Eğitim Sen Yayınları. Arslan, A. (2002). Felsefeye giriş (6.baskı). Ankara: Vadi Yayınları. Balcı, A. (2001). Etkili okul ve okul geliştirme (2. baskı). Ankara: PegemA Yayıncılık. Balcı, A. (2003). Eğitim örgütlerine yeni bakış açıları: kuram-araştırma ilişkisi II. Kuram ve Uygulamada Eğitim
Yönetimi, 33, 26-61. Bates, R. J. (2001). Eleştirel teori açısından eğitim yönetimi. (Çev: S.Turan, M. Şişman). Kuram ve Uygulamada
Eğitim Yönetimi, 28, 573-592. (Orijinal eserin yayım tarihi 1982). Botello, M., Glasman, N. S. (1999). Dimensions of teacher in-service training for school improvement. The
Metal Sanayicileri Sendikası. Covey, S. (1998). Etkili İnsanların 7 alışkanlığı. (Çev. G. Suveren, O. Deniztekin). İstanbul: Varlık Yayınları
(Orijinal eserin yayın tarihi 1989). Covey, S. (1997). Putting principles fırst. Rethinking the future. London: Nicholas Brealey Publishing. Dalin, P. (1998). School development, theories and strategies, London: Cassell, Imtec. Dimmock, C. (1999), Principals and school restructuring: conceptualising challenges as dilemmas. Journal of
Educational Administration, 37 (5), 441-449. Erdoğan, İ. (2000). Okul yönetimi ve öğretim liderliği (2. basım). İstanbul: Sistem Yayıncılık. Freire, P. (2003). Ezilenlerin pedagojisi. (Çev. D. Hattatoğlu-E. Özbek). (4. baskı). İstanbul: Ayrıntı Yayınları. Gadamer, H. G. (1990). Tarih Bilinci Sorunu. Toplum Bilimlerinde Yorumcu Yaklaşım. Ed. P. Rabinow, W.
Sullivan. (Çev. T. Parla). İstanbul: Hürriyet Ofset A.Ş. Habermas, J. (2004). İdeoloji olarak teknik ve bilim. (Çev. M. Tüzel). (5. baskı). İstanbul: YKY. Hard, A. W. (1999). Educational leadership a field of inquirry and practice.
Management&Administration. London: SAGE publications, vol:27(3) 223- 334. Educational Khetarpal, I., Srivastava R. C. (2000). Management styles grounded in interpersonal roles: focus on heads of school
in India. The International Journal of Educational Management, 14 (2), 74. Koyre, A. (1994). Yeniçağ biliminin doğuşu (bilimsel düşüncenin tarihi üzerine incelemeler) (2. baskı). (Çev. K.
Dinçer). Ankara: Gündoğan Yayınları. Kuçuradi, İ. (2003). Geleceğin eğitimi için gerekli yedi bilgi. Edgar Morin. (Çev. H. Dilli). İstanbul: Bilgi
Üniversitesi Yayını. Kuhn, T. S. (1982). Bilimsel devrimlerin yapısı. (Çev. N. Kuyaş). (1. basım). İstanbul: Alan Yayıncılık. Meyer, H. D. (2002). From “loose coupling” to “tight management”? making sense of the changing landscape in
management and organization theory. Journal of Educational Administration, 40 (6), 515-521. McCrea, N., Ehrich, L. (1999). Changing Leaders’ Educational Hearts. Educational management &
Management. London: Paul Chapman Publications Company. Özdemir, S. (2000). Eğitimde örgütsel yenileşme (5. basım). Ankara: PegemA Yayıncılık. Özden, Y. (2000). Eğitimde dönüşüm eğitimde yeni değerler (3. basım). Ankara: PegemA Yayıncılık. Park, S. H. (1999). The development of Richard Bates's critical theory in educational administratio. Journal of
Educational Administration. 37(4), 367. Pehlivan, İ. (2002). Alternatif okullar. Ankara: PegemA yayıncılık. Rabinow, P., Sullivan, W. (1990). Yorumcu eğilim : Bir yaklaşımın doğuşu. Toplum bilimlerinde yorumcu
yaklaşım. Ed. P. Rabinow, W. Sullivan. (Çev. T. Parla). İstanbul: Hürriyet Ofset A.Ş. Reilly, D. H. (1999) Non-linear systems and educational development in Europe. Journal of Educational
