Aydın Kenti Örneğinde Çocuk Oyun Alanlarının Hizmet Yarıçaplarının Araştırılması

Yıl 2020, , 301 - 312, 29.12.2020

Yasin Aşık , Barış Kara

https://doi.org/10.29048/makufebed.795157

Öz

Bu araştırmada, Aydın kent merkezinde yer alan çocuk oyun alanlarının yaş gruplarına göre uygunluğu, yerleşim içindeki dağılımları ve hizmet yarıçapları incelenmiştir. Çocuk oyun alanları yaşlara göre 6-23 ay, 2-5 yaş ve 5-12 yaş olmak üzere üç gruba ayrılmıştır. Çocuk oyun alanlarının ulaşılabilirlikleri incelenirken 6-23 ay için 200 m, 2-5 yaş için 350 m, 5-12 yaş için ise 500 m hizmet yarıçapı esas alınmıştır. Çocuk oyun alanlarının hizmet yarıçapları “ArcMap 10.7” programında “Tampon analizi” yapılarak incelenmiştir. Cumhuriyet mahallesinin 6-23 ay grubu çocuk oyun alan-ları bakımından en iyi ulaşılabilirliğe sahip olsada yetersiz olduğu tespit edilmiştir. 6-23 ay grubu çocuk oyun alanları tüm mahallelerde ulaşılabilir değildir. 2-5 yaş grubu çocuk oyun alanları açısından Meşrutiyet mahallesi en yüksek ulaşılabilirliğe sahiptir. 2-5 yaş grubu çocuk oyun alanları ulaşılabilirlik değerlerini tam olarak karşılayamamaktadır. 5-12 yaş grubu çocuk oyun alanları mevcut mahallelerin yarısında ulaşılabilir niteliktedir. Aydın kent merkezinde yer alan çocuk oyun alanlarının ulaşılabilir olmadığı tespit edilmiştir. Çalışma sonucunda, çocuk oyun alanlarının hizmet yarıçapı gözetilerek planlanmadığı belirlenmiştir.

Anahtar Kelimeler

Aydın, Çocuk oyun alanı, hizmet yarıçapı, planlama

Teşekkür

Bu çalışma, “Çocuk Oyun Alanlarının Hizmet Yarıçapı Açısından İncelenmesi: Aydın Kentinde Örnek Bir Çalışma” başlıklı yüksek lisans tez verileri kullanılarak hazırlanmıştır.

To Investigate the Service Radius of Children's Playgrounds in the Case Study of Aydın City, Turkey

Öz

In this study, the suitability of playgrounds according to age groups in the center of Aydın, their distribution within the settlement, and their service radius were examined. Playgrounds are divided into three groups: 6-23 months, 2-5 years, and 5-12 years, depending on age. When examining the accessibility of playgrounds, a service radius of 200 m for 6-23 months, 350 m for 2-5 years, and 500 m for 5-12 years was taken into account. The service radius of playgrounds was analyzed in the "ArcMap 10.7" program by "Buffer analysis". Although the Cumhuriyet neigh-borhood 6-23 months group has the best accessibility in terms of playgrounds, it has been determined that this is insufficient. Playgrounds for groups of 6-23 months are not accessible in all neighborhoods. Meşrutiyet neighbor-hood has the highest accessibility for children ages 2-5 in terms of playgrounds. Playgrounds for ages 2-5 cannot fully meet the accessibility values. Playgrounds for children aged 5-12 are accessible in half of the existing neigh-borhoods. It has been determined that children's playgrounds in the center of Aydın are not accessible. As a result of the study, it was found that playgrounds are not planned based on the service radius.

