İmam Mâturîdî (333/944), Ehl-i Sünnet’in görüşlerini aklî ve
naklî delillerle ortaya koymuştur. Onun fikirleri kendisinden
sonra kaleme alınan birçok eserde savunulmuştur. Bu eserlerden
birisi de Ömer Nesefî (537/1142)’nin Akâid adlı risalesidir.
Söz konusu eser, İslam dünyasında meşhur olmuş ve
birçok âlim tarafından şerh edilmiştir. Bu şerhlerden en önemlisi
şüphesiz Saduddin Taftâzânî (792/1390)’nin Şerhu’l-
Akâid adlı eseridir. Belli başlı Nesefî şerhleri incelendiğinde,
oralarda geçen görüşler ile İmam Mâturîdî’nin görüşlerinin
aynı olduğu görülecektir. Bununla birlikte konuların Nesefî
şerhlerinde Mâturîdî’nin eserlerinden daha derli toplu ele
alındığı da bir gerçektir. Ancak bu durumun zamanın şartlarından
ve hitap edilen kitleden kaynaklandığı kanaatindeyiz.
Çünkü Mâturîdî’nin eserlerinde konularla ilgili farklı görüşler
teker teker ele alınıp onlara aklî, naklî delilerle cevaplar verilirken,
Nesefî şerhlerinde farklı görüşlere ve tartışmalara pek
yer verilmez, benimsenen görüşler aklî ve naklî delillerle öz ve
sistematik bir şekilde açıklanır. Bununla birlikte, İmam
Mâturîdî’nin eserlerinde ve Nesefî şerhlerinde nakil ile birlikte
aklî delillere de büyük önem verilir. Bundan dolayı insanın
peygambere ne kadar muhtaç olduğu birçok aklî delil ile izah
edilir.
Bu makalede, İmam Mâturîdî’nin peygamberlik ile ilgili
görüşlerinin Nesefî şerhlerine ne şekilde yansıdığı metot ve
muhteva bakımından ele alınacaktır.
Journal Section | Araştırma Makaleleri / Research Articles |
---|---|
Authors | |
Publication Date | December 1, 2015 |
Submission Date | September 1, 2015 |
Published in Issue | Year 2015 Issue: 26 |
The Journal of Theology Faculty of Kahramanmaraş Sütçü İmam University is published in electronic version and a hardcopy is distributed to each related library.