Administration, 37 (5), 424. Russell, B. (2003). Sorgulayan denemeler. (Çev. N.Arık). (17. basım). Ankara: Tübitak Yayınları. Spring , J. (1997). Özgür eğitim. (Çev. A.Ekmekç)i. (2. baskı). İstanbul: Ayrıntı Yayınları. Stack, J. P. (1998). Kendinizi ve işi paylaşmak. İnsan yönetimi. Ed. Robert H. Rosen. (Çev: G. Bulut). İstanbul:
MESS Yayınları. Sullivan, T. J. (1999). Leading people in a chaotic world. Journal of Educational Administration, 37 (5), 408. Şişman, M. (1998). Eğitim yönetiminde kuram ve araştırmada alternatif paradigma ve yaklaşımlar. Kuram ve
Uygulamada Eğitim Yönetimi, 16, 395-422. Şimşek, H. (1997). 21. Yüzyılın eşiğinde paradigmalar savaşı: Kaostaki Türkiye. İstanbul: Sistem Yayıncılık. Tan, M. (1993). Eğitim sosyolojisinde değişik yaklaşımlar: yorumcu paradigma. Eğitim Bilimleri Fakültesi
Dergisi, 26 (1), 67-89. Tekeli, İ. (2003). Eğitim üzerine düşünmek. Türkiye’de eğitim reformu tartışması için bir düşünce çerçevesi.
Ankara: Türküye Bilimler Akademisi Yayını. Turan, S. (2004). Modernite ve postmodernite arasında bir insan bilimi olarak eğitim yönetimi. Akdeniz
Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 1 (1), 1-8. Westfal, R. (2000). Modern bilimin oluşumu. (Çev. İ. H. Duru). (13. baskı). TÜBİTAK Yayınları.
Bennet, J., and Lubben F. (2006). Context – based chemistry: the salters approach. İnternational Journal of Science
Education, 28(9), 999-1015. Büyüköztürk, Ş., Kılıç-Çakmak, E., Akgün, Ö.A., Karadeniz, Ş., Demirel, F. (2010). Bilimsel Araştırma Yöntemleri (7.
Baskı). Ankara: Pegem Akademi Çam, F. (2008). Biyoloji derslerinde yaşam temelli öğrenme yaklaşımının etkileri. Yüksek Lisans Tezi, Atatürk
Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü. Çekiç-Toroslu, S. (2011). Yaşam temelli öğrenme yaklaşımı ile desteklenen 7e öğrenme modelinin öğrencilerin
konusundaki başarı, kavram yanılgısı ve bilimsel süreç becerilerine etkisi. Doktora Tezi, Gazi Üniversitesi,
Eğitim Bilimleri Enstitüsü. DeBoer, G. (2000). Scientific literacy: Another look at its historical and contemporary meanings and its relationship to
science education reform. Journal of Research in Science Teaching, 37(6), 582–601. Demircioğlu, H. (2008). Sınıf öğretmeni adaylarına yönelik maddenin halleri konusuyla ilgili bağlam temelli materyal
geliştirilmesi ve etkililiğinin araştırılması, Doktora Tezi, KTÜ, Fen bilimleriEnstitüsü. Gilbert, J. K. (2006). On the nature of “context” in chemical education. International Journal of Science Education,
28(9), 957-976. İlhan, N., (2010). Kimyasal denge konusunun öğrenilmesinde yaşam temelli (context based) öğretim yaklaşımının etkisi.
Doktora Tezi, Atatürk Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, Erzurum. King, D. (2012).New perspectives on context-based chemistry education: using a dialectical sociocultural approach to
view teaching and learning. Studies in Science Education48 (1), 51-87. Kutu,H. (2011).Yaşam temelli arcs öğretim modeliyle 9. sınıf kimya dersi “hayatımızda kimya” ünitesinin öğretimi.
Doktora Tezi, Atatürk Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü. Parlak-Yılmaz, N. (2003). Mesleki eğitimde teorik bilginin kazandırılmasına yönelik bağlamsal bir içerik oluşturma
denemesi. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi. 36 (1-2), 121-128 Pilot, A. and Bulte, A.M.W. (2006). The use of “contexts” as a challenge fort he chemistry curriculum: Its successes and
the need for further development and understanding. International Journal of Science Education, 28 (9), 1087– 1112. Ramsden,J, M.(1997). How does a context-based approach influence understanding of key chemical ideas at 16?