Anahtar Kelimeler

Aydın, childrens’s playground, service radius

Kaynakça

• Aksoy, Y. (2001). İstanbul Kenti Yeşil Alan Durumunun İrdelenmesi. İ.T.Ü. Fen Bilimleri Enstitüsü, Doktora tezi, İstanbul.
• Aksoy, Y. (2011). Çocuk oyun alanları üzerine bir araştırma İstanbul, Isparta, Eskişehir, Erzurum, Kayseri, Ankara, Zonguldak ve Trabzon illeri örneği. İstanbul Aydın Üniversitesi Dergisi, 3(11): 82-106.
• Altay, E. E., Kayabaşı, N. M. (2020). Çocuk gelişimi açısından çocuk oyun alanı tasarım yaklaşımı: Rotator örneği. The Turkish Online Journal of Design Art and Communication, 10(2): 108-115.
• Altunkasa, M. F. (2004). Adana’nın Kentsel Gelişim Süreci ve Yeşil Alanlar. Çukurova Üniversitesi. Ziraat Fakültesi Peyzaj Mimarlığı Bölümü, Adana Kent Konseyi Çevre Çalışma Grubu Bireysel Raporu, Adana.
• Bal, A. (2005). Zonguldak Kenti Yeşil Alan Sistemindeki Çocuk Oyun Alanlarının Durumunun Peyzaj Mimarlığı İlkeleri Açısından İrdelenmesi. Zonguldak Karaelmas Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü Peyzaj Mimarlığı Anabilim Dalı, (Yayınlanmamış) Yüksek Mimarlık Tezi, Zonguldak.
• Beckett, H. (2010). Adolescents' experiences of the right to play and leisure in Northern Ireland. Child Care in Practice 16(3): 227-240.
• Bratton, S. C., Ray, D., Rhine, T., Jones, L. (2005). The efficacy of play therapy with children: A metaanalytic review of treatment outcomes. Professional Psychology: Research and Practice, 36(4): 376–390.
• Burke, J. (2013). Just for the fun of it: Making playgrounds accessible to all children. World Leisure Journal, 55(1): 83-95.
• Çilek, M. U. (2019). Population-based optimization of playgrounds’ service area: an Adana case study. ICONST LST 2019, Association of Kutbilge Academicians, Isparta, Turkey, 121-131p.
• Çukur, D. (2009). Çocuk dinlenimi açısından oyunun önemi ve konut yakın çevresinde oyun değerini artırıcı mekansal düzenlemeler. Ege Mimarlık 69: 14-17.
• Duman, G., Koçak, N. (2013). Çocuk oyun alanlarının biçimsel özellikleri açısından değerlendirilmesi (Konya İli Örneği). Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, 11(1): 64-81.
• Dursun, D., Güller, C. (2019). Çocuk ve kentsel mekân ilişkisi: Erzurum’da çocuk oyun alanlarının erişilebilirlik ve alansal yeterlilik analizi. Mehmet Akif Ersoy Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü Dergisi 10(1): 11-27.
• Emmett, M. (2012). Universally Designed Playgrounds: An Outdoor Play Place for All.
• Ender, E., Ender, R. (2017). Landscape Design for Children’s Development. Communication & Media Researches. E-BWN.
• Fjortoft, I., Sageie J. (2000). The natural environment as a playground for children. landscape description and analyses of a natural playscape. Landscape and Urban Planning, 48: 83-97.
• Frost, J. L. (1997). Child development and playgrounds. Parks and Recreation, 32(4): 54–62.
• Ginsburg, K. R. (2007). The importance of play in promoting healthy child development and maintaining strong parent-child bonds. Pediatrics, 119(1): 182–191.
• Gökmen, G.P., Ok, V., Özsoy, A., Esin, N. (2006). Toplu konutlarda açık mekân yaşantısı ve kalite: ataköy için bir yeniden bir değerlendirme. İstanbul, Konut Değerlendirme Sempozyumu Bildiri Kitabı, 62-69p.
• Gupta, K., Roy, A., Luthra, K., Maithani, S. (2016). GIS based analysis for assessing the accessibility at hierarchical levels of urban green spaces. Urban Forestry & Urban Greening, 18: 198-211.
• Hayward, D. G., Rothenberg, M., Beasley, R. R. (1974). Children's play and urban playground environments:" a comparison of traditional, contemporary, and adventure playground types". Environment and Behavior, 6(2): 131-168.
• Hudson, S. D., Thompson, D. (2001). Are playgrounds still viable in the 21st century?. Parks & Recreation (Ashburn), 36(4): 54-117.
• Khan, A. M. (2006). “Residential Area Development in Dhaka City by Private and Public Sector”, Jahangirnagar Planning Review, 4: June 2006.
• Koçan, N. (2012). Çocuk oyun alanlarının yeterliliği üzerine bir araştırma: Uşak kenti Kemalöz mahallesi örneği. Erciyes Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü Dergisi, 28(4): 315-321.
• Latfi, M. F. M., Karim, H. A. (2012). Suitability of planning guidelines for children playing spaces. Procedia-Social and Behavioral Sciences, 38: 304-314.
• McKendrick, J. H., Bradford, M. G., Fielder, A. V. (2000). Kid customer? Commercialization of playspace and the commodification of childhood. Childhood, 7(3): 295-314.
• Moeller, J. (1965). Standards For Outdoor Recreational Areas. Chicago:American Society of Planning Officials, Report no 194.
• Moore, A., Lynch, H. (2015). Accessibility and usability of playground environments for children under 12: A scoping review. Scandinavian Journal of Occupational Therapy, 22(5): 331-344.
• National Program for Playground Safety (NPPS). Selecting Age-Appropriate Equipment. https://playgroundsafety.org/topics/topic/selecting-age-appropriate-equipment (20.04.2020)
