Osmanlı sanatlı nesir üslubunun önemli isimlerinden biri kabul olan Veysî’ye (ö. 1037/1628) ait eserlerin toplandığı bir mecmuada, kaynaklarda bahsi geçmediği halde ona atfedilen, Vakʿa-i İslâm-ı Râhib adlı bir eser bulunmaktadır. Birinci tekil şahıs kipiyle yazılan eser, Atina’da doğup büyümüş bir rahibin hem ihtida öyküsü hem de Hristiyanlığa reddiyesidir. Kitâb-ı Mukaddes’te geleceği müjdelenen elçi hakkındaki pasajların kasten yanlış yorumlandığını ve beklenenin aslında Hz. İsa değil, Hz. Muhammed olduğunu anlayan rahip İstanbul’a gelerek Sultan I. Ahmed’in huzurunda Müslüman olup Mehmed adını alır. Türkçe bilmediğini ifade eden rahibin bu dili bilmediği hâlde son derece sanatlı bir üslupla eserini nasıl meydana getirdiği sorusu, önceki çalışmalarda da tartışılan bir konu olmuştur. Bu makale, bahsi geçen çalışmalarda zikredilmeyen Nuruosmaniye nüshasındaki, eserin rahibin nakli üzerine Veysî tarafından kaleme alındığını belirten kaydı tartışmaya açacaktır. Kaydın sahihliğini tarihsel ve metinsel verilerin yanı sıra kitap kültürüyle ilgili veriler, bulunan yeni nüshalar ve bilinen nüshaların yakın okuması ile değerlendirecektir. Makale, söz konusu eseri Osmanlı yazarlık kültürü bağlamında ele alarak örneğine az rastlanır bir gölge yazarlık ürünü olduğunu ortaya koyarken 17. yüzyılda mecmua derleme pratiklerine dair yeni bir örneklem de sunmuş olacaktır.
In a literary compendium consisting of the renowned Ottoman prosaist Veysī’s (d. 1037/1628) works, we find the work Vakḳ ʿa i Islām-i Rāhib. Although attributed to Veysī, it is absent from extant sources. Written in the first person, the work is both a conversion narrative and a rejection of Christianity by an Athenian priest. Upon realizing that Christians intentionally misinterpret Biblical passages heralding the coming of a messenger, the priest travels to Istanbul and converts to Islam before Sultan Ahmed I. Since he relates in his work that he does not speak Turkish, earlier studies have questioned how he could have authored the work in such an extremely artful style in Turkish. This article will examine a record in the hitherto unstudied Nuruosmaniye manuscript naming Veysī as the one who transcribed the Athenian’s account. The article uses historical and textual insights, material regarding book culture, newly discovered copies, and an in-depth readings of known copies to assess the record’s authenticity. By situating the work within Ottoman authorship culture, this article will reveal that it to be a rare instance of ghostwriting in Ottoman literature and highlights seventeenth-century practices in compiling multiple-text manuscripts.
17th century Ottoman literature Ottoman book culture multiple-text manuscript ghostwriting Veysī
Primary Language | Turkish |
---|---|
Subjects | Classical Turkish Literature of Ottoman Field |
Journal Section | Research Articles |
Authors | |
Publication Date | September 1, 2025 |
Submission Date | January 27, 2025 |
Acceptance Date | May 20, 2025 |
Published in Issue | Year 2025 Volume: 65 Issue: 2 |