International Journal of Science Education19(6) 697-710. Sadi-Yılmaz, S.(2013). Kimyasal değişimler ünitesinin işlenmesinde yaşam temelli öğrenme yaklaşımının
etkileri.Doktora Tezi, Atatürk Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü. Schwartz, A. T.(2006). Context-based chemistry education contextualised chemistry education: The American
experience. International Journal of Science Education, 28 (9), 977–998. Stolk,M., Jong, O.D., Bulte,A., Pilot, A. (b.t). Exploring a framework to empower Dutch teachers for designing context
based chemistry teaching. http://igitur-archive.library.uu.nl/chem/2008-0227-200640/UUindex.html adresinden
21 Mayıs 2013’de alınmıştır. Stolk,M., Jong, O.D., Bulte,A., Pilot, A.(2011). Exploring a framework for professional development in curriculum
innovation: empowering teachers for designing context-based chemistry education, Res Sci Educ, 41, 369–388. Swan, J. A. and Spiro, T.G. (1995). Context in chemistry: integrating environmental chemistry with the chemistry
curriculum. Journal of Chemical Education 72(11) 967-970 Tekbıyık, A., Akdeniz, A.R. (2010). Bağlam temelli ve geleneksel fizik problemlerinin karşılaştırılması üzerine bir
inceleme.Necatibey Eğitim Fakültesi Elektronik Fen ve Matematik Eğitimi Dergisi (EFMED), 4(1), 123-140. Ünal, H. (2008). İlköğretim fen ve teknoloji dersinin yaşam temelli yaklaşıma uygun olarak yürütülmesinin “madde-ısı”
konusunun öğretilmesine etkilerinin araştırılması. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Atatürk Üniversitesi Fen
Bilimleri Enstitüsü. Whitelegg, E., Parry, M. (1999). Real-life contexts for learning physics: meanings, issues and practice. Phys. Educ, 34 (2), 68–72 Yaman, M. (2009). Solunum ve enerji kazanımı konusunda öğrencilerin ilgisini çeken bağlam ve yöntemler. Hacettepe
Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi (H.U. Journal of Education), 37,215-228. Güzel Sanatlar Lisesi Piyano Öğretmenlerinin Güzel Sanatlar Lisesi Piyano Ders Kitaplarına İlişkin Görüşleri
Opinions of Fine Arts High School Piano Teachers’ About Piano Course Books at Highschool of Fine Arts Şefika İZGİ TOPALAK
Karadeniz Teknik Üniversitesi, Fatih Eğitim Fakültesi, GSEB, Müzik Eğitimi A.B.D., Trabzon
e-posta:sefikat@gmail.com Tarkan YAZICI
Dicle Üniversitesi, Devlet Konservatuvarı, Diyarbakır
yazicitarkan@gmail.com
Albuz, A. (2000). Kültürel oluşumda müzik sanatı ve eğitiminin rolü. Çağdaş Eğitim Dergisi, 267, 46-47.
Bulut, D. (2006). Anadolu güzel sanatlar liseleri piyano dersi öğretim programında yer alan hedef davranışların kazanılma durumları. Ulusal Müzik Eğitimi Sempozyumu Bildiriler Kitabı, 26-28 Nisan 2006, Pamukkale Üniversitesi Eğitim Fakültesi, Denizli.
Çimen, G. (2013). Piyano Öğretiminde Pedagojik Yaklaşımlar. (Editör S. Karakelle) Piyano Eğitiminde Deşifre, (ss: 105-123), Ankara: Pegem Akademi.
Ercan, N. (2008). Piyano Eğitiminde İlke ve Yöntemler. (1. Baskı). Ankara: Ahmet Say.
Gökbudak, Z. S. (2013). Piyano Öğretiminde Pedagojik Yaklaşımlar. (Editör S. Karakelle) Piyano Eğitiminde Öğretim Eserleri ve Basamakları, (ss: 1-42), Ankara: Pegem Akademi.
Işık, R. ve Sakallı Uğurlu, N. (2009). Namusa ve namus adına kadına uygulanan şiddete ilişkin tutumlar ölçeklerinin öğrenci örneklemiyle geliştirilmesi. Türk Psikoloji Yazıları, 12 (24), 16-24.
İzgi Topalak, Ş. ve Yazıcı, T. (2014). GSL müzik öğretiminde karşılaşılan sorunların öğretmen görüşleri açısından değerlendirilmesi. JOUCER, 3 (2), 114-135.