• Pepe, K., Kazan-Kırçık, Ş. (2005). Burdur ili belediye sınırları içindeki çocuk oyun alanları ve parklarının donanım çeşitliliğinin araştırılması. I. Burdur Sempozyumu, Burdur, 1442-1446p
• Perry, B. D. (2001). The importance of pleasure in play. Early Childhood Today, 15(7): 24-25.
• Piaget, J. (2013). Play, Dreams and Imitation in Childhood. The International Library of Psychology, 25: Routledge.
• Powell, K. E. (2005). Land use, the built environment, and physical activity: a public health mixture; a public health solution. American Journal of Preventive Medicine, 28(2): 216-217.
• Prellwitz, M., Skär, L. (2007). Usability of playgrounds for children with different abilities. Occupational Therapy International, 14(3): 144-155.
• Proshansky, H. M., Fabian, A. K. (1987). The Development of Place Identity in the Child. In Spaces for Children, pp. 21-40. Springer, Boston, MA.
• Reyes, M., Páez, A., Morency, C. (2014). Walking accessibility to urban parks by children: A case study of Montreal. Landscape and Urban Planning, 125: 38-47.
• Roberts, M., Greed, C. (2001). Approaching Urban Design. London: Routledge, https://doi.org/10.4324/9781315841069
• Rodger, S., Ziviani, J. (1999). Play-based occupational therapy. International Journal of Disability, Development and Education, 46(3): 337-365.
• Senyen, H. M. S., Erdoğan, E. (2019). Kamusal çocuk oyun alanlarında güvenliğin avrupa standartları üzerinden değerlendirilmesi. Bartın Orman Fakültesi Dergisi, 21(3): 665-684.
• Sevinç, Z., Özer, G. (2015). Şehirlerdeki açık oyun alanlarının kullanım yoğunluğu ve erişilebilirlik durumlarının incelenmesi: İzmir Konak İlçesi örneği. Çocukların Şehri Üzerine (Özservet, Y. Ç., Küçük, E.) İstanbul: Marmara Belediyeler Birliği Kültür Yayınları, 165-186, İstanbul.
• Singer, D., Golinkoff, R. M., Hirsh-Pasek, K. (2006). Play= Learning: How Play Motivates And Enhances Children's Cognitive And Social-Emotional Growth. Oxford University Press. New York.
• Şisman, E. E., Ozyavuz, M. (2010). Çocuk oyun alanlarinin dagilimi ve kullanim yeterliligi: Tekirdag Orneği. Journal of Tekirdag Agricultural Faculty, 7(1): 13-22.
• Tamm, M. P. M. (1999). Attitudes of key persons to accessibility problems in playgrounds for children with restricted mobility: a study in a medium-sized municipality in northern Sweden. Scandinavian Journal of Occupational Therapy, 6(4): 166-173.
• Tandoğan, O. (2014). Çocuk için daha yaşanılır bir kentsel mekân: dünyada gerçekleştirilen uygulamalar. Megaron, 9(1): 19-33.
• Taşçı, B. (2010). Sokağın Günümüz Koşullarında Çocuk Oyun Alanı Olarak Ele Alınması Ve Değerlendirilmesi. Dokuz Eylül Üniversitesi. Fen Bilimleri Enstitüsü, (Yayımlanmamış) Yüksek Lisans Tezi, İzmir.
• Tranter, P., Doyle, J. (1996). Reclaiming the residential street as play space. International Play Journal, 4: 91-97.
• TÜİK, (2019). Adrese Dayalı Nüfus Kayıt Sistemi. https://biruni.tuik.gov.tr/medas/?kn=95&locale=tr (20.04.2020) US Consumer Product Safety Commission, (2015). Public Playground Safety Handbook. Bethesda, MD: US Consumer Product Safety Commission.
• Ünal, M. (2009). Çocuk gelişiminde oyun alanlarının yeri ve önemi. İnönü Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 10(2): 95-110.
• Ünal, M., Uslu, C., Çilek, A. (2016). Gıs-based accessibility analysis for neighbourhood parks : the case of Cukurova district modelling accessibility to urban greenspaces. Journal of Digital Landscape Architecture, 1: 46-56.
• Veitch, J., Bagley, S., Ball, K., Salmon, J. (2006). Where do children usually play? A qualitative study of parents’ perceptions of influences on children's active free-play. Health & Place, 12(4): 383-393.
• Vygotsky, L. S. (1967). Play and its role in the mental development of the child. Soviet Psychology, 5(3): 6-18.
• Yenice, M. S. (2012). A spatial sufficiency and accessibility analysis for urban green spaces: a case study for Burdur, Turkey. Süleyman Demirel Üniversitesi Orman Fakültesi Dergisi, Seri A 13(1): 41-47.
• Yeşil, M., Yeşil, P. (2017). The ınvestigation of the accessibility of children's playgrounds in the town of Ordu. Turkish Journal of Agriculture-Food Science and Technology, 5(9): 1024-1030.
• Yeşil, P., Beyli, K. N. (2018). Detailed space analysis in children's playgrounds: a case study of Akyazı District (Ordu). Turkish Journal of Agriculture-Food Science and Technology, 6(6): 652-662.
• Yılmaz, S., Bulut, Z. (2002). Kentsel mekanlarda çocuk oyun alanları planlama ve tasarım ilkeleri. Atatürk Üniversitesi Ziraat Fakültesi Dergisi, 33(3): 345-351.
• Yılmaz, S., Bulut, Z. (2003). Kentsel mekanlarda çocuk oyun alanlarının yeri ve önemi: Erzurum örneği. Milli Eğitim Dergisi, 158: 45-51.
• You, C. (2019). Research on urban community public space design based on children’s psychological needs—a case study and survey of Chengdu Yulin East Road. Open Journal of Social Sciences, 7(8): 444-457.
• Zhang, Y. (2007). Requirements of Children Aged 3 to 10 for Activity Environment Facilities in Residential Areas. Tongji University, 51, Shanghai.