The International Encyclopedia of Communication (s. 3359-3361). Wiley-Blackwell.
• Núñez, P. (2014). Search engine data (use in social media campaigning). K. Harvey (Ed.), Encylopedia of Social Media and Politics (s. 1106-1109). London: SAGE.
• Öztürk, İ. D. ve Erkmen, Ö. (2019). Bir siyasal kampanya aracı olarak Twitter: 24 haziran 2018 cumhurbaşkanlığı seçimlerinde adayların Twitter kullanımı. Kültür ve İletişim(43), 44-70.
• Öztürk, İ. D. ve Zeybek, B. (2020). Siyasal iletişim kampanya aracı olarak video içerik paylaşım ağı YouTube: 23 haziran 2019 İstanbul yerel seçimi üzerine bir değerlendirme. Türkiye İletişim Araştırmaları Dergisi(35), 92-114.
• Reisach, U. (2021). The responsibility of social media in times of societal and political manipulation. European Journal of Operational Research(291), s. 906-917.
• Statista. (2023). Active social network penetration in selected countries and territories as of January 2023.statista: https://www.statista.com/statistics/282846/regular-social-networking-usage-penetration-worldwide-by-country/, Erişim Tarihi: 27.05.2023
• Sepetçi, T. (2020). Yeni medyada yankı odaları etkisi üzerine bir literatür incelemesi. H. Hülür, ve C. Yaşın (Ed.), Yeni Medya, Toplum ve Siyasal İletişim (s. 225-250). Ankara: Ütopya.
• Tavşancıl, E. ve Aslan, A. E. (2001). İçerik analizi ve uygulama örnekleri. İstanbul: Epsilon.
• Tedesco, J. C. (2011). Changing the channel: Use of the internet for communicating about politics. L. L. Kaid (Ed.), Handbook of Political Communication Research (s. 507-532). England: Ashgate.
• Tokgöz, O. (2010). Seçimler siyasal reklamlar ve siyasal iletişim. Ankara: İmge.
• Tuten, T. L. and Solomon, M. R. (2018). Social media marketing. London: SAGE.
• TÜİK. (2022). Hanehalkı bilişim teknolojileri (BT) kullanım araştırması,2022. https://data.tuik.gov.tr/Bulten/Index?p=Hanehalki-Bilisim-Teknolojileri-(BT)-Kullanim-Arastirmasi-2022-45587#:~:text=T%C3%9C%C4%B0K%20Kurumsal&text=Hanehalk%C4%B1%20bili%C5%9Fim%20teknolojileri%20kullan%C4%B1m%20ara%C5%9Ft%C4%B1rmas%C4%B1,%92%2C0%20 Erişim Tarihi: 26.06.2023.
• Yağmurlu, A. (2007). Halkla ilişkiler yöntemi olarak kamu diplomasisi. İletişim Araştırmaları Dergisi, 5(1), 9-38.
• Yaşar, İ. H. (2022). Siyasal iletişim aracı olarak Twitter platformu: Siyasal partiler üzerine bir inceleme. İstanbul Gelişim Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 9(1), 14-33.
• Yetkin, B. (2019). 2019 yerel seçimlerinde Twitter kullanımı. Moment Dergi, 6(2), s. 382-405.
• Yıldırım, A. ve Şimşek, H. (2018). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri. Ankara: Seçkin.
• Zhuravskaya, E., Petrova, M. and Enikolopov, R. (2020). Political effects of the internet and social media . Annual Review of Economics , 12, 415-438.