Kılıç, A. ve Seven, S. (2007). Konu Alanı Ders Kitabı İnceleme. (6. Baskı). Ankara: Pegem Akademi.
MEB Program Geliştirme Özel İhtisas Komisyonu. (2006). AGSL Piyano Dersi Öğretim Programı. Ankara: Ortaöğretim Genel Müdürlüğü.
Öz, Ç. (1999). AGSL’den GÜGEF müzik eğitimi bölümüne gelen öğrencilerin piyano dersindeki başarılarının incelenmesi. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Sun, M. (1969). Türkiye’nin Kültür-Müzik-Tiyatro Sorunları. (No: 2). Ankara: Kültür Yayınları.
Sungurtekin, K. M. (2002). Müzik eğitimi bölümlerindeki piyano eğitiminde çağdaş Türk piyano müziği eserlerinin yeri. G. Ü. Gazi Eğitim Fakültesi Dergisi, 22 (3).
Tanrıverdi, A. (1996). Mesleki müzik eğitiminde çalgı öğretim programının önemi ve yeri. Filarmoni Sanat Dergisi, 139, 14.
Türkoğlu, A. (1983). Fransa, İsveç ve Romanya Eğitim Sistemleri: Karşılaştırmalı Bir Araştırma. (No: 121). Ankara: Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Yayınları.
Uçan, A. (1997). Müzik Eğitimi Temel Kavramlar-İlkeler-Yaklaşımlar. (2. Baskı). Ankara: Müzik Ansiklopedisi Yayınları.
Uçan, A. (1995). AGSL müzik bölümleri modelinin yapısı, niteliği, kapsamı ve dayandığı temeller. AGSL Müzik Bölümleri Semineri, 106-146, Bursa: Uludağ Üniversitesi Yayınları.
Yazıcı, T. (2013). Piyano öğretiminde karşılaşılan sorunların piyano öğretmenleri tarafından değerlendirilmesi. Sanat Eğitimi Dergisi, 1 (2), 130-150.
Zimmerman, B. J. (1995). Self-efficacy in changing societies In A. Bandura. (Ed.), Self-Efficacy and Educational Development (pp. 202-232). UK: Cambridge University Press.
Add To My Library
e-Kafkas Eğitim Araştırmaları Dergisi 2014; 1 (3): 1-56. Tam Sayı.
Eğitim Sen Yayınları. Arslan, A. (2002). Felsefeye giriş (6.baskı). Ankara: Vadi Yayınları. Balcı, A. (2001). Etkili okul ve okul geliştirme (2. baskı). Ankara: PegemA Yayıncılık. Balcı, A. (2003). Eğitim örgütlerine yeni bakış açıları: kuram-araştırma ilişkisi II. Kuram ve Uygulamada Eğitim
Yönetimi, 33, 26-61. Bates, R. J. (2001). Eleştirel teori açısından eğitim yönetimi. (Çev: S.Turan, M. Şişman). Kuram ve Uygulamada
Eğitim Yönetimi, 28, 573-592. (Orijinal eserin yayım tarihi 1982). Botello, M., Glasman, N. S. (1999). Dimensions of teacher in-service training for school improvement. The
Metal Sanayicileri Sendikası. Covey, S. (1998). Etkili İnsanların 7 alışkanlığı. (Çev. G. Suveren, O. Deniztekin). İstanbul: Varlık Yayınları
(Orijinal eserin yayın tarihi 1989). Covey, S. (1997). Putting principles fırst. Rethinking the future. London: Nicholas Brealey Publishing. Dalin, P. (1998). School development, theories and strategies, London: Cassell, Imtec. Dimmock, C. (1999), Principals and school restructuring: conceptualising challenges as dilemmas. Journal of
Educational Administration, 37 (5), 441-449. Erdoğan, İ. (2000). Okul yönetimi ve öğretim liderliği (2. basım). İstanbul: Sistem Yayıncılık. Freire, P. (2003). Ezilenlerin pedagojisi. (Çev. D. Hattatoğlu-E. Özbek). (4. baskı). İstanbul: Ayrıntı Yayınları. Gadamer, H. G. (1990). Tarih Bilinci Sorunu. Toplum Bilimlerinde Yorumcu Yaklaşım. Ed. P. Rabinow, W.
Sullivan. (Çev. T. Parla). İstanbul: Hürriyet Ofset A.Ş. Habermas, J. (2004). İdeoloji olarak teknik ve bilim. (Çev. M. Tüzel). (5. baskı). İstanbul: YKY. Hard, A. W. (1999). Educational leadership a field of inquirry and practice.
Management&Administration. London: SAGE publications, vol:27(3) 223- 334. Educational Khetarpal, I., Srivastava R. C. (2000). Management styles grounded in interpersonal roles: focus on heads of school
in India. The International Journal of Educational Management, 14 (2), 74. Koyre, A. (1994). Yeniçağ biliminin doğuşu (bilimsel düşüncenin tarihi üzerine incelemeler) (2. baskı). (Çev. K.
Dinçer). Ankara: Gündoğan Yayınları. Kuçuradi, İ. (2003). Geleceğin eğitimi için gerekli yedi bilgi. Edgar Morin. (Çev. H. Dilli). İstanbul: Bilgi
Üniversitesi Yayını. Kuhn, T. S. (1982). Bilimsel devrimlerin yapısı. (Çev. N. Kuyaş). (1. basım). İstanbul: Alan Yayıncılık. Meyer, H. D. (2002). From “loose coupling” to “tight management”? making sense of the changing landscape in
management and organization theory. Journal of Educational Administration, 40 (6), 515-521. McCrea, N., Ehrich, L. (1999). Changing Leaders’ Educational Hearts. Educational management &
Management. London: Paul Chapman Publications Company. Özdemir, S. (2000). Eğitimde örgütsel yenileşme (5. basım). Ankara: PegemA Yayıncılık. Özden, Y. (2000). Eğitimde dönüşüm eğitimde yeni değerler (3. basım). Ankara: PegemA Yayıncılık. Park, S. H. (1999). The development of Richard Bates's critical theory in educational administratio. Journal of
Educational Administration. 37(4), 367. Pehlivan, İ. (2002). Alternatif okullar. Ankara: PegemA yayıncılık. Rabinow, P., Sullivan, W. (1990). Yorumcu eğilim : Bir yaklaşımın doğuşu. Toplum bilimlerinde yorumcu
yaklaşım. Ed. P. Rabinow, W. Sullivan. (Çev. T. Parla). İstanbul: Hürriyet Ofset A.Ş. Reilly, D. H. (1999) Non-linear systems and educational development in Europe. Journal of Educational
Administration, 37 (5), 424. Russell, B. (2003). Sorgulayan denemeler. (Çev. N.Arık). (17. basım). Ankara: Tübitak Yayınları. Spring , J. (1997). Özgür eğitim. (Çev. A.Ekmekç)i. (2. baskı). İstanbul: Ayrıntı Yayınları. Stack, J. P. (1998). Kendinizi ve işi paylaşmak. İnsan yönetimi. Ed. Robert H. Rosen. (Çev: G. Bulut). İstanbul:
MESS Yayınları. Sullivan, T. J. (1999). Leading people in a chaotic world. Journal of Educational Administration, 37 (5), 408. Şişman, M. (1998). Eğitim yönetiminde kuram ve araştırmada alternatif paradigma ve yaklaşımlar. Kuram ve
Uygulamada Eğitim Yönetimi, 16, 395-422. Şimşek, H. (1997). 21. Yüzyılın eşiğinde paradigmalar savaşı: Kaostaki Türkiye. İstanbul: Sistem Yayıncılık. Tan, M. (1993). Eğitim sosyolojisinde değişik yaklaşımlar: yorumcu paradigma. Eğitim Bilimleri Fakültesi
Dergisi, 26 (1), 67-89. Tekeli, İ. (2003). Eğitim üzerine düşünmek. Türkiye’de eğitim reformu tartışması için bir düşünce çerçevesi.
Ankara: Türküye Bilimler Akademisi Yayını. Turan, S. (2004). Modernite ve postmodernite arasında bir insan bilimi olarak eğitim yönetimi. Akdeniz
Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 1 (1), 1-8. Westfal, R. (2000). Modern bilimin oluşumu. (Çev. İ. H. Duru). (13. baskı). TÜBİTAK Yayınları.
Bennet, J., and Lubben F. (2006). Context – based chemistry: the salters approach. İnternational Journal of Science
Education, 28(9), 999-1015. Büyüköztürk, Ş., Kılıç-Çakmak, E., Akgün, Ö.A., Karadeniz, Ş., Demirel, F. (2010). Bilimsel Araştırma Yöntemleri (7.
Baskı). Ankara: Pegem Akademi Çam, F. (2008). Biyoloji derslerinde yaşam temelli öğrenme yaklaşımının etkileri. Yüksek Lisans Tezi, Atatürk
Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü. Çekiç-Toroslu, S. (2011). Yaşam temelli öğrenme yaklaşımı ile desteklenen 7e öğrenme modelinin öğrencilerin
konusundaki başarı, kavram yanılgısı ve bilimsel süreç becerilerine etkisi. Doktora Tezi, Gazi Üniversitesi,
Eğitim Bilimleri Enstitüsü. DeBoer, G. (2000). Scientific literacy: Another look at its historical and contemporary meanings and its relationship to
science education reform. Journal of Research in Science Teaching, 37(6), 582–601. Demircioğlu, H. (2008). Sınıf öğretmeni adaylarına yönelik maddenin halleri konusuyla ilgili bağlam temelli materyal
geliştirilmesi ve etkililiğinin araştırılması, Doktora Tezi, KTÜ, Fen bilimleriEnstitüsü. Gilbert, J. K. (2006). On the nature of “context” in chemical education. International Journal of Science Education,
28(9), 957-976. İlhan, N., (2010). Kimyasal denge konusunun öğrenilmesinde yaşam temelli (context based) öğretim yaklaşımının etkisi.
Doktora Tezi, Atatürk Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, Erzurum. King, D. (2012).New perspectives on context-based chemistry education: using a dialectical sociocultural approach to
view teaching and learning. Studies in Science Education48 (1), 51-87. Kutu,H. (2011).Yaşam temelli arcs öğretim modeliyle 9. sınıf kimya dersi “hayatımızda kimya” ünitesinin öğretimi.
Doktora Tezi, Atatürk Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü. Parlak-Yılmaz, N. (2003). Mesleki eğitimde teorik bilginin kazandırılmasına yönelik bağlamsal bir içerik oluşturma
denemesi. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi. 36 (1-2), 121-128 Pilot, A. and Bulte, A.M.W. (2006). The use of “contexts” as a challenge fort he chemistry curriculum: Its successes and
the need for further development and understanding. International Journal of Science Education, 28 (9), 1087– 1112. Ramsden,J, M.(1997). How does a context-based approach influence understanding of key chemical ideas at 16?
International Journal of Science Education19(6) 697-710. Sadi-Yılmaz, S.(2013). Kimyasal değişimler ünitesinin işlenmesinde yaşam temelli öğrenme yaklaşımının
etkileri.Doktora Tezi, Atatürk Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü. Schwartz, A. T.(2006). Context-based chemistry education contextualised chemistry education: The American
experience. International Journal of Science Education, 28 (9), 977–998. Stolk,M., Jong, O.D., Bulte,A., Pilot, A. (b.t). Exploring a framework to empower Dutch teachers for designing context
based chemistry teaching. http://igitur-archive.library.uu.nl/chem/2008-0227-200640/UUindex.html adresinden
21 Mayıs 2013’de alınmıştır. Stolk,M., Jong, O.D., Bulte,A., Pilot, A.(2011). Exploring a framework for professional development in curriculum
innovation: empowering teachers for designing context-based chemistry education, Res Sci Educ, 41, 369–388. Swan, J. A. and Spiro, T.G. (1995). Context in chemistry: integrating environmental chemistry with the chemistry
curriculum. Journal of Chemical Education 72(11) 967-970 Tekbıyık, A., Akdeniz, A.R. (2010). Bağlam temelli ve geleneksel fizik problemlerinin karşılaştırılması üzerine bir
inceleme.Necatibey Eğitim Fakültesi Elektronik Fen ve Matematik Eğitimi Dergisi (EFMED), 4(1), 123-140. Ünal, H. (2008). İlköğretim fen ve teknoloji dersinin yaşam temelli yaklaşıma uygun olarak yürütülmesinin “madde-ısı”
konusunun öğretilmesine etkilerinin araştırılması. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Atatürk Üniversitesi Fen
Bilimleri Enstitüsü. Whitelegg, E., Parry, M. (1999). Real-life contexts for learning physics: meanings, issues and practice. Phys. Educ, 34 (2), 68–72 Yaman, M. (2009). Solunum ve enerji kazanımı konusunda öğrencilerin ilgisini çeken bağlam ve yöntemler. Hacettepe
Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi (H.U. Journal of Education), 37,215-228. Güzel Sanatlar Lisesi Piyano Öğretmenlerinin Güzel Sanatlar Lisesi Piyano Ders Kitaplarına İlişkin Görüşleri
Opinions of Fine Arts High School Piano Teachers’ About Piano Course Books at Highschool of Fine Arts Şefika İZGİ TOPALAK
Karadeniz Teknik Üniversitesi, Fatih Eğitim Fakültesi, GSEB, Müzik Eğitimi A.B.D., Trabzon
e-posta:sefikat@gmail.com Tarkan YAZICI
Dicle Üniversitesi, Devlet Konservatuvarı, Diyarbakır
yazicitarkan@gmail.com
Albuz, A. (2000). Kültürel oluşumda müzik sanatı ve eğitiminin rolü. Çağdaş Eğitim Dergisi, 267, 46-47.
Bulut, D. (2006). Anadolu güzel sanatlar liseleri piyano dersi öğretim programında yer alan hedef davranışların kazanılma durumları. Ulusal Müzik Eğitimi Sempozyumu Bildiriler Kitabı, 26-28 Nisan 2006, Pamukkale Üniversitesi Eğitim Fakültesi, Denizli.
Çimen, G. (2013). Piyano Öğretiminde Pedagojik Yaklaşımlar. (Editör S. Karakelle) Piyano Eğitiminde Deşifre, (ss: 105-123), Ankara: Pegem Akademi.
Ercan, N. (2008). Piyano Eğitiminde İlke ve Yöntemler. (1. Baskı). Ankara: Ahmet Say.
Gökbudak, Z. S. (2013). Piyano Öğretiminde Pedagojik Yaklaşımlar. (Editör S. Karakelle) Piyano Eğitiminde Öğretim Eserleri ve Basamakları, (ss: 1-42), Ankara: Pegem Akademi.
Işık, R. ve Sakallı Uğurlu, N. (2009). Namusa ve namus adına kadına uygulanan şiddete ilişkin tutumlar ölçeklerinin öğrenci örneklemiyle geliştirilmesi. Türk Psikoloji Yazıları, 12 (24), 16-24.
İzgi Topalak, Ş. ve Yazıcı, T. (2014). GSL müzik öğretiminde karşılaşılan sorunların öğretmen görüşleri açısından değerlendirilmesi. JOUCER, 3 (2), 114-135.
Kılıç, A. ve Seven, S. (2007). Konu Alanı Ders Kitabı İnceleme. (6. Baskı). Ankara: Pegem Akademi.
MEB Program Geliştirme Özel İhtisas Komisyonu. (2006). AGSL Piyano Dersi Öğretim Programı. Ankara: Ortaöğretim Genel Müdürlüğü.
Öz, Ç. (1999). AGSL’den GÜGEF müzik eğitimi bölümüne gelen öğrencilerin piyano dersindeki başarılarının incelenmesi. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Sun, M. (1969). Türkiye’nin Kültür-Müzik-Tiyatro Sorunları. (No: 2). Ankara: Kültür Yayınları.
Sungurtekin, K. M. (2002). Müzik eğitimi bölümlerindeki piyano eğitiminde çağdaş Türk piyano müziği eserlerinin yeri. G. Ü. Gazi Eğitim Fakültesi Dergisi, 22 (3).
Tanrıverdi, A. (1996). Mesleki müzik eğitiminde çalgı öğretim programının önemi ve yeri. Filarmoni Sanat Dergisi, 139, 14.
Türkoğlu, A. (1983). Fransa, İsveç ve Romanya Eğitim Sistemleri: Karşılaştırmalı Bir Araştırma. (No: 121). Ankara: Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Yayınları.
Uçan, A. (1997). Müzik Eğitimi Temel Kavramlar-İlkeler-Yaklaşımlar. (2. Baskı). Ankara: Müzik Ansiklopedisi Yayınları.
Uçan, A. (1995). AGSL müzik bölümleri modelinin yapısı, niteliği, kapsamı ve dayandığı temeller. AGSL Müzik Bölümleri Semineri, 106-146, Bursa: Uludağ Üniversitesi Yayınları.
Yazıcı, T. (2013). Piyano öğretiminde karşılaşılan sorunların piyano öğretmenleri tarafından değerlendirilmesi. Sanat Eğitimi Dergisi, 1 (2), 130-150.
Zimmerman, B. J. (1995). Self-efficacy in changing societies In A. Bandura. (Ed.), Self-Efficacy and Educational Development (pp. 202-232). UK: Cambridge University Press.